Gördüğüm şey içinde hayretlere kapıldım. Vücudu, insan vücüduyla alakası olmayan, karalar halinde, gözleri alevler içinde yanan, ağzından salyalar aka aka beni öldürmeye çalışan, ama gücü yetmeyen o ifrit arkamdaydı.
Kavsüm yoktu ortalarda, sanırım görüş açımda değildi.
Hocanın verdiği duayı sesli bi şekilde okumaya başladım. Odayı yıkacaktı başıma, bağırışları kulak zarımı yırtacaktı. O kadar kalın bi ses olamaz. Ayı ulamasına benziyordu.
Ben korkuyla karışık, ne olursa olsun artık ruh haliyle bağırarak okudum duayı. Aynaya, Sahülün yüzüne tükürdüm. Ellerim titreye titreye çaktım çakmağı aynaya.
Tükürük yandı. Sahülün inlemeyle, ağlamayla karışık bağırışları devam ediyordu. Bu işlemi en az 5 kez yapmam gerekiyordu öldürebilmem için.
Sahülün gözlerinde nefret vardı. Ateş gibi yanan o gözler, artık bir kora dönmüştü, kin ve nefretten. Kavsüm olmasa, sağlam bir kemiğimi bulamazlardı benim.
Tekrar bağırarak okumaya başladım. Kavsüm direniyordu.
Odada rüzgar esiyordu sanki, mumlar sönecekti.
Tekrar tükürdüm aynadaki görüntüsünün üstüne ve tükürüğü çakma ile yaktım. Bağırarak Arapça bir şeyler söylüyordu.
Korkudan ağlamaya başlamıştım, bu yaşadığım olayları artık kaldıramıyordum.
Beşinci ve son tükürüğümü de yaktım. Aynı zamanda mumlar söndü, ortalık zifiri karanlığa dönüştü.
Uyandığımda otel odasındaydım. Annenle babam umut dolu bakışlarla bana bakıyorlardı. İyi misin oğlum, dedi annem.
İyiyim anne, ama nasıl geldim buraya dedim.
Kendin geldin ya oğlum dedi sonra... Nasıl geldiğimin bir önemi yoktu, önemli olan bu içinde bulunduğum durumun düzelmesiydi.
****
Babam tamamen düzeldi, bende gün geçtikçe düzeliyorum. Aradan 1 ay kadar zaman geçti. Şimdi biraz daha iyiyim. Geçmişle alakalı hiçbir şey hatırlamak istemiyorum.
Kalın salıcakla.
