White, Maanprinses & de zoon van Akycha

De terugkeer van Fitch

Ik loop dan naar het huis van de dokter.

Hij ziet me al aankomen en opent de deur al voor me.

'Ik had je al verwacht, Mark. Ik zag je straks lopen, en ik dacht, dat je wel langs zou komen. Ik wou al je komen informeren over Tail en Sherada, maar ik dacht dat het beter voor hun zou zijn, als ze je zagen.'

'Ja, ik ben erg nieuwsgierig, hoe het met Tail en Sherada gaat.'

'Buitengewoon goed. De wonden schijnen in ieder geval niet te ontsteken en dat betekent dat ze snel zullen genezen. Sherada heeft straks al een beetje kunnen lopen, Tail nog niet, maar dat duurt ook niet lang meer. Maar ze zijn nog steeds wat zwak.'

'Daar ben ik blij om. Hoe lang zullen ze zo nog blijven?'

'Dat is niet te zeggen. Het ligt eraan, hoe snel de wonden genezen. Ik ben geen dierenarts, Mark. Ik heb gedaan wat ik kon, maar daar houdt het ook mee op.'

'Daar ben ik wel blij om. Ik weet dat doet wat je kan, meer verlang ik ook niet van je.'

'Dat is mijn plicht, Mark. Maar nu ik zelf ook een weerwolf ben, begin ik pas echt te beseffen, wat die wolven voor je betekenen. Ik heb voor mezelf ook besloten om wat studie te gaan doen naar wolven en weerwolven. Als weerwolf delen we het lichaam met een wolf, en ik wil weten waar dan de verschillen zitten. Want dan kan ik de mensen, die ik behandel, ook beter helpen.'

'Daar had ik al op gehoopd, Leo. Het spijt me, dat ik je af en toe zo moest dwingen om dingen te doen. Maar ik kon niet anders.'

'Dat begrijp ik nu ook wel. Het is vreemd hoe dingen zo anders zijn, als je deze wereld betreed.'

'Dat kun je wel stellen, Leo. Dat weet niemand beter dan ik. Voor mij was die verandering misschien nog wel groter dan voor wie dan ook.'

'Ik wil je best geloven. Maar ik heb eigenlijk nog wel een vraagje over mijn status in de roedel. Het gaat zich erom, hoe ik me moet gedragen en naar wie ik moet luisteren. Ik zou graag als dokter zien, dat ik enkel naar jou zou moeten luisteren voor bevelen. Dat wil niet zeggen, dat ik niet naar de Bèta's zou luisteren, als die iets zeggen, maar als het erop aankomt, wil ik wel een bepaalde vrijheid hebben.'

'Ik denk dat ik je wel begrijp. Daar wil ik best even over nadenken. Voor nu zal ik je status even gelijk zetten aan een Bèta, maar ik snap wat je bedoelt. Ik zal met Jack en Yves eens praten of er voor dokters geen speciale rang bestaat.'

'Dank je, Mark. Dat was iets, waar ik me een beetje zorgen over maakte. Daarmee kan ik wel werken.'

'Waar heb je Tail en Sherada trouwens gelaten?'

'Ik heb ze in de oude kamer van Melissa gelegd. Daar liggen ze rustig en als er iets is, dan hoor ik ze meteen. Ik zal je even naar ze toe brengen.'

Hij opent dan de deur, waar Tail en Sherada achter liggen. Hij heeft ze op een groot matras gelegd, en zodra ze me zien, janken ze van blijdschap. Ik loop direct naar ze toe, want ik wil niet dat ze al te veel bewegen, er zou een wond open kunnen gaan. Ik aai ze over hun hoofd en ze likken mijn handen. Ik omarm de dieren, dankbaar dat ze er nog zijn. Ze kunnen hun blijdschap maar moeilijk baas en likken me in mijn gezicht en overal waar ze maar kunnen. Als ze dan uiteindelijk gekalmeerd zijn en ik ze een tijdje gestreeld heb, sta ik weer op. 'Morgen kom ik nog wel even langs. En jullie gaan nu goed rusten, zodat jullie weer snel beter zijn.'

Teleurgesteld, dat ik ze niet meeneem, gaan ze weer liggen. Als ik de deur uit loop, zeg ik tegen Leo: 'Zouden ze het aankunnen om in de schuilkelder te liggen? Daar zouden ze wat meer aandacht krijgen en zouden ze zich niet zo alleen voelen.'