White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Nieuwe kansen

De volgende morgen worden alle kisten in het vliegtuig geladen. Dat gaat maar net, en Dave en Stanley vertrekken richting Anchorage. Ze zijn best wel gespannen, aangezien ze vijandelijk gebied in gaan. Ik volg ze dan ook elk moment van de reis via de link.

Voor de gevangenen hebben we een oplossing bedacht, we laten ze vrij, omdat we ze niet langer kunnen houden. En schijnbaar houdt Julie en Chris zich aan hun beloften, de patrouilles melden dat de kampen bezig zijn met afbreken en naar huis gaan. Dus we hebben geen reden om ze nog langer vast te houden. Onder begeleiding brengen we ze naar de rand van ons gebied en ze bedanken ons nog voor de nette behandeling. Dan keren we terug naar het dorp.

Ik doe mijn ronde bij de gewonde roedelleden, die door de goede zorgen van Amber en Mary heel erg goed herstellen. Fitch is genoeg hersteld om weer volledig te kunnen functioneren, en daar is hij maar wat blij mee. Hij is bijna klaar met zijn huisje, en gezamenlijk helpen we hem met de laatste werkzaamheden, zodat Elena en Fitch kunnen gaan samenwonen.

We helpen het jonge stel met wat oude meubelen, die we van zolders af halen. Zelfs een wieg is gevonden voor hun, en dat zal nodig zijn, want Fitch heeft Elena reeds gemarkeerd, en het was meteen raak. Dat was te verwachten, omdat Elena reeds lange tijd in haar heat was, en dan is de kans groter, dat ze zwanger werd. Maar ze zijn er gelukkig mee, en verlangen dan ook erg naar hun eigen plekje.

Het gewone leven wordt weer opgepakt, en Richard staat er versteld van, hoe snel we ogenschijnlijk de strijd al weer vergeten hebben.

Maar dat is niet zo. Ik heb Peter en Harley gevraagd om zo snel mogelijk een betere bescherming te gaan bouwen voor de vrouwen en kinderen, als de strijd weer gaat oplaaien.

We gaan daarvoor de oude schuilkelder weer gebruiken, en Harley vindt het helemaal niet erg om dit nu te doen. Het is bijna te koud om nog buiten te bouwen, en in de berg heersen gewone temperaturen. Bovendien hebben de mannen van Bulovski, die hun huisvesting in de schuilkelder genomen hadden, al een hele hoop werk voor ons gedaan. We maken de gang weer open, en bouwen er een flinke stevige deur in. Verder moeten er nog wat aanpassingen gedaan worden voor de slaapplaatsen, daarvoor heb ik me een partij stapelbedden op de kop getikt. Ik begin er steeds handiger in te worden spullen te vinden.

Vrachtwagens rijden af en aan om spullen te brengen. In de grot hebben we nog een kleine ruimte gevonden, nadat we een kleine spelonk openbraken, omdat we er een luchtstroom voelden. Heel erg breed is het niet, maar wel ideaal om spullen in op te slaan.

Maar ook het normale werk gaat door. De weg naar Humperd Creek is al bijna klaar, ik ben er nog een keer, samen met Sayen, naar toe gereden. Ik heb met Nethan afgesproken, dat hij kandidaten selecteert voor de chauffeurs.

Ik heb Bill, de zwager van Sean, nog eens opgebeld, en heb er 3 bussen gekocht. Dat zijn wel oudjes, maar prima in orde. En Bill zegt me toe, dat hij uit zal kijken naar betere en nieuwere bussen.

Een van de bussen is een schoolbus, zo'n gele bus. Ik heb Bill de opdracht gegeven om die bus heel goed na te kijken, omdat hij ook weer gebruikt gaat worden als schoolbus.

De bouw van de garage hebben we uitgesteld tot na de winter, maar ik heb wel een noodhangar op de kop kunnen tikken, waar de voertuigen in kunnen staan als ze niet nodig zijn, zodat ze niet in weer en wind buiten hoeven te staan. En middels een oliekachel blijft het er warm genoeg in, zodat de motoren niet bevriezen.

Nethan is zelf de monteur geworden, en maakt de voertuigen in orde om de routes te rijden. En we hebben ook al een vijftal chauffeurs gevonden. Daarvoor heb ik een instructeur laten komen, die ze ter plekke les geeft.

De mensen in Humperd Creek en Bears Crossing zien het met ongeloof aan. Nooit hadden ze gedacht, dat ik het ook echt ging doen, wat ik beloofd had. Zelfs na de aanleg van de weg waren er nog twijfelaars.