TUTKULU AŞK

141.BÖLÜM

Kahvaltı ettikten sonra biz evden ayrıldık. Sabah garip şeyler olsa da yine de Ecrin ile son kez böyle şeyler yaşamak iyi geldi. Tabi Emre rahat bıraksaydı morelim daha iyi bir şekilde bu evden çıkabilirdim. Sinirle arabaya bindikten sonra bende bindim ve hızla sürmeye başladı.

- " Bir dediğini yapmadım diye ne kadar sinirlendin bak. Ben her zaman bunu yaşıyorum işte anla."

- " Defne, lütfen bir şey söyleme. Sana kızmak istemiyorum."

- " Sus Defne, gel Defne, git Defne..." dedim sinirle cama dönerek.

Trafik lambası kırmızı yandığında sinirle durdu. Biran devam edeceğini düşünmüştüm. Camdan bakarken yanımızda ki duran arabada küçük çocuğun bana el sakladığını fark ettim. Henüz 6,7 yaşlarında olabilir ama çok tatlı gözüküyor. Bende ona el salladım.

- " Napıyorsun sen?" dedi Emre eğilip ne yaptığına bakarak.

Çocuğu görünce kaşları çatıldı. Çocuk bana öpücük attıktan sonra bende gülüp ona öpücük attım ve göz kırptım.

- " Ulan şu fırlamaya bak sen? Daha bu yaşta...." diyerek çocuğa işaret parmağını uzatarak kızdığını belli etti.

Işık yandığında tüm arabalar tekrar hareket etti.

- " Emre ya küçücük çocuğa bile kızabiliyorsun."

- " Valla bir kıza öpücük atacak kadar büyükse aklı her şeye eriyor demektir."

- " Herkes sen mi?"

- " Bir erkek çocuğu farkındaysan."

- " Bana bir öpücüğü zor verirsin ama dışarıdakilere bol bol dağıtıyorsun."

- " Yaa şu çocuktan daha da çocuk oluyorsun bazen. Sen cezalısın o yüzden öpücük atmıyorum sana. "

- " Bence senin cezalı olman gerekiyor. Ayrıca sana göre ben hep cezalıyım ne zaman bitecek acaba bu? "

- " Yaramazlık yapmayı bıraktığın zaman."

- " Şimdi yaramazlık derken neyden bahsettiğimize bağlı. Bana farklı şeyler çağrıştırıyor. " dedi kaşlarını kaldırıp imalı bir gülüş yaparak.

- " Zaten farklı bir şey olsaydı şaşırırdım Emre. " dedim gülerek.

Eve geldiğimiz de yine canım sıkılmaya başladı. Artık her gün aynı şeyleri yaşar gibi hissediyorum. Okul sırf bu yüzden iyi oluyor işte. Gitmek zor olsa da en azından sürekli meşgul olduğu bir şeyler oluyor insanın hayatında. En iyisi biraz kendime vakit ayıracak bir şeyler yapmak. Artık kendimi değiştirmem gerekiyor. Sürekli maratona bağlamış şekilde aynı şeyleri yaşamak istemiyorum. Mesela bir spor kursu ya da dans kursuna gidebilirim.

Bilgisayarımı getirip birkaç dans kursuna baktım. Ne dansı yapmak istediğimi bilmiyorum ama istemesem bile yine de denemeliyim çünkü değişiklik iyidir. Emre yanıma oturup ekrana baktı. Ne yapmaya çalıştığını anlar gibi incelemeye başladı.

- " Ne alaka?" diye sordu anlamsız bakışlarla.

- " Dansa başlamayı düşünüyorum."

- " Nerden çıktı?"

- " Canım sıkılıyor, artık değişik şeyler yapmak istiyorum."

- "Gereksiz. Biz size yetemedik mi Defne hanım?"