White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Sayens verjaardag

'Oké, dat vind ik goed. We hebben zoveel bij te praten, en dan zijn we lekker even alleen.'

Iedereen loopt dan de keuken uit en Janine kan het niet laten om toch even snel wat af te ruimen. Ik had het al verwacht en heb daarom extra even gewacht.

'Janine, mag ik je wat vragen? Ik maak me zorgen over Jack. Hij ziet er zo moe uit en het is net alsof hij de laatste tijd snel ouder aan het worden is.'

'Ik ben blij dat je er over begint, ik maak me ook zorgen. Hij gaat nu steeds vroeger naar bed en is ook steeds later op. En hij klaagt over zijn botten, en hij heeft een gemeen kuchje. Maar hij wil van geen dokter weten, dus ik maak me ook best zorgen.'

'Moeten we dan toch niet een dokter laten komen?'

'Dat heeft geen zin, als hij het niet wil, kan die dokter niets doen.'

'Dat weet ik, maar toch. Zal ik nog met hem erover praten?'

'Dat heeft weinig zin. Je wilt niet weten hoe vaak ik al aan zijn kop heb gezeurd. Hij is koppig als een oude ezel, en je krijgt hem met geen mogelijkheid op andere gedachten. Het maakt niet uit wat je doet, hij zal niet van mening veranderen.

Hij is van mening, dat zijn leven er bijna op zit, en dat hij alles heeft gezien, wat hij moet zien. Maar bovenal is hij trots op jou, Mark. Als jij er niet was geweest, dan was hij al lang dood geweest. Jij bent de reden dat hij nog hier is. Maar hij heeft er nu geen zin meer in, nu hij weet dat je je kunt redden.

Ik ben bang, dat we hem snel genoeg zullen vinden, dus geniet nog maar van de tijd die je met hem hebt. Hij is er niet meer lang, dat voel ik aan alles bij hem.'

Een droefheid valt over me heen, en ik besluit me om er toch even met Jack erover te praten. Nu is de tijd er niet voor, dus ik wil er morgenvroeg met hem over praten.

Ik zeg tegen Janine: 'Ga je mee naar de ceremonie? Ze staan al op ons te wachten.'

Janine laat de rommel op de tafel voor wat hij is en volgt me. Buiten staat Sayen op me te wachten, ze heeft haar arm in die van Jack gestoken, zodat ze hem kan steunen. Ik steek dan mijn arm toe aan Janine, die ze me lachend aanneemt.

'Daar zeg ik geen nee tegen. Ik kan echt niet iedere dag zeggen, dat ik met mijn knappe neefje arm in arm mag lopen.'

Ik glimlach en we lopen dan zo naar het kampvuur. Lucas heeft er echt veel werk in gestoken en heeft alles mooi versiert met dennentakken en bladeren. We hebben weer geluk met het weer, er zijn nauwelijks wolken en de wind is ook maar heel zwak.

Lucas is voor de verandering al eens klaar en een van de eersten aanwezig. Hij zit al met Amber aan tafel, en beiden zijn ze netjes gekleed.

Ik stel Amber en Lucas voor aan mijn schoonouders en Marlena zegt: 'Dus dit zijn de andere twee gelukkigen, die tegelijkertijd met mijn schoonzoon en mijn dochter gaan trouwen. Gefeliciteerd met jullie verloving.'

Amber straalt en zegt: 'Dankuwel, ik heb ook al veel over u gehoord. Sayen heeft me over jullie verteld, en ze heeft echt niet gelogen, dat jullie zo aardig zijn.'

Amber weet wel hoe ze vrienden moet maken, want ze heeft Marlena al helemaal voor zich gewonnen. Ze gaan samen met Sayen aan tafel zitten en praten druk over de bruiloft.

Wilbert kijkt er naar en zegt: 'Daar heb ik vandaag geen kind meer aan, die komt hier nog amper weg.'

Lucas en ik lachen. 'Zo te zien kon je wel eens gelijk hebben.' Dan richt ik me tot Lucas en zeg: 'Weet jij waar Gino is, ik moet hem nog even spreken'