အခန်း (၁၉၄)
"ရှင့်လက်မောင်း အဆင်ပြေရဲ့လား။"
"ပြေပါတယ်။" လုလီရှင်းမှာ ထိုအရာအား စိတ်ထဲမထားပုံပေါ်သည်။
ဤအကြိမ်မှာ ကျီချင်းချင်းတစ်ယောက် ဆန့်ကျင်ဖက် ပရိသတ်များနှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးတာ ဖြစ်သည်။ စောစောက အဲ့ဒီလူအုပ်ကြီး သူမကို ဝိုင်းရံနေတုန်းကဆို သူမ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း တကယ်မသိခဲ့ပေ။
ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ လုလီရှင်း ရောက်လာလို့ပေါ့။
"ရှင် ကျွန်မကို လာမကြိုဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဘာဖြစ်လို့ ရောက်လာခဲ့တာလဲ။"
လုလီရှင်းသည် သူမ မေးခွန်းကိုမဖြေဘဲ အဲ့ဒီအစား မေးခွန်းတစ်ခု ပြန်မေးလိုက်သည်။ "ဗွီအိုင်ပီလမ်းကို ဘယ်လိုသုံးရလဲ မသိဘူးလား။"
"ကျွန်မ ပြန်ရောက်တာကို ဘယ်သူမှမသိလောက်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ မထင်ခဲ့မိဘူး ..." ကျီချင်းချင်းသည် ဆန့်ကျင်ဖက် ပရိသတ်များက သူမ၏ တည်နေရာအား ဘယ်လိုရသွားလဲဆိုတာ သူမ မသိပေ။ သူတို့က ကိစ္စတစ်ခုကိုတောင် ဖြစ်စေခဲ့ပြီး သူမအား လေဆိပ်တွင် ဝိုင်းပိတ်ထားခဲ့ကြသည်။
"မင်းက အခု ဆယ်လီတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ။ နောက်ဆို ဗွီအိုင်ပီလမ်းကြောင်းကိုသုံးဖို့ သတိရပါ။"
သူမ သတိထားမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည့်အနေနှင့် ကျီချင်းချင်းက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
ကားအပြင်ဘက်ရှိ မြင်ကွင်းများသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးကြီးများအဖြစ် ပြောင်းလဲလာတာကို ကြည့်နေရင်း ကျီချင်းချင်း ပြုံးလိုက်၏။ နောက်ဆုံးတော့ သူမရဲ့ ရိုက်ကွင်းက ခြုံတောတွေကြားထဲက ထွက်နိုင်ခဲ့ပြီ။
နောက်ဆုံးတော့ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီကွ။
လုမိသားစုအိမ်တော်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ကျီချင်းချင်းသည် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် အိမ်ထဲသို့ ပြေးဝင်သွားတော့သည်။
အဖိုးလုနှင့် အန်တီဖေးတို့သည် ပြင်သစ်စတိုင် ပြတင်းပေါက်နားတွင် အပင်ရေလောင်းနေကြ၏။ သူမကို မမြင်ရတဲ့ တစ်လက သူတို့အတွက်တော့ သုံးနှစ်လောက် ကြာသွားသလိုပင်။
