White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Coyote Heights

Ik duik al vroeg mijn bed in, ik wil de volgende morgen al vroeg op pad. Het vliegveld ligt maar enkele kilometers verderop en ik wil er naar toe lopen om een beetje in vorm te komen. Mijn rugzak is behoorlijk zwaar, ik heb nu erg veel spullen bij, waarvan ik hoop, dat ik ze bij Jack kan achterlaten tijdens mijn beproeving.

Na een uurtje of 2 lopen, kom ik bij het vliegveld. Ik weet niet waar ik moet zijn, dus ik vraag een willekeurig iemand, die daar tussen de vliegtuigen rondloopt.

Ik blijk geluk te hebben, het is de piloot. Hij vindt het niet erg, dat ik te vroeg ben, dan kan hij des te vroeger weer terug zijn. Hij start het vliegtuig en stijgt op.

Een verkeerstoren is er niet, wel iemand aan de radio. Die geeft de piloot de weervoorspellingen en wenst hem een behouden vlucht. Het is maar een 1 motorig toestel, dat al de nodige jaren achter de rug heeft, maar het ziet er goed onderhouden uit, het maakt me in ieder geval geen zorgen.

De piloot schijnt te weten waarheen hij moet vliegen, ik zou geen idee hebben waar heen te gaan. Na een goed 6 uur gevlogen te hebben begint de piloot te dalen.

Ik zie in de verte iets, wat op een lang weiland lijkt. Is dat de landingsbaan? Ja hoor, de piloot landt met een harde landing op het hobbelige terrein. De piloot taxiet het vliegtuig terug naar een klein schuurtje waar iemand staat te wachten. Het is een jonge man, ik schat hem zo rond de 25 jaar oud. De piloot zet de motor af, en ik kan eindelijk uitstappen.

Ik heb al bijna kramp van het lange zitten gekregen. De piloot begint zakken met post uit het toestel te halen en ik begin te begrijpen, dat ik niet de enige lading was, die hij moest bezorgen. De man, die op ons stond te wachten, helpt eerst de piloot mee en geeft hem enkele zakken terug.

Dan pas stelt hij zich voor. "Ik ben Harold Wilson, ik breng je naar Coyote Heights." "Aangenaam, ik ben Mark Carlsson." "Dan ben je mijn neef! Je moeder was een zus van mijn vader! Welkom in Coyote Heights"

We stappen in een grote amerikaanse jeep op enorme terreinbanden. Grommend komt de motor tot leven en we rijden over een landweg naar het dorp. Zelf een landweg kun je het eigenlijk niet noemen.

Ik kan me voorstellen, waarom ze een grote jeep gebruiken als voertuig, ieder ander voertuig zou hier stranden. Na een half uur kan ik de eerste huizen ontwaren. Het zijn allemaal houten huizen, veelal onbeschilderd. De meeste mensen hier hebben een zwaar bestaan, het is moeilijk hier een goed bestaan op te bouwen.

Een kwartier later komen we aan bij enkele grote huizen, die wel goed beschilderd zijn, ze zijn allemaal geel met wit geschilderd, op een huis na, dat is rood met wit. Harold brengt me regelrecht naar het rode huis.

Hij zegt: "Hier woont je grootvader, hij is de burgemeester van ons dorp. Hij weet dat je komt, dus je kunt gewoon naar binnen lopen."

Harold helpt me mee, om mijn spullen te dragen en zegt: "Wat heb je toch allemaal bij? Het lijkt wel lood!" En daarmee heeft hij het niet eens zo verkeerd, in de tas zitten enkele dozen kogels. Als we bij de deur komen, komt een zeer oude, maar kwieke man naar buiten.

Hij zegt: "Hallo Mark, welkom in Coyote Heights. Je zult wel moe zijn van de reis, kom snel binnen. Hij leidt me naar binnen en wijst me meteen een kamer toe. "Hier kun je je spullen laten en blijven slapen, zolang je wilt."

Ik bedank Harold voor zijn hulp en loop dan met mijn grootvader de woonkamer in. Het is best een groot huis, en de wanden zijn volgehangen met opgezette dierenhoofden. Maar tot mijn verbazing zitten er geen wolven bij, terwijl ik er wel zie van beren.

Wel zie ik een prachtig schilderij van een witte wolf. Hij ziet dat ik het schilderij bewonder. Hij zegt: "Dit schilderij heeft je moeder nog geschilderd. Ze kon erg goed tekenen en schilderen."