Weerzien - Passie op het HBO serie

Deel 135

-Blair-

'Ik moet toegeven dat je inderdaad gelijk had' zeg ik als we weer terug zijn in Mase zijn appartement.

'Ja toch' lacht hij zelfvoldaan.

'Ik weet niet wat ze doen met die friet, maar dit was wel perfectie' lach ik.

'Wil je nog iets drinken?' vraagt Mase als we op zijn bizar zachte bank gaan zitten.

Voor mijn gevoel zak ik er helemaal in weg.

'Wijntje?' vraagt hij.

'Waarom ook niet, ik zal het straks nodig hebben' zeg ik tegen hem.

'Is het zo erg?' vraagt hij als hij twee wijnglazen uit de keuken pakt.

Hij schenkt een witte wijn in die heerlijk ruikt als hij het glas aan mij geeft.

'Hmmh, ja' zeg ik.

'Gaat het om je vriendje?' vraagt hij.

'Hij is mijn vriendje niet' reageer ik meteen. Veel te fel natuurlijk.

'Hij is een Idioot' zegt hij dan.

Ik moet lachen. 'Hoezo? Ik ben het met je eens hoor, maar ik ben wel benieuwd naar jouw beredenering' zeg ik.

'Hij heeft duidelijk iets doms gedaan waardoor hij de kans loopt jou kwijt te raken. In mijn ogen best idioot...' zegt Mase als hij zijn schouders ophaalt.

Zo'n antwoord had ik niet verwacht. Ik kijk even naar beneden zodat ik hem niet in zijn ogen hoef aan te kijken. De groene ogen van deze jongen zijn gevaarlijk...stel ik vast. Daar moet niemand te lang in kijken.

'Schattige tandenborstel heb je in de badkamer' zeg ik om van onderwerp te veranderen.

Kut. Dat is veel te direct. Waarom flap ik dat er nou weer uit.

'Ja toch. Je moet eens weten hoe vaak ze een nieuwe wilt met een ander Disney figuur erop' zegt hij. 'Het is van mijn nichtje. Emily. Mijn zus heeft een drukke baan en is een alleenstaande moeder, dus ze is vaak bij mij' legt hij uit.

Mijn hart staat stil.

Ik hoor niet meer wat hij daarna zegt.

Emily.

Mijn hart knijpt samen bij het horen van die naam.

'Gaat het wel?' vraagt Mase bezorgd als hij naar me toe schuift en zijn hand op mijn rug legt.

'Je trekt ineens helemaal wit weg. Heb ik iets verkeerd gezegd?' vraagt hij.

'Nee...eh...dat is het niet. Het is gewoon...een mooie naam. Ik...eh...' ik komt gewoon niet uit mijn woorden. Tranen beginnen te stromen en ineens ben ik hardop aan het huilen. Ik adem schokkerig door mijn snikken heen. Ik lijk haast te hyperventileren. Het wordt zo erg dat ik niet eens door heb dat Mase me op schoot trekt. Hij probeert mijn tranen weg te vegen. 'Hey rustig maar. Je hoeft er niet over te praten. Laat het er maar uit' zegt hij terwijl hij me tegen zich aandrukt.

Op een of andere manier voel ik gek genoeg veilig. Dat het allemaal oké is. Dat ik mag huilen en dat elke traan voelt als een opluchting. Mase zijn armen voelen vertrouwd om me heen terwijl ik hem nog niet eens vierentwintig uur geleden voor het eerst heb ontmoet. Hij blijft me vasthouden zonder iets te zeggen.

Wanneer ik eindelijk weer gekalmeerd ben pakt hij mijn kin tussen zijn duim en wijsvinger en zorgt ervoor dat ik hem aankijk.

'Volgens mij kan ik beter nog een kopje thee voor jou zetten' zegt hij.

Ik knik langzaam. Dankbaar voor het aanbod. Mase tilt me op en zet me voorzichtig neer op de bank. Zodra hij wegloopt besluipt het nare gevoel me weer. Waarom kan hij me geruststellen?

Niet veel later zet hij weer een kopje thee voor me neer. Het is dezelfde thee als net. Het ruikt heerlijk. Mase komt weer bij me zitten. Hij zet me natuurlijk niet weer op schoot maar komt wel dichterbij zitten dan dat je normaal zou doen als je elkaar niet goed kent.

'Gaat het een beetje?' vraagt hij aan me.

Ik knik voorzichtig.

'Als je wilt mag je er over praten, als je dat niet wilt is het ook prima' zegt hij.

'Ik eh...' ik wil eigenlijk zeggen dat ik er niet over wil praten maar zonder dat ik het doorheb beginnen de woorden te stromen. Het is als een waterval die uit een bodemloze bron vloeit.

'Een paar jaar geleden heb ik een miskraam gehad. Om een of andere reden dacht ik dat het een meisje was geweest. Ik had toen der tijd niemand om erover te praten, behalve mijn kamergenootje. Het hielp me met het verwerken om haar een naam te geven' zeg ik.

'Emily' stelt Mase vast.

Ik knik.

'Wist de vader ervan?' vraagt Mase. Zodra hij de vraag gesteld heeft lijkt hij daar spijt van te hebben.

'Toen niet. Maar nu wel' zeg ik.

'Thomas' zegt hij.

Ik knik weer.

'Wat vreselijk dat je dat heb mee moeten maken' zegt hij.

Ik zucht diep.

'Je moet je zo alleen hebben gevoeld' zegt hij als hij zijn arm om me heen slaat en me weer een knuffel geeft.

Het voelt niet opdringerig. Zonder bijbedoelingen. Het geeft me op een of andere manier heel veel troost. Mase praat niet over oplossingen. Dat ik misschien met iemand moet praten, hij laat me niet nadenken over hoe het had kunnen zijn. Ik heb het gevoel alsof ik voor het eerst de ruimte krijg om te horen dat dit een nare ervaring was en dat er niks aan te veranderen was geweest. Dat het verschrikkelijk was en dat het oké is dat ik me er nog steeds zo naar om kan voelen. Ik voel me zo op mijn gemak dat ik het zelf niet begrijp.