Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 23

- Thomas - 

Ik kijk nog een keer achterom naar het walgelijke mens wat ik op de bank zie liggen. Ik wist dat het erg was met haar vader, maar dit...dit had ik niet kunnen bedenken. Is dit hoe haar vader altijd is? Helpt ze hem soms naar bed te gaan. Ik kan me niet voorstellen dat Blair een man met zo'n gewicht de trap op zou kunnen krijgen. Ik voel een steek in mijn hart als ik een jonge Blair voor me ziet die haar vader omhoog probeert te krijgen.

Ik loop achter haar aan de trap op. 'Hoelang is het al zo erg?' vraag ik aan haar. Ik weet zeker dat het antwoord me alleen maar bozer zal maken.

'Ik denk dat het vanaf mijn vijftiende ofzo was. Eerst was hij wel dronken maar dan kon hij nog naar zijn bed lopen. In het begin probeerde ik hem nog wel eens te helpen maar één keer werd hij halverwege de trap boos omdat hij dacht dat ik mijn moeder was. Hij gaf me een duw en toen...ja...dat is hoe ik mijn pols had gebroken. Ik weet dat je ernaar gevraagd heb maar ik schaamde me te erg om je de waarheid te vertellen' probeert ze uit te leggen. Ik zie tranen vormen in haar ogen als we op haar slaapkamer aankomen en ze me aankijkt.

'Heeft hij je echt van de trap afgeduwd?' vraag ik met een strenge stem. Ik ben bereid om die man nu helemaal in elkaar te timmeren. Hoe kun je als vader zijnde in godsnaam zoiets doen?

Blair knikt voorzichtig alsof ze bang is voor mijn reactie. Ik bal mijn vuisten en probeer rustig te blijven ademen. Ik moet me zo erg inhouden om niet naar beneden te rennen nu.

'Ik denk echt dat hij niet wist wat hij deed. Hij herinnerde het zich niet eens meer. Toen ik met mam terugkwam van de eerste hulp vroeg hij wat er met me gebeurd was' zegt ze.

'Dat is wel een heel makkelijk excuus. Doen alsof je het niet meer weet en er op die manier lekker mee wegkomen. En dan had je moeder beter moeten weten. Blair, waarom heb je niks tegen me gezegd? Ik had je kunnen helpen. Mijn ouders hadden kunnen helpen' zeg ik. Ik hoor aan mijn stem dat ik bijna wanhopig klink. Misschien, heel misschien had ik haar dit op een of andere manier kunnen besparen. Als ik niet zo stom was geweest om minder op haar te letten omdat ik haar dacht te beschermen tegen mijzelf.

'Weet je wat er gebeurt met kinderen die uit huis geplaatst worden? Ik had niet naar andere familieleden toe kunnen gaan. Mijn oma is te oud om voor me te kunnen zorgen en verder is er niemand. Het is niet zo dat ze je dan bij vrienden geplaatst wordt. Ik zou uit huis geplaatst worden, waarschijnlijk naar een hele andere stad moeten verhuizen. Ik zou jou nooit meer kunnen zien. Dat kon ik toch onmogelijk riskeren' roept ze bijna naar me.

'Blair' zucht ik zachtjes. 'Kom hier' zeg ik en ik steek mijn armen naar haar uit. 'Ik had er meer voor je moeten zijn en dat spijt me zo erg' zeg ik als ze naar me toe loopt. Ik sluit mijn armen om haar heen. Ik weet niet zeker of ik dit doe om haar te troosten of mezelf. De gedachte dat ze dit dag in en dag uit mee heeft moeten maken breekt me.

'Pak jij maar rustig je spullen in. Ik ga even naar je vader' zeg ik.

Blair kijkt me met geschrokken ogen aan.

'Ik beloof je dat ik niks zal doen, maar ik moet er iets van zeggen. Ik moet het proberen. Hoelang gaat het duren dat hij per ongeluk je moeder van de trap afduwt in een dronken bui, of je oma. Al zou het een vreemde zijn...je vader heeft hulp nodig' zeg ik.

Blair knikt zachtjes. De blik in haar ogen doet me pijn. Ik weet dat ze het vaak heeft proberen opbrengen bij haar moeder. Maar dat die het zelfs niet heeft ingezien toen hij haar pols heeft gebroken zorgt ervoor dat ik weet dat het niet uit zal maken als ik haar erop aanspreek.

