White, Maanprinses & de zoon van Akycha

De wedstrijd

Terwijl we het hert van de pick-up truck laden, schreeuwt Harold naar iemand in het publiek: "James, kun jij die beer voor Mark prepareren? Je bent er zo goed in."

Er komt een lange man naar voren en zegt: "Als Mark dat goed vindt, wil ik het met plezier doen. Ik heb nog wel nooit een beer opgezet, maar ik weet zeker, dat ik het kan."

Verrast kijk ik naar James en ik zeg: "Natuurlijk mag je dat doen, ik zou niet weten hoe ik het zelf moet doen. Wat gaat me dat kosten? Want je hoeft het niet gratis te doen."

"Als je me de materialen betaalt, is dat ruim voldoende. Het is meer een hobby van me, als dat ik er geld mee wil verdienen."

"Dat zou je wel moeten gaan doen, want je bent best goed!", zegt Jack. "Ach, als ik er geld mee moet gaan verdienen, zou ik er geen plezier meer aan hebben. Dan maar liever geen geld verdienen aan mijn hobby."

Ik mag die James wel. Het is een man van tegen de 40 aan. Hij is een lange slungelige man, met een kop vol met rood haar. Hij heeft sproeten, en een smal gezicht. Het is geen familie van me, niet dat ik tenminste weet.

In het dorp wonen meer dan 150 mensen, en dat is dus niet allemaal familie van me. Alleen mijn familie woont er al het langst, dus staan ze hoog aangeschreven en hebben derhalve invloed.

Ik berg snel mijn geweer en kogels op in mijn kamer, en ga dan helpen de wedstrijd klaar te zetten. Men staat te kijken van mijn hulpvaardigheid, maar niemand zegt er wat van. Tegen de avond hebben we een groot kampvuur gebouwd, waarboven het hert al aan het spit hangt.

De zon begint lager te staan, en daar hebben ze op gewacht. De zon schijnt nu vol op de doelen, die op verschillende afstanden staan opgesteld. Eerst zijn de vrouwen aan de beurt. Er zijn genoeg vrouwen bij, die heel verdienstelijk schieten. Menige man zou verslagen worden door hun kunnen.

Ik applaudisseer luid, en langzaam beginnen mijn handen te jeuken. Dat heb ik nog nooit eerder gehad bij een wedstrijd. Het interesseerde me nooit, maar nu wel. Ik wil winnen. Dat is een nieuw gevoel voor me. Ik zie de maan opkomen, en dat geeft me een goed gevoel.

Dan is het de beurt aan de jeugd. Ook daar zitten veelbelovende schutters bij. Ik snap direct waarom ze graag zulke wedstrijden organiseren, het laat de kwaliteiten van de mensen zien, en bovendien brengt het de gemeenschap dichter bij elkaar.

Dan zijn de mannen eindelijk aan de beurt. Ik ben al laatste. Hebben ze dat nu expres gedaan? Ik pak mijn boog en ga in de rij staan. Omdat ik zelf geen pijlen heb, vraag ik er een paar aan Harold. Hij geeft me er een paar, maar ik heb al snel in de gaten, dat de pijlen niet goed voor me zijn. Ik geef ze terug en zeg, dat ze te licht zijn. Ik wil een zwaardere pijl. Die heeft hij dan toch ook in zijn koker zitten. Hij overhandigt me een 6-tal pijlen. Daarmee zal ik het moeten doen. Dan moet ik maar hopen, dat er geen pijl breekt.

De wedstrijd begint. Ik moet toegeven, dat er behoorlijk goede schutters bij zijn. Op de doelen dichterbij zijn ze allemaal even goed, maar op de verdere doelen is duidelijk voor hun nog wat verbetering mogelijk. Ik ruik mijn kansen.

Als ik dan aan de beurt ben, schiet ik mijn pijlen nauwkeurig op de doelen. Het eerste doel is volledig in de roos, het doel staat maar op 10 meter. Veel meer in het midden kan echt niet. Ik krijg applaus.

Het volgende doel. Dat staat een 10 meter verder weg. Ook daar raak ik de roos. Het volgende doel. Dat staat op 30 meter. Maar ook daar heb ik geen moeite mee.

Het volgende doel staat op 40 meter. Hier zijn er al meerdere de fout in gegaan. Maar ook hier raak ik de roos, al is het maar net. Dan is het laatste doel aan de beurt, dat staat op maar liefst 50 meter. Ik kijk naar het doel en richt. Als ik de pijl los laat, zie ik een haas achter het doel lopen. Ik pak mijn zesde pijl en richt bliksemsnel en schiet.