White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Duistere geesten (deel 1/2)

Dan besluit Jeremy dat we genoeg gepraat hebben en zegt: 'Dan zullen we eens gaan beginnen met het bad. Kun je laten zien waar het moet komen?'

Ik toon hem de badkamer, het is de enige ruimte waar de vloer nog niet helemaal af is. Jeremy bekijkt het vakkundig en zegt: 'Dat moet wel te doen zijn. Ik zie dat er al wat voorbereidingen zijn gedaan, dat maakt het makkelijk. Als er geen problemen zijn, zijn we vroeg in de middag klaar.'

Hij wenkt Kevin mee en samen gaan ze aan de slag. Ze hebben het duidelijk al eens vaker gedaan, want ze werken als een goed team samen. Ik kom af en toe kijken naar de voortgang en het bevalt me wel, dat een bevriende Alpha zich niet te beroerd voelt om de handen uit de mouwen te steken, terwijl ik heel zeker weet, dat hij toch erg veel te doen heeft.

Ik ben met wat anderen op het dak bezig, de dakbedekking aan te brengen. We hebben echt geluk gehad met het weer, het is droog gebleven. Het zijn daktegels die we vast moeten spijkeren en het werk vlot erg goed.

Ook brengen we wat sneeuwrekken aan, die er voor moeten zorgen, dat de sneeuw in de winter beter blijft liggen, maar er ook voor zorgt dat er niet te veel sneeuw blijft liggen. Tegen het einde van de middag zijn we dan ook klaar, en nu ziet het huis er al bijna helemaal klaar uit.

Sayen komt achter het huis vandaan, waar ze met nog een heel aantal vrouwen druk bezig is met schilderen. Ze ziet ons kijken naar het huis en komt er bij staan. 'En? Klaar met het dak?', vraagt ze.

'Kijk zelf maar.'

Ze komt naast me staan en bekijkt het huis. Ze is duidelijk onder de indruk en ze zegt: 'Waanzinnig dat ik daar straks in mag wonen. Ik kan al bijna niet meer wachten.'

Dan draait ze zich naar me om en zegt: 'Kom eens hier, je hebt wat in je gezicht zitten.

Ze veegt met haar vingers over mijn wangen en zegt: 'Dat is beter.'

Dan zegt ze: 'Ik ga weer verder, we zijn bijna klaar met schilderen.' Snel loopt ze weg en ik hoor haar giechelen, en ik vermoed niet veel goeds.

Wilbert komt er aangelopen en als hij me ziet, schiet hij vol in de lach. De anderen kijken me dan ook aan, en beginnen ook te lachen. Wilbert zegt: 'Wie heeft je dat geflikt, je ziet er uit als een indiaan.'

Ik begin te lachen en zeg: 'Ik denk dat je lieftallige dochter dat op haar geweten heeft. Maar ik weet wel hoe ik haar terug kan pakken.'

Hij zegt: 'Sayen? Sinds wanneer is ze zo ontdeugend?'

'Sinds ik haar ontmoet heb. Ze kan soms echt een klier zijn, maar wel een lieve en schattige klier.'

Wilbert lacht en zegt: 'Ja, dat ze verandert is, dat kon ik heel goed merken. Maar ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien, en daar ben ik erg blij om.'

'Anders ik wel. Maar nu ga ik eerst even mijn gezicht zuiver maken, voordat iedereen me uitlacht en daarna ga ik even wraak nemen.'

Wilbert lacht en zegt: 'Je weet dat ze je weer terug pakt, dat doet ze altijd.' 'Maar dat weet ze van mij ook. Ik vergeet zoiets niet.' Dan loop ik weg, en Wilbert kijkt me lachend na.

Snel maak ik mijn gezicht zuiver en loop dan de keuken binnen, waar Janine bezig is met het eten. Ik loop naar de kast en haal er een ei uit. Janine kijkt even, maar zegt niets. Ze heeft de fonkeling in mijn ogen gezien, en schudt alleen maar glimlachend haar hoofd.

Ze heeft al een idee wat ik ga doen. Ze zegt alleen: 'Ik geef er niets om wat je doet, maar over 20 minuten gaan we eten.'

'Ik zal het doorgeven, ik zal in ieder geval op tijd zijn.'