Destan - Kitap 1 (TAMAMLANDI)

78.Bölüm:Sevdiklerin için Yaşa...

Sagum başına tacı takıldıktan sonra ayağa kalktı ve Destan'a bakmaya başladı. Tam ona bir şey söylemek üzereyken Destan onun sözünü kesti.

"Sadece sen kral olmaya layıksın. Ben kral olamam. Ben insanları uzun zamandır kişiliklerine göre yargılıyordum ama söz konusu Kara Lonca olunca öldürdüğüm hiçbir insanın kişiliğine bakmadan onları öldürdüm hemde hiç vicdan azabı çekmeden ama şimdi öldürdüğüm insanlar yüzünden içimi pişmanlık kapladı. Ben.."

Destan derin bir nefes aldı. Zamanın ondan çok fazla şey götürdüğü daha yeni anlamıştı. O uzun zaman önce masumiyetini Kyuma ile kaybetmişti. Adeta acımasız bir katil olmuştu ama o hala insanların çocuk olarak nitelendirdiği yaştaydı. Sagum elini Destan'ın omuzuna koydu. Destan'ın gözleri doldu gemilerdeki insanları öldürdükten sonra içinde büyük pişmanlıklar vardı. Sagum Destan'ı kendine çekti ve ona sarıldı. Destan karmaşık duygular içindeydi ve bunun nedenini bilmiyordu.

"Ben artık kendimi tanıyamıyorum. İnsan öldürmek benim için artık giderek normalleşiyor. Onlara işkence etmek, ölümlerini izlemek, yalvarmalarını dinlemek..."

"Gözlerinde ki korkuyu izlemek, hayatlarını alacak kişiye olan korku ve saygı dolu bakışlara acımasız gözlerle karşılık vermek, nasıl öldüklerini bile anlamadan hayatlarına son vermek..."

Sagum Destan'ın sözlerini devam ettirmişti ama sesi özür diler gibi çıkmıştı. Destan, Sagum'a sarılmayı bıraktı ve ona baktı. Sagum dizinin üzerine çöktü ve boyunu Destan ile eşitledi.

"Bunları sen yapıyorsun ama pişman olmamanı ben sağlıyorum. Tüm bunların tek suçlusu benim Destan. Beden Hırsızlarının en güçlü taraflarından biri de bu. İçinde bulunduğumuz bedeni ele geçirmek için onu kendimize benzetiriz. Bedenin sahibi bize benzedikçe kendi benliğini unutmaya başlar. O zamana kadar sadece sabrederiz daha sonra bedeni kolay bir şekilde ele geçirmeye başlarız. Sen beni Zihin Hapishanenden çıkardığın gün aramızda ki bağ daha da arttı ve sen o gün öfkenle hareket ediyordun işte o zaman benim saf öfkemi kendi ruhuna kazıdın. Benim kişiliğimi hızla benimsedin ve o gün Kara Loncadan gelen insanları öldürdün. Ben, ömrümün yarısından çoğunu intikam alarak ve insanları öldürerek geçirdim. Bana zarar veren kim varsa sorgulamadan ailesi ile birlikte ortadan kaldırdım. Sadece çocuklara dokunmadım ama o çocuklarında ileride benden intikam istememesi için onların zihninden geçmişini sildim. "

Destan, Sagum'un açıklamasını mantıklı bulmuştu. O giderek Sagum'a benziyordu. Destan biraz düşününce Sagum'un da değiştiğini düşünüyordu. O kibirli,kalpsiz iblis gitmiş yerine merhametli bir lord gelmişti. Sagum, Destan'ın aklından geçenleri anlamış gibi gülümsedi.

"Evet evlat bende sana benzemeye başladım. Tabi bunu kendim istedim."

Destan eliyle göz yaşlarını sildi ve Sagum'a baktı.

"Neden Sagum? Neden bu kadar acımasız birisi oldun?"

Sagum'un yüzünde ki gülümseme bir anda kayboldu. Destan, Sagum'un bu ifadeyi takındıktan sonra konuşmadığına bir çok kez şahit olmuştu. Onun yine konuşmayacağına emindi.

"Özür dilerim Sagum cevap vermek zorunda değilsin, bana ne zaman tam olarak güvenirsen o zaman söylersin."

"Ben acımasız birisi değildim. En güçlü birliklerden birinde General rütbesine sahip birisiydim. Herkes tarafından saygı duyulan ve sevilen birisiydim. Bir gün evime gittim. Evde beni kadınım bekliyordu ve bebeğim için kıyafet örüyordu. Dünyada ki en güçlü kahinin çırağıydı ama bir bebek için kıyafet örüyordu. İkimizde statümüze rağmen kibirli değildik. O gün İblis Kralın askerleri evimize geldiler. Kralın sağ kolu Andrew bizzat gelmişti. Başıma aldığım bir saldırı beni evimin dışına fırlattı ve orada Andrew bana bebeğimin kadınımın karnından nasıl acımasızca çıkartıldığını gösterdi. Sırtıma saplanan mızrak yüzünden bilincimi kaybettim. Uyandığımda..."