White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Amber's kracht

Als ik bij Lucas aanklop op de deur doet Amber open. Het is even wennen, maar het is volstrekt logisch, dat Amber bij Lucas is, ze zijn elkaars zielsverwanten. Lucas ligt op een bank, en ziet er al een heel stuk beter uit als straks. Weerwolven genezen erg snel, dus dat is niet zo verwonderlijk. Ik vraag hoe het met hem gaat.

'Nu al een stuk beter. Maar het was een behoorlijk stevig en hard gevecht, dat ik maar net gewonnen kreeg. Mijn tegenstander was ook een weerwolf en was behoorlijk sterk. Ik heb hem uiteindelijk zijn nek gebroken, en daarmee was het gevecht voorbij. Maar leuk vond ik het niet.'

'Het is nooit leuk om met iemand te moeten vechten, zeker als er slachtoffers bij moeten vallen. Je hoeft jezelf niets te verwijten, want als jij niet gewonnen had, had jij dan hier gezeten? En ik denk niet eens, dat die stropers echt wraak willen nemen, ik denk dat de Sheriff ze gestuurd heeft, omdat hij wist, dat er amper iemand hier was. Maar hij heeft niet op jou gerekend. Hij wist niet, dat ik meer dan een Bèta heb. De Sheriff speelt vuil spel, daar ben ik gisteren achter gekomen, en vandaag ben ik nog meer te weten gekomen. Ik ben blij, dat ik nu weer hier ben, samen met James en Harold, want als ik niet gebeld had, waren we reddeloos verloren. Jij rust vanavond maar uit, zodat je goed hersteld. Amber zal je wel voor je zorgen.'

'Daar twijfel ik niet aan, maar ik moet je iets vertellen. Het heeft iets te maken met mijn gaven als weerwolf. Het maakt me bang, erg bang.' 'Wat is er dan? Wat voor gave heb je?'

'Tijdens een gevecht kan ik elke beweging van mijn tegenstander voorzien, omdat ik hem aanvoel. Ik voel zijn woede en zijn emoties. Bijna hetzelfde als jij dat doet. Maar ik kan er meer mee. Ik kan hem zijn woede weghalen, zodat hij minder fel vecht, zo heb ik gisteren ook dat gevecht gewonnen. Maar ik kan het niet controleren. Het werkt twee kanten op, ik kan de woede weghalen, maar ook opwekken. En dat laatste gebeurde tijdens het gevecht ook.'

'Dat is een behoorlijk sterke kracht. Maar ik denk dat je dat moet leren te gebruiken, net als ik dat ook moet leren. Morgen ga jij, samen met mij trainen. James en Harold bewaken het gebied.'

Opeens bemoeit Amber zich met het gesprek. Ze zegt: 'Zou ik ook mogen mee trainen? Nadat Lucas terug kwam, samen met de andere roedelleden, voelde ik de pijn van iedereen, en toen Lucas ging verzorgen kon ik zijn pijn wegnemen, waardoor hij sneller kon genezen. Ik denk dat ik een genezende kracht heb. Als dat zo is, denk ik dat ik me nuttig kan maken voor de roedel.'

Ik kijk haar verbaasd aan en zeg: 'Waarom denk je dat je een genezende kracht hebt? Weerwolven genezen toch veel sneller als normale mensen?'

'Toen Lucas terug kwam, had hij flinke krassen op zijn rug, en behoorlijk diep. Hij had bijtwonden over zijn hele lichaam en op zijn benen was een erg diepe wond. Weerwolven kunnen snel genezen, maar zo snel als Lucas doet, dan kan niemand. Ik heb alleen maar zijn wonden zuiver gemaakt en zijn pijn weggedacht. Ik voelde hoe zijn pijn afnam. Maar zijn wond groeide daarna in sneltreintempo dicht, terwijl zijn andere wonden nog open waren. Zo heb ik toen ook al zijn andere verwondingen genezen. Toen hij jullie ging halen, was hij net een anderhalf uur terug van het gevecht.'

'Dat is inderdaad uitzonderlijk, maar wel een nuttige kracht. Misschien kan Jack je er wel mee helpen, je krachten beter te gebruiken en te beheersen. Ik denk dat het inderdaad een goed idee is, dat je mee gaat trainen. Dan kunnen Lucas en ik beter tegen elkaar sparren, en mochten we een verwonding hebben, dan wil ik wel eens zien hoe goed jouw krachten zijn.'

