Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 99

-Thomas-

Ik weet niet meer wanneer we in slaap zijn gevallen. We zijn de hele nacht, of ochtend eigenlijk doorgegaan met zoenen. Hoe hard ik er ook van werd zonder dat ik daar iets aan kon doen...Ik wilde doorgaan. Als ik haar vanavond alleen kon zoenen dan zou dat genoeg zijn. Het zorgde ervoor dat het juist intiemer voelde dan ooit. Mijn gevoelens voor haar zijn nog net zo aanwezig als toen ik ze voor de eerste keer ervaarde.

Het is nu tien uur. Ik blijf nog in bed liggen, misschien val ik straks nog even in slaap. Blair ligt heerlijk tegen me aan te slapen. Ik werd net even wakker maar ik ben nog lang niet van plan om op te staan. Ik hoor wel dat mijn ouders al opstaan. Gelukkig doen ze altijd zachtjes als ze weten dat ik nog slaap. Ik besef me nu dat ik heel veel geluk heb met ouders zoals de mijne. Normaal. Mijn familie is gewoon normaal en daar heb ik geluk mee.

Net als ik weer een beetje in slaap begin te vallen begint Blair te bewegen. Ze kreunt klagelijk en even denk ik dat ze wakker is, maar dat is ze niet. Ze is aan het dromen. Vroeger slaapwandelde Blair wel eens, ook praatte ze veel in haar slaap. Misschien komt dat op stressmomenten wel terug. Vroeger kon ik wel eens kleine gesprekken hebben met haar terwijl ze sliep. De volgende ochtend wist ze er dan niks meer van. Omdat ze me niet geloofde heb ik het een keer opgenomen.

'Ik mis haar' zegt Blair zachtjes.

Haar? Ze heeft het niet over haar vader.

'Wie mis je?' vraag ik zachtjes aan haar.

'Emily' antwoord ze zachtjes.

Is dat misschien een vriendin van school? Ze zal niet Cami bedoelen toch? Ik heb haar nog nooit over een Emily gehoord.

'Wie is Emily?' vraag ik aan haar.

'Hmm' kreunt ze zachtjes. 'Mijn baby' antwoord ze dan.

Mijn.

Baby?!?

Wat? Meent ze dit.

'Blair je hebt geen baby lieverd' zeg ik tegen haar.

'Die had ik wel' zegt ze slaperig.

Zou het? Nee. Dat kan toch niet?

'Van wie was de baby?' vraag ik zo zachtjes mogelijk.

'Thomas. Maar niet doorvertellen. Alleen Cami weet het' zegt Blair.

Vanaf dat moment ben ik klaar wakker. Ik weet nu al dat ik geen oog meer dicht kan doen. Ik moet met haar hierover praten. Zou ze de baby hebben afgestaan? Heb ik nu ergens een kind rondlopen? Waarom zou ze me niks hebben verteld? Ze had kunnen weten dat ik altijd voor haar had klaargestaan. Mijn ouders ook, ze kent ons. Door en door. Dit kan niet waar zijn. Misschien is het echt maar een droom. Misschien is ze gewoon aan het dromen dat ze later een gezin heeft. Dat vinden vrouwen toch leuk? Dus dan zullen ze daar ook wel over dromen toch?

Fuck.

Ik weet oprecht niet wat ik nu moet denken. Ik weet wel dat ik niet meer kan slapen.

Ik druk een kus op Blair's voorhoofd en stap uit bed. Ik moet iets doen. Even bewegen. Alles van me af zweten. Ik trek een trainingsbroek aan en een wit shirt. Ik ga hardlopen. Ik moet even weg. Nadenken of dit echt kan zijn of niet. Wat gaat het allemaal betekenen als het wel de waarheid is. Wat als er een kind van ons rondloopt wat geadopteerd is. Ik weet dat het heel erg egoïstisch zou zijn maar dan zou ik wel mijn eigen kind willen gaan opzoeken. Van mijn part komt hij of zij dan hier wonen. Bij mijn ouders. Dan...i don't know, dan ga ik wel werken ofzo in plaats van studeren.

Fuck, fuck, fuck.

Ik strik mijn schoenen vast en loop gelijk naar de deur.

'Ga je zo vroeg al weer weg?' vraagt mijn moeder voordat ik de deur uit kan gaan.

'Ja. Ik eh, ben zo terug. Ik ga alleen even hardlopen' zeg ik tegen mijn moeder.

'Gaat het met Blair?' vraagt ze.

'Ja het gaat wel' zeg ik afgeleid.

'Gaat het ook wel met jou?' vraagt mijn moeder dan.

'Ja. Ik eh...ik moet ehh...even hardlopen. Ik moet even nadenken over dingen. Sorry mam. We praten later wel. Ik moet nu echt even weg want ik heb het gevoel alsof ik gek wordt van mijn eigen gedachten' zeg ik eerlijk.

'Doe voorzichtig jongen. Als je terugkomt zorg ik dat er een ontbijtje is voor jullie' zegt mijn moeder.

'Dankje mam' zeg ik.

Ik doe mijn oortjes is, zet mijn volume veel te hard aan en begin gewoon te sprinten. Ik wil niet langzaam beginnen. Ik moet alles eruit rennen nu.

Fucking hell.

Het gesprek wat ik vanmiddag met Blair ga voeren gaat waarschijnlijk mijn hele leven veranderen.