Unicode
အခန်း (၇၁) - ကိုယ့်ရဲ့ အကြွေးဝယ်ကတ်ကို သုံး (၄)
အကြီးအကဲလုသည် မနက်စောစော အိပ်ရာထ၍ လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲတွင် မနက်စာ စားခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ လုလီရှင်းသည် ဝတ်စုံပြည့် ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ "မင်း အခုမှ သက်သာရုံပဲ ရှိသေးတယ်။ မင်း အိမ်မှာ နောက်ထပ် ရက်အနည်းငယ်လောက် အနားယူဖို့ ဘာလို့ မလုပ်တာလဲ။"
လုလီရှင်း ထိုင်လိုက်သည်။ "အဖိုး၊ ကျွန်တော် တော်တော်လေး ပြန်သက်သာလာပါပြီ။ ကျွန်တော် အလုပ်ပြန်လုပ်ဖို့ အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်တော်ရဲ့ အာရုံစိုက်မှု လိုအပ်တဲ့ ကိစ္စရပ်တွေ ကုမ္ပဏီမှာ အများကြီး ရှိနေပြီ။"
အကြီးအကဲလုက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူက လုလီရှင်းရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်အပေါ် မလွှမ်းမိုးနိုင်မှန်း သိသည်။ "မင်းအတွက် ဘာက အကောင်းဆုံးလဲ ဆိုတာကို မင်းသိတာပဲ၊ ဒါ့ကြောင့် ငါ အများကြီး မပြောတော့ဘူး။ အလုပ်ကို အရမ်းနောက်ကျတဲ့အထိ မလုပ်နဲ့။ မင်းက လူပျိုလူလွတ်တစ်ယောက် မဟုတ်တော့ဘူး။ မင်း အခု အိမ်မှာ ဇနီးသည်ရှိနေပြီ ဆိုတာ မမေ့နဲ့။"
"ကျွန်တော် သိပါပြီ။"
လုလီရှင်းသည် မနက်စာ စားပြီးသည်နှင့် ကားနဲ့ အလုပ်သွားခဲ့သည်။
ကျီချင်းချင်းသည် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာပြီး မနက်စာ အနည်းငယ် စားလိုက်သည်။
ဒီနေ့ သူမ အပြင်ထွက်မလို ဝတ်စားထားတာကို မြင်ပြီး ကြင်နာစွာ မေးမြန်းလိုက်သည်။ "ချင်းချင်း၊ သမီး ဒီနေ့ အပြင်သွားမလို့လား။"
"ဟုတ်တယ် အဖိုး" ကျီချင်းချင်းသည် အကြီးအကဲလုကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားသဖြင့် ဒီနေ့အတွက် သူမရဲ့ အစီအစဥ်တွေကို ဖုံးကွယ်ထားသည်။ "သမီး ဒီနေ့ အလုပ်သွားမလို့။"
"ဒါဆို သမီးကို လိုက်ပို့ပေးဖို့ ဒရိုင်ဘာကို ခေါ်သွားလိုက်။"
"ဟုတ်... ကျေးဇူးပါ အဖိုး"
တစ်နာရီကြာပြီးနောက် ကျီချင်းချင်းသည် လုလီရှင်း ပို့ပေးထားသည့် လိပ်စာအတိုင်း ရှေးဟောင်းပစ္စည်းဆိုင်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ လုလီရှင်း မှာယူထားသည့် ပစ္စည်းကို လာယူတာပါလို့ ဆိုင်ဝန်ထမ်းအား ပြောလိုက်သည်နှင့် သူမကို သီးသန့်ခန်းဆီသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။
