Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 164

-Thomas-

Fucking hell...ik heb nog nooit zo zenuwachtig in de auto gezeten. Mijn moeder had me net gebeld voordat ik wegging. Ik moest nette kleding aantrekken want Blair zou ook komen. Ik geloofde het eerst niet maar kennelijk was ze haar en haar moeder tegengekomen met het boodschappen doen. Ze had haar uitgenodigd en haar moeder had later nog laten weten dat ze met z'n alle zouden komen. Ik was nog niet over het stukje heen dat mijn moeder vertelde dat Blair met haar moeder boodschappen aan het doen was. Blair en haar moeder? Boodschappen doen? Ik vroeg me af of er nog een Blair rondloopt want dit klinkt niet zoals de Lilian die ik ken. Mijn moeder is er van overtuigd dat Lilian in veranderd. Ik vind dat moeilijk te geloven. Zo'n inner bitch kan je niet uit je krijgen, dat ben je gewoon...Ik zei al tegen mijn moeder: eerst zien dan geloven.

Toch heb ik voor de zekerheid mijn mooiste pak aangedaan en een stropdas die ik ooit van Blair heb gekregen voor kerst.

Ik krijg een oproep binnen en klik op opnemen. Ik hoor Jess door de speakers van mijn telefoon.

'Hey Thomas, Denise zit ook naast me. We bellen even omdat we Blair net hebben gesproken. Ik had je beloofd iets te laten weten als we wat over Mase hadden gehoord. Ze verteld het ons wel in vertrouwen dus ga er wel respectvol mee om oké?'

Zodra ik die woorden hoor krijg ik al een knoop in mijn maag.

'Beloofd?' vraagt Jess als ik niet snel genoeg antwoord.

'Ja beloofd. Maar eerst, komt ze echt vanavond?' vraag ik.

'Ja. Dus je ziet haar vanavond' zegt Denise. 'Beter doe je lief tegen haar' zeg ik.

'Ik doe altijd lief' zeg ik. Ik kan het niet laten, Denise is zo beschermend naar Blair. Ergens is het wel schattig, zolang ze niet loopt te stoken.

'We weten allemaal dat dat niet waar is' reageert ze.

'Naar Blair wel' zeg ik dan.

'Hmm, oké dan. Niet opzettelijk' geeft Denise uiteindelijk toe.

'Kan je me nu alsjeblieft uit mijn lijden verlossen en zeggen hoe het zit?' vraag ik.

'Ze heeft hem al de hele week niet gesproken. Ze belt hem straks weer om even uit te leggen hoe alles zit' zegt Jess.

Oké. Dat valt mee. Als ze hem niet heeft gezien of gesproken dan is ze niet ineens verliefd op hem geworden...toch?

'En die avond? Hij was blijven slapen' zeg ik.

'Ja, ehhh...' Jess probeert volgens mij de juiste woorden te vinden.

'Er is niks gebeurt wat er daarvoor nog niet was gebeurt. Verder is dat niet belangrijk. Ze werd wakker na een nachtmerrie en ze heeft hem naar huis gestuurd omdat het niet goed voelde voor haar' zegt Denise.

'Omdat haar gedachten bij iemand anders zijn op dit moment' zegt Jess. 'Bij jou'

'Denk je dat echt?' vraag ik.

'Misschien weet ze het zelf nog niet maar het is van haar gezicht af te lezen. Dus beter ga je haar nu beter behandelen oké. Je krijgt niet vaak een tweede kans na zo'n actie van jou' zegt Denise.

'Begrepen' zeg ik.

'Maar...' zeg ik. 'Wat moet ik doen vanavond? Moet ik naar haar toe? Moet ik wachten tot ze naar mij komt? Ik weet niet wat ik moet doen'

'Je moet niet doen alsof het je niks boeit, maar je moet het er ook niet te dik bovenop leggen' zegt Denise.

'Laat niet blijken dat je denkt dat ze je gelijk een tweede kans gaat geven want wij weten dat ook niet zeker hè. We weten dat ze het erg moeilijk heeft met wat er gebeurd is en dat ze je erg mist' zegt Jess.

'Oké' zeg ik.

'Probeer niet te zenuwachtig te zijn hè, het is Blair' zegt Jess.

'Dat is juist de reden waarom ik zo zenuwachtig ben' zeg ik. 'Ik kan haar echt niet kwijt raken, voor mijn gevoel hangt alles af van dit ene moment' zeg ik.

'In dat geval is het misschien maar goed dat je zenuwachtig bent' zegt Denise.

'Hé, auw!' roept Denise, die hoog waarschijnlijk een stomp heeft gehad van Jess. Ik doe m'n best om mijn lach in te houden.

'Nou, als ik iets slechts over je hoor dan kom ik je halen. Succes vanavond' zegt Denise.

'Ja ja, ik ook van jou hoor' zeg ik tegen haar.

'Ik hou je in de gaten Maxon' zegt ze nog.

'Succes Thomas. We zijn er voor je, het komt goed' zegt Jess.

'Thanks Jess' zeg ik. Daarna hangen we op.

Ik kan me niet herinneren dat de rit naar mijn ouders ooit zo lang heeft geduurd. Ik kom aan rond vier uur. Dat geeft me nog een uur voordat iedereen er is. Ik kijk even naar het huis tegenover de mijne voordat ik uitstap. Zou ze in haar kamer zitten? Zou ze me zien? Als ik wat beter kan kijken als ik uitstap zie ik dat haar gordijn open is maar ik zie geen licht aan. Misschien zit ze beneden. Ik loop naar de voordeur. Als ik binnenkom hoor ik al een aantal stemmen. Er zijn vast wat mensen eerder gekomen. In de keuken zie ik mijn moeder bezig met wat hapjes. Dan hoor ik een bekende lach en staat mijn hart stil. Ze ziet er oogverblindend uit. Ze loopt naar mijn moeder toe met een glas wijn in haar handen. Zodra haar ogen de mijne vinden staat ze stil. Van de schrik laat ze haar glas vallen. Het glas breekt en de wijn verspreid zich over de vloer.