Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 168

-Blair-

Volgens mij doet hij het expres. Hij weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Mijn lichaam verraad me door zo heftig op al zijn aanrakingen te reageren...en niet zo'n beetje ook...

We lopen richting de trap. Bij de voordeur komen we Lily tegen. Ze ziet er stralend uit.

'Oh Blair lieverd' zegt ze. 'Ik wil je bedanken voor al je hulp. Je bent fantastisch weet je dat' zegt ze.

'Nee, het was geen probleem. Ik doe het graag Lily. Het is altijd fijn om hier te zijn' reageer ik.

Lily geeft me een knuffel. Ze is altijd als een moeder geweest voor me, daarom is dit echt mijn tweede thuis.

Lily laat me los als de deurbel gaat. 'Oh, nog meer gasten' zegt ze vrolijk als ze de deur open doet.

Dan kijk ik recht in de ogen van niemand minder dan Aileen.

Mijn bloed kookt. Ik voel Thomas zijn hand op mijn arm. Hij knijpt zachtjes en als ik naar hem opkijk zie ik dat zijn gezicht op onweer staat.

'Wat doet zij hier' zegt hij boos tegen zijn moeder.

'Wat?' vraagt zijn moeder. 'Dit is de dochter van Robin, mijn collega' zegt ze.

'Het maakt me niet uit wat ze van wie is. Zij komt hier niet binnen' zegt hij boos.

'Wat? Thomas...je kan niet zo doen tegen onze gasten'

'Mam, vertrouw me. Als je wilt dat Blair en ik hier blijven kan je haar niet binnen laten' zegt hij.

'Nou zeg, wat een ontvangst' zegt Aileen chagrijnig. 'De vorige keer was je een stuk aardiger tegen me'

'Rot op, wil je' zeg ik zo boos tegen haar omdat ik me niet meer kan inhouden. Ik verhef mijn stem behoorlijk en ze lijkt er van te schrikken. Goed. Rotwijf dat het is. Natuurlijk moet zij dit moment weer komen verpesten.

Lily kijkt me geschokt aan. Ze heeft me nog nooit boos gezien voor zover ik me kan herinneren.

'Mijn moeder is binnen en ik heb met haar afgesproken. Dus als je even opzij kan gaan zodat ik erlangs kan...' zegt Aileen.

Thomas zet een stap naar voor. 'Je bent hier niet welkom. Je komt hier nooit binnen. Je zal nooit in mijn leven zijn. Je belt je moeder maar en dan kan ze naar buiten naar je toe komen' zegt hij wanneer hij de deur in haar gezicht dicht slaat.

Als ze weer aanbelt negeert hij het.

'Thomas...' zegt Lily verbaasd.

'Mam, alsjeblieft. Zij is de grootste fout die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Ze veroorzaakt alleen maar problemen. Ze heeft Blair al meerdere keren pijn gedaan, ze heeft altijd tussen ons lopen stoken. Als je haar binnen laat zal ik nooit meer een kans met Blair hebben' zegt hij.

Ik weet niet waarom maar dit was niet de reactie die ik verwacht had. Ik zie Lily verbaasd naar haar zoon kijken.

'Oké' zegt ze uiteindelijk.

Niet veel later komt er een vrouw aanlopen waarvan ik aanneem dat het haar moeder is. Ze heeft dezelfde ordinaire look.

'Hey, Lily. Ik snap iets niet, mijn dochter belt me omdat ze niet binnen mag komen?' zegt ze.

'Sorry Robin, er is veel gebeurt tussen Aileen, Blair en Thomas. Daarom is ze hier niet welkom. Als mijn zoon en de jonge vrouw die ik ook als dochter beschouw anders zelf weggaan geeft me dat geen keuze' zegt Lily.

Robin kijkt al even chagrijnig als Aileen.

'Nou, dan ga ik er ook vandoor' zegt ze.

'Begrijpelijk' antwoord Lily.

Als de deur open gaat staat Aileen nog steeds klaar om naar binnen te lopen. Als ze haar moeder naar buiten ziet komen kijkt ze verbaasd.

'Mam! Meen je dit nou?!?' roept ze naar haar moeder.

'Dat heb je zelf veroorzaakt, dus bedankt voor het verpesten van mijn avond. Verwend nest' zegt Robin tegen haar.

'MAM' schreeuwt ze.

'Je gaat nu mee naar huis, anders kan je volgend weekend bij je vader doorbrengen' roept Robin terug waarna ze allebei afdruipen.

Als de deur weer dicht is kijkt ik Lily aan.

'Sorry Lily' zeg ik tegen haar. 'We willen je feest niet verpesten'

'Oh, lieverd...zulke mensen zijn hier niet welkom. Dat hoef je niet eens uit te leggen' zegt ze terwijl ze een wegwuivend gebaar maakt.

'Dankje mam' zegt Thomas.

We lopen eindelijk naar boven. Het geluid van de mensen en de muziek klinkt gedempt nu zijn deur dicht zit. Eindelijk kan ik me weer concentreren zonder afgeleid te worden door alle geluiden om me heen.

'Dus...' begin ik. 'That just happened' zeg ik daarna.

'Ze heeft wel timing hè' zegt Thomas.

Gelukkig kunnen we er allebei om lachen.

Daarna kijkt Thomas me serieus aan.

'Blair...het spijt me. Dit is wat ik al lang geleden had moeten doen. Weglopen van dat mens en haar niet meer toelaten in mijn leven. Ik had het voor jou moeten doen en ik sla mezelf voor m'n kop dat ik dat nooit gedaan heb. Ik voel me zo'n idioot. Ik heb er alles voorover om aan jou te bewijzen dat je de enige bent voor mij' zegt hij.

Thomas zegt alle juiste dingen. Alles wat ik wil horen. Ik ben zo bang dat het uiteindelijk toch weer hetzelfde gaat lopen, ook al voelt het dit keer anders.

'Ik hoop dat ik ook de enige voor jou ben' zegt Thomas.

Ik denk terug aan het telefoongesprek wat ik eerder vandaag met Mase heb gehad. Mijn hart breekt opnieuw.