White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Vlammende krachten

'Ik denk dat we dat maar eens heel goed moeten gaan vieren. Over vijf weken ben ik precies een jaar Alpha, ken ik jou een jaar en ben ik een een jaar weerwolf. Dat moeten we vieren.'

Jeremy roept dan als een klein kind: 'Jippie! Een feestje van Mark. Dat kan alleen maar leuk worden.'

Iedereen schiet in de lach om Jeremy. Ik zeg: 'Wie zeg dat ik je uitnodig?'

Jeremy kijkt me geschokt aan, als een klein kind dat als enige geen snoepje krijgt en roept: 'Je zal me toch wel uitnodigen?'

Ik lach en zeg: 'Natuurlijk ben je erbij. Goede vrienden zijn altijd welkom.'

Sean ligt dubbel van het lachen en zegt: 'Jeremy, je had je gezicht moeten zien. Wat laat jij je op de kast jagen door Mark. Wat een giller!'

Iedereen moet dan lachen. Dan zeg ik: 'Maar dan ben ik nu precies een jaar hier. Het voelt aan de ene kant, alsof het maar een paar maanden geleden was, dat ik hier uit het vliegveld stapte, maar aan de andere kant is er zoveel gebeurd, dat het jaren geleden lijkt, dat ik hier aankwam. Bijvoorbeeld, ik ben al een paar maanden vader van een prachtige zoon en dochter. Wie had dat ooit kunnen vermoeden? Ik in ieder geval niet! Maar ik ben echt blij, dat ik hier heen gekomen ben.'

Opeens klinkt er geklop op de deur. Ik loop naar de deur en maak de deur open. Tot mijn verbazing staat Jack voor de deur en hij is niet alleen. Ook Janine en Ivan zijn erbij en ook Anouk en Peter.

Ze hebben een cadeau bij en Jack zegt: 'Je zult er wel niet aan gedacht hebben, dat je vandaag precies een jaar hier bent. Dat moesten we toch even vieren.'

'Toch wel, al ben ik er maar net achter gekomen. Kom toch binnen!'

De kamer zit nu goed vol, ondanks dat ik een grote woonkamer heb. Jack geeft me dan het cadeau en ik neem het dankbaar aan. Ik raad eerst wat erin zit. Het is best groot, en het is duidelijk dat het een schilderij is. Ik denk dan even na en zeg: 'Het is een schilderij. Dat is niet zo moeilijk. Maar als ik Jack ken, zal hij me niet zomaar een schilderij geven. En hij heeft maar een paar schilderijen, en zoveel grote foto's heeft hij ook niet. Dan herinner ik me het schilderij van de mooie witte wolf, die mijn moeder ooit geschilderd heeft. 'Is het soms die witte wolf?'

'Kijk maar, ik zeg niets.'

Ik begin dan voorzichtig het cadeau te openen. Aan de lijst zie ik al, dat ik gelijk heb. Het doet me echt veel, dat Jack me dit wil geven. Ik heb er tranen van in mijn ogen staan, terwijl ik het cadeaupapier zorgvuldig verwijder. Als het helemaal uitgepakt is, moet ik gewoon huilen. Het kan me niet schelen, dat iedereen me ziet huilen. Dit heeft mijn moeder gemaakt, het enige wat ik van haar heb. Ik sta op en omhels Jack.

'Bedankt, Jack. Je weet hoeveel dit voor mij betekend.'

Jeremy houdt het schilderij vast en bekijkt het kunstwerk goed. Hij zegt: 'Dit is niet slecht, wie heeft het gemaakt?'

Ik glimlach en zeg: 'Dit heeft mijn moeder ooit geschilderd. Daarom ben ik ook zo blij, dat Jack me dit geeft. Ik heb niets van haar, buiten een paar foto's, die ik van anderen heb gekregen.'

'O, dan kan ik me best voorstellen, waarom je zo staat te janken. Die wolf lijkt iets op de wolf van Sayen.'

Jack zegt: 'Dat is niet de wolf van Sayen. Dat zou ook niet kunnen, toen was Sayen nog niet geboren. Dat is de wolf van mijn vrouw. Ze heette Qunik, sneeuwvlok. Ze is niet lang, nadat Elisa dit geschildert heeft, gestorven.'

Jeremy zegt: 'Je dochter had talent. Het is werkelijk heel erg goed geschilderd.'

'Dank je. Ze was ook erg goed. Ze schepte er genoegen in om heel gedetailleerd te schilderen. Ze heeft zelfs het kleine zwarte vlekje op haar achterpoot in detail geschilderd. Ik heb hier een foto van Qunik, daar kun je het beter op zien.'