'Wil je echt zo hard gaan trainen met Lucas', vraagt ze me met geschrokken ogen. 'Ik zal wel moeten, Amber, ik heb geen keus. Ik ben er achter gekomen, dat de Sheriff een achterbakse gluiperd is, en hij heeft veel manschappen, veel meer dan wij. Maar wij zijn in kracht sterker, en dat vreest hij. Dus hoe sterker wij zijn, des te meer zal hij ons vrezen. Ik ben wel sterk, maar ik weet nog niet goed hoe te vechten, en hoe ik strategieën moet uitdenken. Ik heb geen ervaring. Dat kan ik opdoen door stevig te trainen. Maar hoe sterk ik werkelijk ben, dat weet ik niet. Dus het kan best zijn, dat ik Lucas pijn doe, of hij mij. Ik weet het echt niet. En als jij werkelijk die krachten hebt, dan kunnen we beiden voluit gaan met trainen. Je kracht kon wel eens een godsgeschenk zijn.'

Amber ziet het nog steeds niet zo zitten, natuurlijk wil ze niet, dat haar zielsverwant iets gebeurt. Lucas merkt het en gaat naar Amber toe. Hij sluit haar in zijn armen en zegt: 'Amber, kijk me eens aan.' Ze kijkt hem aan in zijn ogen. 'Mark heeft gelijk. Als de Sheriff werkelijk zo slecht is, moeten we ons gaan verweren. Vroeg of laat zal hij ons aanvallen, en wat als we dan niet sterk genoeg zijn? Als ik jou niet meer zou kunnen beschermen? Dan kunnen we beter ons nu voorbereiden, dan hier af te wachten

tot hij een keer komt.' Ze slaat haar ogen neer en knikt. Lucas zegt: 'En ik ben er zeker van, dat Mark zal proberen niet te ver te gaan. En als er wat is, dan zal hij ook ophouden met vechten.' Ik knik en zeg: 'Natuurlijk zou ik Lucas nooit wat willen aandoen, maar de kans is altijd aanwezig, dat er een ongelukje gebeurd. Ik zal me inhouden met vechten, tot duidelijk is, hoe sterk onze krachten werkelijk zijn. En mocht een van ons werkelijk gewond raken, dan ben jij er nog om ons te helpen. Ik vertrouw op jou, net als ik op Lucas vertrouw. Jij bent net zo belangrijk. Sterker nog, ik wil dat je er bij bent, zonder jou, ga ik niet trainen met Lucas. Jij bent mijn rem, zodat ik Lucas niet te veel pijn zal doen.' Ze begint het te snappen en zegt: 'Ik vertrouw je, Alpha. En ik zal je altijd vertrouwen. Ik zal nooit vergeten, wie ervoor gezorgd heeft, dat ik mijn wolf gevonden heb. Dus ik vertrouw er nu ook op, dat je Lucas niet te veel pijn doet. Ik snap, dat het niet helemaal zonder pijn zal gaan, en ik denk dat ik ook wel begrijp hoe ernstig de situatie is.'

Ik leg mijn hand op haar schouder en zeg: 'Dank je, Amber. Ik weet dat het moeilijk voor je is. Ik zou hetzelfde hebben als me dat gevraagd werd voor Sayen. Maar je vergeet steeds, dat je me geen Alpha hoeft te noemen, weet je nog?'

Ze glimlacht flauwtjes en zegt: 'Het is moeilijk je met je voornaam aan te spreken, terwijl je mijn Alpha bent. Maar ik zal het proberen.' 'Amber, Lucas is mijn vriend. En de vriendin van mijn vriend is altijd een vriend van mij. Die hoeft me niet aan te spreken met mijn titel. Alleen bij officiële gelegenheden, dan heb ik dat liever niet. Maar zelfs dan zou ik het je niet kwalijk nemen.'

Nu kijkt ze wat opgewekter, en zegt: 'Als je het zo zegt, is het voor mij wat makkelijker. Dan beschouw ik je ook als mijn vriend.' 'Goed, dan zijn we het daarover eens. Dan zie ik jullie morgenvroeg. Rust nu nog maar lekker uit en geniet lekker van elkaar.' Ik knipoog naar Amber en ze moet lachen. Dan ga ik weg en loop naar het huis van James. Die komt net zijn huis uitgelopen. Zijn haren zijn nog nat, hij heeft zich net gewassen. Hij ziet me en roept: 'Goed dat je er bent, ik wou me net gaan klaarmaken om samen met Harold de wacht te gaan lopen.'