TUTKULU AŞK

104.BÖLÜM

EMRE

Sinirle arabama binip son hızda gitmeye başladım. Zaten sabahtan beridir sinirliyim tam kendimi sakinleştirdim Defne'nin yanına gittim ama öğrendiklerimle hayatımın şokunu yaşadım. Resmen ikisi bir olup beni aptal yerine koymuşlar. Ben onların arkadaş olduklarını düşünürken o şerefsiz onunla aynı evde kaldı bunca zaman ve Defne'de benim gözümün içine baka baka rahatça hareket etti. Beni kaybetmekden korktuğunu söylüyor ama bu yaptığı hiç doğru bir şey değil. Birgün bunu yaşayacağımız aklımın ucundan bile geçmezdi. Bana yalan söylemesi gerçekten beni çok sinir etti ve yalan da benim hiç affedemeyeceğim bir şey. Ben bile bugüne kadar yaptığım her kötü şeye rağmen her şeyi olduğu gibi söyledim Defne'den bunu asla beklemezdim. Eğer doğrusunu söylemiş olsaydı yine kızardım, sinirlenirdim ama onu bırakmazdım şimdi her şey tam tersi oldu resmen bile bile beni kendinden uzaklaştırdı. Bugün her şey üst üste geldi ve aşırı sinirlendiğim için mi böyleyim bilmiyorum ama şuan da ikimiz hakkında ve ilerisi hakkında ne düşüneceğimi bilmiyorum, ne hissettiğimi bile bilmiyorum. Evden çıktığımdan beridir de arıyor bu yaptığına nasıl bir açıklama yapabilir ki tek söylediği şey onlar eskidendi şuan da arkadaşız... Bun beni ilgilendirmez. Ben, bana söylediğin yalana bakarım. Beni seven bir kız arkadaşımın sırf aile dostumuz olduğu için evde kalması gerektiğini Defne'ye söylesem kesinlikle sinir krizi geçirirdi ama ben yapınca psikopat oluyorum. Sayesinde artık her şeye şüpheyle yaklaşacağım. Diyelim ki bir süre sonra onu affettim tekrardan bunlar aklıma gelecek üstelik o şerefsizle aynı sınıftayız. O çocuğu okuldan attıracağım bundan daha güzel bir çözüm olmaz.

DEFNE

Artık ağlamaktan harap olan gözlerimi açık tutmakta zorlanıyorum. En son ne zaman bu kadar çok ağladım bilmiyorum ama eminim hayatımın en büyük ağlaması budur. Banyoya girip yüzümü iyice soğuk suyla yıkadıktan sonra havluyla kurulayıp kendime gelmeye çalıştım. Odamda ki boy aynasına baktım. Yüzüm o kadar çok şişmiş ve kızarmış ki annem beni bu halde görürse ne olduğunu sorup, cevabını alana kadar rahat bırakmaz. Ne olursa olsun bu yaşadığımız olayı bilmemeli. Ama benim bunu birine anlatmam gerekiyor ve bu kişi de tabi ki Ecrin olacak. Hemen telefonu elime alıp Ecrin'e olan biten her şeyi anlattım ve anlatırken de sanki tekrardan yaşıyormuşum gibi ağlamaya başladım.

-  " Defne sen en iyisi bize gel çünkü bu halinle mutlaka annenin dikkatini çeker."

-  " Bu teklifini hiç reddedemem çünkü gerçekten saklayabilceğimi sanmıyorum içimde sürekli bir ağlama isteği var."

-  " Tamam biran önce annene haber ver ve gel bekliyorum. "

Telefonu kapatır kapatmaz annemi aramak için kendime gelmeye çalıştım. Ağlamaktan dolayı değişen sesimin düzelmesini için biraz bekledikten sonra aradım.

- " Anne az önce Ecrin aradı bugün onlarda kalmamı istiyor çok ısrar etti gidebilir miyim?"

-  " İyi tamam dikkat et."

Telefonu kapatır kapatmaz sırt çantamı ayarlayıp evden çıktım. Tam çıktığım sırada bir taksi geçiyordu hemen bindim. Birde yarın okul da var ben ne yapacağım? Emre ile aynı ortam da bulunup onu görüp hiç bir şey olmamış gibi mi davaranacağım... Her şeyi mahvettim hepsi benim aptallığım yüzünden. Ne olursa olsun ona yine de anlatmalıydım ama yine de böyle bir şeyi nasıl söyleyebilirdim ki. Gözlerim tekrardan yaşarmaya başladığında çantamdan bir peçete çıkarıp sildim.

Eve geldiğim de Ecrin olayı iyice anlatmam için sabırsızlıkla bekliyordu. Odaya geçtikten sonra yatağın üzerine oturduk.