Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 158

-Blair-

Ik loop naar beneden en hoor van een afstand dat Mase al gelijk iemand aan de telefoon heeft.

'Hey mam' zeg ik als ik beneden aankom. Ze zit op de bank naast Brad en kijkt me aan.

'Ja lieverd?' vraagt ze.

Daar ben ik absoluut nog niet aan gewend. Dat m'n moeder me zo noemt. Het voelt zo gek.

'Zou eh...Mase misschien mogen blijven slapen?' vraag ik aan haar.

Het voelt eigenlijk überhaupt raar om hier toestemming voor te moeten vragen, maar het is en blijft wel haar huis dus ik wil het niet zomaar mededelen.

'Oh eh...ja hoor' reageert ze al even ongemakkelijk als mijn vraagstelling. Ze plukt wat nerveus aan haar trui. 'Moeten we...eh...de logeerkamer klaar maken?' vraagt ze.

Oh. Eh. Wat. Nee.

'Mhhm, nee dat hoeft niet' zeg ik.

'Weet je het zeker? Kennen jullie elkaar al lang?' vraagt mijn moeder.

Waarom moet ze zo nieuwsgierig doen?

'Ik heb gister ook bij hem geslapen, in zijn appartement' zeg ik.

'Oh. Oké. Nee dan lijkt de logeerkamer niet nodig' zegt mijn moeder.

'Heb je genoeg kussens?' vraagt Brad 'Anders kan ik wel wat van zolder pakken'

Het is heel raar om die woorden uit deze man zijn mond te horen komen. Alsof hij hier thuis is. Is dat ook zo? Dit is zo'n vreemde situatie...

'Ik denk dat ik wel genoeg heb' zeg ik.

Ik wil weg uit deze ongemakkelijke situatie...

'Is hij nou je vriend Blair?' vraagt mijn moeder.

Oké. Op die vraag was ik niet voorbereid.

'Het is allemaal nog een beetje ingewikkeld' zeg ik snel.

'Het is een leuke jongen' zegt mijn moeder terwijl ze een soort van trots klinkt.

'Mee eens' zegt Brad.

'Nou gelukkig ben ik het daar ook mee eens' zeg ik.

Heel eventjes lachen we. 'Nog gefeliciteerd met jullie nieuws Brad' zeg ik tegen hem.

Ik hoop oprecht dat hij het beter zal doen dan mijn vader.

'Dankjewel. Dat betekend veel voor ons' zegt hij.

Om deze ongemakkelijke situatie nog langer voort te laten duren vind ik mijn weg weer naar boven. Als ik de deur open doe legt Mase net zijn telefoon weg.

'Gelukt?' vraag ik aan hem.

'Zeker, even een paar dingen moeten regelen voor vannacht maar dat is helemaal goed gekomen' lacht Mase naar me.

'Wat vond je moeder?'

'Het is goed' antwoord ik.

Mase lacht even.

'Wat?' vraag ik aan hem.

'Ik had niet gedacht dat ik die woorden nog een keer uit zou spreken' lacht hij verder.

'Jaja...ik ook niet. Deze hele situatie is...vreemd. Op z'n zachtst uitgedrukt' zeg ik.

'Moeten we nog ergens langs rijden?' vraag ik. 'Je zal geen spullen mee hebben neem ik aan'

'Ik heb altijd wat extra dingen in de achterbak. Tandenborstel, ondergoed, shirts enzo' zegt hij.

Waarom zou hij dat hebben? In zulke momenten is het handig, maar zullen zulke momenten vaker voorkomen voor hem? Waarom denk ik hier over na?

'M'n zus belt vaak plotseling dat ik naar haar toe moet komen om op Emily te passen. Dan heb ik niet altijd tijd om terug naar huis te gaan. Het is niet wat je denkt' zegt Mase.

'Hoe...?' vraag ik wanneer Mase me onderbreekt.

'Het was van je gezicht af te lezen' glimlacht hij naar me. Hij loopt naar me toe en trekt me tegen zich aan.

'Ik pak mijn spullen uit de auto en dan kunnen we nog wel een filmpje kijken. Kies jij maar uit' zegt Mase.

We kijken de hele avond film. Ik focus me meer op het tegen Mase aanliggen dan op de film zelf. Hij ruikt zo lekker. Ik ben zo blij dat hij hier is. Als hij naar mij kijkt drukt hij zijn lippen op de mijne. Wat een opluchting dat ik wel een deur heb in mijn slaapkamer nu. Mase bijt zachtjes op mijn onderlip en ik laat een kreun ontsnappen voordat ik het tegen kan houden. Daarna beweegt Mase ineens heel snel waardoor ik in minder dan een seconde onder hem lig. Mase zijn haar zit vast in een half knotje, wat me irriteert omdat ik met mijn handen door zijn haar wil gaan. Voordat ik de kans krijg om het los te maken legt hij allebei mijn handen omhoog. Hij houd ze met één hand vast zodat ik me verder niet kan bewegen en hij blijft me verder zoenen. Zijn lippen dwalen af van mijn mond naar mijn wang, naar mijn nek. Alles begint te tintelen en het niet kunnen bewegen met mijn handen frustreert me. Ik beweeg en duw mezelf tegen hem aan om duidelijk te maken dat ik hem aan wil raken. Als reactie daarop stoot hij hard tegen me aan. Als hij dat doet verwijden zijn pupillen meteen. Ik hou mijn adem in door hoe heftig dit allemaal voelt. Het enige wat ik nu wil doen is Mase zijn gang laten gaan en het allemaal laten gebeuren.