White, Maanprinses & de zoon van Akycha

De uitdaging

Ik begin moe te worden, en ik krijg nog amper wat mee wat Sayen zojuist zei. Ik mompel nog: 'Wat zei je, Sayen...' en dan wordt het al zwart voor mijn ogen.

Sayen ziet dat ik in slaap gevallen ben en komt dan tegen me aan liggen. Automatisch leg ik mijn arm om haar heen, ook al ben ik al in slaap gevallen.

Halverwege de nacht word ik wakker, ik moet even naar de wc. Als ik mijn arm terug wil trekken, grijpt Sayen mijn arm vast in haar slaap. Met mijn andere arm maak ik voorzichtig mijn arm los en verlaat het bed.

Ik kijk naar buiten en zie tot mijn verrassing dat er een groepje wolven door het dorp trekt. Ik kijk even of ik ze kan herkennen en tot mijn tevredenheid is het Akiak met zijn roedel. Hij heeft gewacht tot iedereen in het dorp is gaan slapen en alle lampen uit zijn gegaan.

Ik kijk naar hem, en hij voelt mijn aanwezigheid. Meteen kijkt hij mijn richting uit en buigt een keer zijn hoofd. Ik knik terug, en daarna gaat hij verder met zijn trektocht. Ik ben blij dat hij mijn raad heeft opgevolgd en nu dus naar het gebied tussen Coyote Creek en Coyote Heights vertrekt. Daar zal hij genoeg te eten vinden, daar ben ik zeker van en hij zal er ook veilig zijn. Dat geeft me een geruststellende gedachte.

Als ik terug kom van de wc, ga ik weer snel in het warme bed liggen. Zodra ik weer in bed lig, nestelt Sayen zich weer onbewust tegen me aan en zodra ik mijn arm weer om haar heen leg, pakt ze die weer vast. Ik moet glimlachen, omdat ze het zo onbewust doet. Ze droomt en praat wat in haar slaap. 'Mark, niet weggaan. Ik lig nog zo lekker.' Ik moet bijna hardop lachen, maar ik kan me nog net inhouden. Door haar warme lichaam tegen mijn koude huid, word ik meteen warm en val vrijwel weer meteen in slaap.

Het is al weer licht als ik wakker word, en Sayen ligt nog steeds naast me, en ze slaapt nog diep. Ze heeft nog steeds mijn arm vastgeklemd met haar armen. En aangezien ze nog zo lekker ligt, blijf ik lekker langs haar liggen en snuif haar geur op.

Ik kan er echt niet genoeg van krijgen, en opeens krijg ik een inblik in haar dromen. Ze droomt van mij, en in eerste instantie schrik ik even. Maar ik ben dan toch wel nieuwsgierig wat ze droomt.

Ze droomt over haar bruiloft. Ik zie hoe ze zich voor ziet, en voel haar gevoelens. Het betekent veel voor haar, dat ik met haar wil trouwen, zoveel is wel duidelijk.

Opeens gaat het snel verder. We zitten in een kamer, bij een dokter. De buik van Sayen is nu behoorlijk dik, en de dokter gaat over haar buik met een scanner. Op de monitor is te zien, wat er in haar buik zit, en tot mijn verrassing zijn dat 2 baby's! Sayen kijkt me gelukkig aan en ik geef haar een zoen.

Weer flitst het verder, weer een tijd later. Sayen is bevallen en naast haar liggen in een grote wieg 2 kleine baby's. Ik sta er trots langs en kijk Sayen verliefd aan. Wat is ze toch mooi! En onze kinderen, ze zijn gewoon prachtig. Het is een jongetje en een meisje. Ze zijn zo klein en fragiel, en ze slapen rustig. Niet te geloven, dat zoiets kleins en teers zo'n indruk op je kan maken, en ik voel hoe een golf van liefde voor deze twee kleine mensen me overspoeld.

Dan is opeens alles weg, en ik voel dat Sayen bijna wakker begint te worden. Even ben ik verward doordat ik flarden van Sayens droom mocht meemaken. En toch geeft me dat een goed gevoel. Maar die 2 baby's, dat is iets waar ik van sta te kijken, en ik denk dat ik het haar vertel, dat ik ook haar droom heb meegemaakt.

Sayens ademhaling begint te veranderen, als teken dat ze bijna wakker is. Ik trek haar wat steviger tegen me aan, en dan opent ze haar ogen. Ze voelt dat ik wakker ben en zegt: 'Goedemorgen liefste.' Mijn hart maakt een sprongetje op de manier waarop ze het zegt. Ik geef haar een kus op haar achterhoofd, en ze drukt haar hoofd tegen mijn borst. Ze zegt: 'Ik heb gedroomd van jou vannacht.'