TUTKULU AŞK

177.BÖLÜM

2 HAFTA SONRA

Kahvaltımı ettikten sonra annemin valizini hazırlamasına yardım ettim. Zaman o kadar çabuk geçti ki. Biz nişanlanınca daha burada işi kalmadı tabi. İlk zamanlar evde tek başıma yaşayacağım, özgür olacağım diye seviniyordum ama yaşım büyüdükçe annemden ayrılmam tam tersi çocuk gibi daha da zor oluyor.

-  Bak kızım, sakın birbirinizi kırıp üzmeyin. Artık çok daha ciddi bir boyuta geçtiniz. Emre de bu saatten sonra yavaş yavaş sorumluluklarının farkına varacak emin ol. Sende çok üzerine gitme çünkü onun gibi bir karakterde insan için fazla bir fedakarlık yapıyor. "

Hem de çok fazla... Hala inanamıyorum biz nişanlandık.

- " Tamam anne merak etme. "

- " İyi neyse artık seni arkamda bırakırken rahatsız değilim. "

- " Neden pek değişen bir şey yok yine evde tekim sonuçta. "

- " Olabilir ama artık Emre ile daha kesin bir noktadasınız."

-  " Önceden de bana hep sahip çıkıyordu ve yanımdaydı değişen bir şey olmayacak. "

- " Olacak bak görürsün. Evlilik bağı diye bir şey vardır. İkinizde bunu kendinizde fark edeceksiniz. Şuan da benim anlatmam bir şey değiştirmez sen kendin yaşayarak öğreneceksin."

- " Bizde her şey bir garip oluyor ya bu da bana pek mantıklı gelmedi. Zaten aramızda büyük bir bağ var. "

- " Benim dediğim daha başka bir şey. Yaşayınca anlayacaksın merak etme. "

- " Peki. "

- " Bu arada ara sıra babana git, gitmiyorsan bile ara. Bak o senin için büyük bir adım attı, hatalarından geri döndü. Sende onun için bir şey yap. "

- " Babamla o kadar çok şey yaşadık, hiç bir şey de hevesim kalmadı. Evet, eskisi gibi değil beni çok şaşırtacak bir şey yaptı ama bilmiyorum... Bir şeyler içimden gelmiyor. "

- " Biraz kendini bırak. Her şeyi yapmadan önce çok sorguluyorsun. Sen yap ve zamana bırak zaten kendiliğinden her şey ne ise ona dönüşecek. "

- " Haklısın. "

- " Sakın beni aramayı da ihmal etme."

- " Tamam. " dedim gülerek.

******

Annemi uçağa bindirdikten sonra, taksiye binip eve geri geldim. Yine evde bir başıma kaldım. Bu sefer annem uzun bir zaman kaldığı için ona daha çok alıştım ama biran önce bu moddan çıkmam gerekiyor. Onun sayesinde ev de yaşanılası bir yere döndü valla her yer derli toplu ve bir sürü güzel yemek var. Kapının çaldığını duyunca açmaya gittim.

-  " Emre ?"

İçeriye girdiği an kapıyı kapatıp yanına gittim. Çok yorgun gözüküyor nedense. Sanki buraya koşa koşa gelmiş gibi.

-  " Ne oldu sana böyle?"

-  " Maç yaptık."

-  " Küçük çocuklar gibisin valla. Keşke eve uğrayıp bir duş alsaydın böyle hasta olursun."

-  " Hasta olursam sen bakarsın."

-  " Benden başka seçeneğin de yok zaten."

-  " Olmasın da."