White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Met gepaste trots: Elisa & Atka

Bijna in paniek ren ik naar buiten. Ik hoef niets te zeggen, tegen Leo, dat Sayen weer een wee heeft gekregen, dat kan hij wel zien aan mijn reactie. Hij roept Melissa en snelt de slaapkamer in.

Ik roep Sesi en Tail weer de slaapkamer uit, die dit zonder mokken en zonder problemen doen. Dan loop ik weer de slaapkamer binnen. Leo is al bezig Sayen te onderzoeken en zegt: 'Nu gaat het beginnen. Ik denk dat het niet lang meer zal duren, voordat het vruchtwater zal gaan breken.'

Melissa snelt weg en haalt de spullen van Leonard. Ze komt terug met een koffer en een flinke stapel handdoeken.

Ik ga naast Sayen zitten om haar steun te geven. Het is duidelijk, dat ze mijn steun nodig heeft en niet lang daarna krijgt ze weer weeën. Ik laat mijn krachten op volle toeren op haar inwerken, om haar pijn te verlichten. Het is nu duidelijk, dat de weeën zich kort opvolgen en dat de bevalling in volle gang is.

Dat wordt nog meer duidelijk, als het vruchtwater breekt. Gezamenlijk steunen we Sayen en moedigen haar aan.

Sayen vergaat van de pijn, maar krachtig als ze is, zet ze het dapper door. Op aanwijzingen van Leonard perst ze uit alle kracht, terwijl ze mijn hand bijna fijn knijpt. En ik doe mijn best om haar pijn te verlichten en haar te steunen.

Dan zegt Leo: 'Kom op, je bent er bijna. Ik kan het hoofdje al bijna zien.' Met de volgende wee perst Sayen uit alle kracht en kan Leo haar helpen de baby uit haar te halen.

Hij zegt: 'Het is een meisje!' Hij geeft de baby een licht tikje, zodat het schrikt en dan vult het haar longen met leven gevend zuurstof en laat duidelijk merken, dat ze ter wereld is gekomen. Leo heeft al de navelstreng doorgeknipt en Melissa is bezig de baby zuiver te maken, zodat ze haar in de armen van Sayen kan leggen.

Leonard zegt: 'Kijk eens, Sayen. Je hebt een prachtige dochter. Ze schijnt helemaal gezond te zijn.'

Hij legt een klein hummeltje in haar armen. Sayen lijkt alle pijn en vermoeidheid opeens vergeten te zijn, op het moment, dat ze onze dochter vast houdt. Ze zegt: 'Kijk toch eens Mark. Kijk eens hoe mooi ze is?'

'Ze is prachtig. Ze heeft jouw neus.'

'En jouw mond.'

Leonard zegt: 'Gefeliciteerd, allebei. Sayen, je hebt echt goed je best gedaan, maar we zijn er nog niet. Maar hebben jullie al een naam voor deze prachtige schoonheid?'

Sayen knikt en zegt: 'Ja, we noemen haar naar de moeder van Mark. Ze heet Elisa.'

'Dat is een prachtige naam. Het past volledig bij haar. Maar we moeten haar nu in de wieg leggen, ik denk dat de weeën zo meteen weer gaan beginnen.'

Leo heeft het nog maar amper gezegd, als Sayen weer verkrampt van de pijn. Vlug nemen we haar Elisa uit haar handen en leggen haar in de wieg.

En dan begint het weer van voren. Gelukkig gaat het nu gemakkelijker en sneller. Nauwelijks een drie kwartier later ligt de volgende baby bij Sayen op haar borst.

Een jongen, net zo mooi als zijn moeder en zijn zusje. Melissa haalt Elisa uit haar warme wieg, en ze begint een beetje te jengelen, als ze voelt dat het kouder is. Maar als ze eenmaal bij Sayen ligt, verstomt het gejengel en gaat ze lekker slapen.

Sayen is echt uitgeput. Ondanks dat het een gemakkelijke bevalling was, heeft het veel van haar gevergd. Toch heeft ze een grote glimlach op haar gezicht staan.

Leo zegt dan: 'En hoe gaat jullie zoon heten?'

Ik antwoord: 'We noemen hem naar de grootvader van Sayen. Atka.'

'Dat is een sterke naam. Mijn oom heet ook zo, en van hem weet ik, dat het inheems is voor wakende geest.'

'Dat weet ik, Jack heeft me veel verteld over de betekenis van inheemse namen. Het is best interessant.'