Mijn boosheid is nog nooit zo heftig geweest. Ik heb nog nooit zoveel walging gekend voor iemand als ik voel voor de persoon die hier voor me ligt. Ik loop naar de keuken en pak een glas water. Voordat ik terug loop pak ik er nog een. Ik ga op de tafel zitten voor haar vader. Hij snurkt als een bezetene. Zonder er verder over na te denken gooi ik het eerste glas water in zijn gezicht. Blair's vader open geschrokken zijn ogen en slaat om zich heen. Het ziet er belachelijk uit. Ik heb nog nooit naar een persoon gekeken en ze gewoon zo zielig gevonden. Wat is deze man een excuus voor een zielig hoopje bestaan. Ik word er haast misselijk van. Dan vind zijn blik eindelijk de mijne.

'Goedemorgen Dave' zeg ik als ik hem aankijk.

Dave kijkt even naar zichzelf en probeert een knoopje van zijn shirt dicht te maken.

'Dat gaat je niet lukken want de alcohol is je systeem nog lang niet uit' leg ik hem uit.

'Wat doe jij hier?' vraagt hij boos.

'Ik vond dat we even moeten praten' zeg ik terwijl ik mijn stem onder controle probeer te houden.

'Hoe ben jij überhaupt binnen gekomen?' vraagt hij verbaasd terwijl hij opstaan in een poging zijn broek weer aan te doen.

'De deur stond gewoon open' zeg ik.

Ik geef het glas water aan hem. 'Drink' zeg ik. Hij doet wat ik zeg. Dat is een begin.

'Je moet even heel goed naar me luisteren. Ik ben hier niet om met je te praten. Meer om iets met je mede te delen. En dat doe ik enkel omdat je Blair's vader ben en ze van je houd. Ook al verdien je dat niet'

Hij kijkt boos naar me maar hij zegt niks terug.

'Ik weet dat je haar pols hebt gebroken, en ik hoop voor jou dat dát het ergste is wat je hebt gedaan, want anders kom ik hier nog een keer terug. Maar dan is het niet om te praten' ik pauzeer even zodat ik kan zien dat hij luistert naar wat ik te zeggen heb.

'Ik haal Blair hier weg. Na vandaag woont ze niet meer thuis. Als je ooit contact met haar zoekt terwijl je nog steeds een drankprobleem hebt, dan vertel ik alles wat hier gebeurd aan de politie. Die zullen je opsluiten en dat zal hard afkicken zijn voor je. Je doet er wijs aan om hulp te zoeken, maar dat weet je zelf ook wel. Je zou je dood moeten schamen dat je in een dronken bui je eigen dochter van de trap hebt geduwd terwijl ze jou probeerde te helpen. Je verdient haar liefde niet maar aan die blik in je ogen te zien ben je je daar wel bewust van'

'Waarom zou ik naar deze woorden van een negentienjarige luisteren. Je bent een opdonder en je weet niet eens waar je het over hebt. Je weet niks van volwassen problemen, je hebt nog niks van de wereld gezien'

'Er is geen Einstein nodig om te zien dat dit niet de juiste manier is. En waarom je naar me zou luisteren...wil je dat ik naar de politie ga? Want als ik met alle verhalen die Blair me heeft verteld daar naar toe ga dan kom jij voorlopig niet meer vrij. Dan kom je vast te zitten voor nalatigheid en mishandeling' bluf ik.

'MIJN HUIS UIT JIJ!' buldert hij.

Ik hoor gelijk Blair de trap af rennen. Ze kijkt naar ons maar ze zegt niks.

'Heb je alles ingepakt?' vraag ik aan haar. Ze knikt, nog steeds zonder iets te zeggen.

'Goed, dan gaan we' zeg ik.

Dave heeft niet eens de ballen om haar aan te kijken, laat staan iets tegen haar te zeggen. Hij kijkt met een pijnlijke blik vooruit.

'Ik help je wel even met je spullen naar beneden tillen' zeg ik als ik naar haar toe loop. Ze kijkt me nog steeds vragend aan maar ze zegt niks. De stilte en de blik op haar gezicht laten alleen maar zien hoeveel pijn deze hele situatie haar veroorzaakt. Ik verafschuw deze man...en zijn vrouw ook trouwens. Soms is toeschouwen net zo erg als veroorzaken.