Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 55

- Thomas -

Fuck! Deze auto is geweldig. Dit is te bizar voor woorden.

'Pap, was deze auto echt niet te duur voor jullie?' vraag ik aan hem.

'Nee jongen. Wees er maar gewoon blij mee. We hebben hem voor een hele goede prijs kunnen overnemen. Dus je hoeft je nergens druk om te maken'

'Hij is echt geweldig pap' zeg ik als we weer terug komen bij de oprit.

'Fijn dat je er zo blij mee bent jongen' zegt hij tegen me.

Als we binnenkomen komt de geur van ei en spek mijn neus binnen. Mijn moeder maakt altijd de lekkerste dingen als we brunchen. Wanneer ik Blair zie als ik de keuken in loopt hou ik even mijn adem in. Ze draagt weer een kookschort wat me hele verkeerde gedachten geeft. Ze is pannenkoeken aan het bakken, gewone en met spek.

'De auto is geweldig mam' zeg ik als ik naar mijn moeder loop om haar een knuffel te geven.

'We zagen hem en vonden hem gelijk perfect voor jou. Dan zit je tenminste ook een beetje veilig' zegt mam. 'Zeker nu je nog een kostbare lading hebt die je met je meeneemt' voegt ze daar nog aan toe als ze naar Blair knikt.

Daar heeft ze zeker gelijk in. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik een ongeluk zou krijgen terwijl ze bij me in de auto zou zitten.

Ik loop naar Blair toe en ze kijkt me glimlachend aan. Ik sla mijn armen om haar middel en kus haar. Even lijkt het alsof ze zich wil terugtrekken maar ze bedenkt zich al snel en kust me terug.

'Zullen we maar gaan eten voordat alles koud wordt' zegt mam.

Ze kijkt ons met een stralende glimlach aan.

Het eten is werkelijk geweldig. Ik zit zo vol dat het zeer doet en de pannenkoeken die Blair heeft gemaakt zijn de lekkerste die ik ooit heb gegeten. Ze kijkt me zo lief aan dat ik me schuldig voel om de vieze gedachten die ik van haar krijg. Ik kan me bijna niet inhouden nu ze zo naast me zit. Onder tafel leg ik een hand op haar been. Haar ogen schieten gelijk naar die van mij zodat ik weet dat het iets met haar doet. Haar wangen krijgen een rode gloed en onder tafel duwt ze haar benen tegen elkaar aan. Sinds die keer in de douche probeerde ik mezelf te dwingen om rustig aan te doen op het gebied van seksualiteit. Ik wil niet dat we dingen te snel doen. Ik wil dat Blair weet hoe speciaal ze is voor mij, zodat ze weet hoe het is om goed behandeld te worden door iemand. Maar verdomme, elke keer als ik alleen maar naar haar kijk wordt ik zo hard dat een koude douche niet eens meer helpt. Ze heeft zelf al aangegeven dat ze wat dingen wilde uitproberen voordat we gaan studeren. Dat zal ik ook echt nog wel doen maar ik wil oppassen. Ik ben bang dat ik, als ik haar eenmaal gevoeld heb dat ik niks anders meer wil. We kunnen moeilijk constant seks gaan hebben in het huis van mijn ouders. Daarom is het maar beter dat we straks onze eigen plek hebben. Want hoe Blair al reageert op de kleinste aanraking...weet ik al dat ze er straks geen genoeg van zal kunnen krijgen.

In de avond lig ik weer in bed met Blair in mijn armen. Ze is al in slaap. Ik hoor haar ademhaling regelmatig in en uit gaan. Zelf kan ik maar niet in slaap komen. Ik beweeg een beetje zodat ik mijn telefoon kan pakken. Het is drie uur en ik heb nog geen oog dichtgedaan. Ik maak me zorgen. Over alles. Normaal zou ik niet piekeren over alles, ik ben niet een persoon die dat vaak doet. Ik ben altijd de persoon die soms zelfs té relaxed is. Maar toch kan ik het benauwde gevoel niet onderdrukken als ik nadenk over dat Blair straks helemaal alleen is in een grote stad. Natuurlijk kan ik naar haar toe rijden maar het zal altijd een paar uur duren voordat ik er ben. Wat gebeurt er als er een noodgeval is. Wat moet ik dan doen? Dan kan ik niet snel bij haar zijn.

Ik wil nog even kunnen genieten van de tijd die we nu nog samen hebben voordat we gaan studeren maar dit gevoel maakt het alleen maar moeilijker. Als ik denk aan zonder Blair zijn doet dat gevoel haast zeer. Ze is als de lucht die ik inadem. Ik weet niet of ik zonder kan.

Wat gaat er gebeuren als ze daar een andere jongen leert kennen, die wel dicht bij haar woont? Die er meer voor haar kan zijn dan ik. Ik ben bang dat de oudere studenten misbruik gaan maken van hoe onervaren en lief ze is. Als iemand haar daar met één vinger aanraakt zullen ze blij zijn dat ik niet te dichtbij woon.

'Hmm'

Ik hoor Blair een zacht kreunend geluid maken.

'Gaat het wel?' vraagt ze als ze de slaap uit haar ogen wrijft.

'Ja. Ik eh...kan gewoon niet zo goed in slaap komen' zeg ik tegen haar.

'Is alles oké?' vraagt ze met een zacht stemmetje.

'Ja, maak je maar geen zorgen. Doe je ogen maar dicht' zeg ik tegen haar als ik een kus op haar voorhoofd druk.

Ze legt een been over me heen en komt nog dichter tegen me aan liggen. Het voelt zo fijn als ze zo dicht tegen me aan ligt. Met dat gevoel val ik uiteindelijk toch in slaap.

De rest van de week vullen we met heel veel rondjes rijden. We ontdekken leuke plekjes waar we gewoon stukken gaan wandelen en leuke cafeetjes waar we lunchen. Ik had eerder een auto moeten hebben. Het gevoel van vrijheid dat het geeft is ongelooflijk. Zeker nu ik Blair overal mee naartoe kan nemen wanneer ik wil. Het nadeel daarvan is...de tijd gaat snel. Té snel. Ik wil meer tijd met haar kunnen doorbrengen voordat ik weg moet. We gaan in het ene leuke moment over in het andere waardoor tijd niet meer lijkt te bestaan. Tot ik op de kalender kijk en zie dat we nog maar letterlijk twee dagen samen hebben voordat we beginnen aan ons studentenleven.