White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Verhuizen

De volgende dag zijn zowel Sayen als Anouk nog niet echt in staat om mee te helpen. Die duistere geesten hebben toch veel van hun gevergd.

Maar gelukkig zijn we bijna helemaal klaar met het huis. Alleen de keuken moet nog worden geplaatst, en die komt vandaag. Omdat Sayen zich niet echt lekker voelde, heb ik haar naar de woonkamer gedragen en haar in de goede zorgen van Janine over gelaten.

Al was ik liever zelf gebleven, ik moet weer verder met de bouw. De gebeurtenissen van gisteren heeft bij iedereen indruk achter gelaten, en de sfeer is een beetje bedrukt.

Maar het duurt niet lang voordat het vliegtuig van Jeremy landt, en de resterende delen brengt, zodat we de keuken kunnen installeren. Jeremy is er nu niet bij, maar wel Kevin. Hij vertelt me, dat Jeremy de hele roedel aan het doorlichten is, op eventuele verraders. Het is duidelijk, dat hij zich dit heel erg aantrekt, al heeft hij er waarschijnlijk niets aan kunnen doen.

Kevin vraagt me, of hij nog steeds mag blijven om te leren. Ik zie daar geen probleem in, maar nog niet nu. Ik zeg hem, dat hij welkom is, als Sayen en ik ons gesetteld hebben in ons nieuwe huis.

Ik zie aan de jongeman, dat hij een beetje teleurgesteld is, maar dat hij het moedig probeert te verkroppen. Het liefste was hij vandaag al hier gebleven, maar hij leert snel. Maar hij wil te snel, en dat is ook niet goed.

We gaan dan vol aan de slag met de keuken. Ook al heeft Jeremy toegezegd, dat hij de keuken volledig zou laten plaatsen, doen we toch veel zelf, en we werken goed samen. Tegen het einde van de middag, is de keuken dan toch echt al klaar.

Sayen komt kijken hoe we het doen, en is verrast als ze ziet, dat we klaar zijn. We zijn aan het opruimen, want we zijn nu toch echt klaar. Het hele huis is nu klaar. Alle schilderwerken zijn gedaan, de vloeren zijn klaar en nu moet alleen nog alles goed zuiver gemaakt worden.

Ik loop naar Sayen toe en vraag hoe het met haar gaat. Ze glimlacht en zegt: 'Ik voel me nu weer goed. Anouk is er ook al weer beter aan. Maar ik ben maar wat blij, dat het huis nu klaar is. Het is echt mooi geworden.'

'Ik ben blij dat je het mooi vindt. Kevin heeft me verteld, dat de truck met de meubels onderweg is, en dat hij morgen of overmorgen hier zal zijn. Het schiet allemaal niet zo op met die wegen hier.'

Sayen kijkt me overgelukkig aan. Ze omhelst me en geeft me een zoen. 'Niet te geloven, dat ik hier straks mag wonen.' Ik til haar op en draai een rondje met haar door de kamer. Ze slaakt een gilletje en lacht breed. Dansend van geluk lopen we door ons nieuwe huis.

We zijn er bijna niet weg te krijgen, als Peter ons komt halen, omdat het eten klaar is. Peter zegt: 'Jullie lijken wel kinderen met nieuw speelgoed. Maar ik moet wel toegeven, dat het een prachtig huis is geworden. En hoe snel is dit hier gebouwd? Ongelofelijk hoe snel dit klaar is gekomen.' We lopen dan nog eens door het nieuwe huis en lopen dan terug naar huis.

De volgende dag hebben we opeens niets meer te doen. De opluchting is dan ook groot, als we van de patrouilles horen, dat de vrachtwagen al gezien is.

Na een uur is de vrachtwagen er eindelijk, en wordt vol enthousiast ontvangen. Nu is Sayen vol in haar element en ze dirigeert alle meubelstukken naar de juiste plaatsen. In sneltreintempo begint het huis er nu vol uit te zien.

Een paar uur later is de vrachtwagen helemaal leeg en staan de meubels op de juiste plek. Sayen is nog druk bezig allerlei spullen in te ruimen.

Ik sta achter haar en sla mijn armen om haar middel. Ze gaat glimlachend recht staan en draait zich om. Ze geeft me een zoen en zegt: 'Ik kan niet wachten om vanavond in ons eigen nieuwe bed te slapen. Dat zal wel vreemd worden, maar ook wel leuk.'