Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 87

Blair

Het felle daglicht prikt in mijn ogen. Ik kreun even en probeer de deken over mijn hoofd heen te trekken. Als ik het flanellen laken voel gaan mijn ogen direct open. Shit.

Hoe...Waarom ben ik hier?

Langzaam komen stukjes van gister terug in mijn geheugen. Mijn vaders begrafenis. Dat ik heb gesproken. Dat ik Angelina tegenkwam en met haar naar de kroeg ging...en daarna...niks. Ik weet niet eens hoe ik hier ben gekomen. Als ik onder me iets voel bewegen besef ik me dat ik bovenop Thomas lig. Ik ruik zijn geur en voel zijn hartslag omdat mijn hoofd op zijn borst ligt. Ik heb kleding aan...maar alleen zijn shirt, en mijn ondergoed. Hoe ben ik hier gekomen en wat heb ik allemaal met Thomas gedaan. Shit zeg...ik schaam me kapot.

'Goeiemorgen' zegt Thomas lage stem, die lager klinkt dan ik me kan herinneren. Ik schrik en ga gelijk rechtop zitten.

'Sorry...' zeg ik. 'Goeiemorgen' voeg ik daar nog aan toe.

Mijn hand beweegt direct naar mijn hoofd waar ik een vreselijk bonzend gevoel ervaar. Misschien is dit wel de ergste kater die ik heb meegemaakt.

'Wat ehh...is er gister allemaal...gebeurt?' vraag ik hakkelig.

Thomas grijnst even naar me.

'Maak je maar niet druk, ik heb me netjes gedragen' zegt hij dan. 'jij daarentegen...probeerde het me niet makkelijk te maken'

'Shit' zeg ik als ik mijn handen beschamend voor mijn gezicht hou. 'Wat eh...is er allemaal gebeurt dan? Ik weet alleen nog dat ik met Angelina naar een kroeg ging. Ik heb geen idee hoe ik hier beland ben' geef ik toe.

'Nou...eerst ben je inderdaad naar die kroeg gegaan. Daar heb je zoveel gedronken tot je bijna niet meer kon lopen. Finn en Angelina hebben je naar hier toe gebracht. Ik wist dat je nog niet thuis was dus ik belde Angelina om te vragen of ze bij jou was en toen vertelde ze me dus hoe veel je op had. Ik zei dat ze je beter hierheen konden brengen in plaats van naar je moeder' zegt Thomas.

'Thanks, ik heb geen idee wat voor ellende dat had geworden...' zeg ik.

'Je kon niet eens meer rechtop staan toen je hier aankwam. Ik moest je naar binnen tillen. Een paar seconden later begon je over te geven. Mijn moeder heeft nog thee voor je gemaakt maar voordat je dat kon drinken was je al tegen me aan in slaap gevallen op de bank'

Jezus, zelfs Lily heeft me zo gezien. Ik kan me volgens mij niet meer schamen dan dat ik op dit moment al doe .

'Toen heb ik je naar boven getild. Je hebt tanden gepoetst...en toen...begon je wat lastiger te worden. Of...nja, lastig. Je begon het lastig te maken voor mij' zegt Thomas als hij rechtop gaat zitten en me meer naar zich toe schuift. Ik slaak een gilletje van de onverwachte aanraking.

'Je begon je uit te kleden maar je kreeg je sluiting niet los. Wonder boven wonder zorgde ik ervoor dat je gelijk je shirt aan deed zonder dat je je expres zou omdraaien'

'Jezus' zeg ik als ik mijn handen weer voor mijn gezicht sla.

'Maar in bed kwam je erachter dat je shirt binnenstebuiten zat...Geloof me...als je me had gezegd dat ze meer gegroeid waren dan had ik je niet geloofd maar...' zegt Thomas als hij naar me kijkt met een grijns op zijn gezicht.

'Oh mijn god! Stop met praten!!!' roep ik naar hem.

Thomas begint hardop te lachen.

Ik pak een kussen en sla hem ermee. Wat zijn lachen alleen maar erger maakt. Hij trekt me in één keer onderuit en zit voor dat ik het weet bovenop me. Hij begint me te kietelen en ik schreeuw het bijna uit.

'Oké Oké!' roep ik in een poging me over te geven maar hij blijft door gaan. Ik probeer mijn arm los te krijgen zodat ik hetzelfde kan doen. Ineens krijg ik een heel warm en fijn gevoel door me heen. Wat is er aan het gebeuren? Ik wil er eigenlijk nog niet over nadenken.

Net als ik mijn arm los heb pakt Thomas allebei mijn polsen en legt hij die boven mijn hoofd neer. Hij houd ze stevig vast zodat ik niet kan bewegen. Direct reageert mijn hele lichaam op hem. Alles begint te tintelen en te kriebelen. Mijn lichaam verlangt al zo lang naar hem dat het me op dit moment verraad. Mijn hartslag gaat zo snel dat ik bang ben dat mijn hart straks uit mijn borst schiet. Mijn ademhaling gaat zo snel dat hij het wel door moet hebben.

Hij brengt zijn hoofd steeds dichter bij de mijne.

'Goudlokje' zegt hij met zijn lage rauwe stem.

'Heb je enig idee hoe moeilijk je het me op die manier maakte' fluistert hij dan.

'Sorry' fluister ik zachtjes.

Even lijkt de tijd stil te staan maar dan beweegt Thomas ineens en gaat van me af. Binnen een paar seconden staat hij naast het bed en gaat hij opzoek naar een van zijn sportbroekjes.

'Ik zal even wat koffie en paracetamol voor je halen. Je zal wel hoofdpijn hebben' zegt hij tegen me.

En hoe...ondanks de afleiding bonst mijn hoofd zo erg dat ik serieus overweeg om nooit meer alcohol aan te raken.

'Oké' zeg ik zachtjes.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik weet niet goed wat er zojuist is gebeurt. En ik weet ook niet wat ik had gewild dat er gebeurt was. Dit is ook even geen juist moment hiervoor.

'Ik ben zo terug' zegt hij wanneer hij in niks anders dan zijn sportbroekje de deur open doet en naar beneden gaat.

Ik zucht even gefrustreerd. Het is beter als ik zo gelijk naar huis ga. Of...ja...naar huis...naar mijn moeder. Als ze me nog binnen laat na alles wat er tijdens de begrafenis gebeurt is...