Son duyduğum bu sesten sonra, gözlerimi evde, ikinci salonda açtım. Amcam, Babam, Kuzenim, Hamdi abi, Tayfun abi herkes buradaydı.
Kafamı biraz kaldırdığımda, başucumda Kur'an-ı kerim okuyan büyükbabamı gördüm.
Ne oldu bana diye doğrulmaya çalışırken, elleriyle göğsümden bastırıp kalkmamı engellediler.
Büyükbabam okumayı durdurduğunda, doğrulup 35 yıllık gıcırdayan koltukta oturur vaziyete geçtim.
O gün bana hiç bir şey anlatmadılar, ama sonradan öğrendiğime göre, arabanın arkasında nöbet tutarken bağıra bağıra Arapça bir şeyler söylemişim, arkasından birden yere düşüp bayılmışım.
Uykumda da Arapça kelimeler söyleyip, sanki biriyle kavga ediyor muşçasına konuştuğumu görmüşler.
İşin tuhaf yanı, hiç bir zaman Arapça öğrenmedim, bir kelime bile Arapça bilmiyordum.
Büyükbabam Kur'an-ı kerimi kapatmasıyla; pof diye çıkan sesle ile irkilmiştik.
20 senedir kapısından dahi girilmemiş çiftlik evinin bulunduğumuz salonunda, sarı taşlardan yapılmış şöminenin üzerindeki çıkıntıya dayalı bir şekilde duran Hz. Ali'nin resmi yere düşmüştü.
Bir anda ani bir refleksle herkes gözünü yere düşen resme çevirdi. Artık bir tek ben değil, yaşadıklarımı görmüş olduklarından herkesin korkmaya başladığını hissedebiliyordum.
Herkesin üzerinde ölüm sessizliği vardı.
Büyükbabam kapadığına pişman olduğu kalın, işlemeli Kur'an-ı kerim'in kapağını tekrar açıp, kaldığı yerden okumaya devam etti.
Bir zararı dokunmadı bize o gece, ama hayatımda büyük bir iz kalacaktı.
Ertesi gün olduğunda, artık kimsenin orada kalmaması gerektiği açıkça anlaşılmıştı.
Babamla ben Bursa'ya, amcamlar babaanneme, büyükbabamlar da bir haftalığına öbür evlerine gitmek üzere hazırlık yapmaktaydık hep beraber.
Bir hafta sonra büyükbabamlar çiftliğe döndüğünde ne oldu biliyor musunuz beyler?
Bizi orada istemediklerini anladım. Günde 30 kilo süt veren rekortmen ineğimiz, artık hiç süt vermemeye başladı. 5 gün sonrada bütün ineklerimiz sırasıyla rahmetli oldu.
Çiftliğe ne oldu derseniz, battığımız için satıldı ve satın alan adamın bu başlığı okumasını istemiyorum.
Gel gelelim bana ve beyaz gömlekli adama, hala kurtulamadım bu şeyden, ara ara lavaboda, aynadan görüp ürküyorum, benle beraber geldi anlayacağınız.
Sürülerce hocaya, psikologa gittim, ama hiç biri sorunumu çözemedi.
Hocalar muska, psikologlar uyuşturucu kıvamında ilaç verdi, ama beyhude.
İlacı kullandığım günlerde bile gördüğümden onu, artık ilacı kullanmıyorum.
Bundan 20 veya 30 sene sonra, bütün hayat hikâyemi ve işlediğim suçları anlatacağım...
Tabi hayatta olursam.
Haydi, şimdilik kalın sağlıcakla.
Allah'a emanet olun...
****
İnşallah, kısa zaman sonra, yeni hikaye ile karşınızdayım.
18_Murat_18
