White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Tyler

Als we thuis komen, zit Jack op de veranda in zijn schommelbank. Als hij ons aan ziet komen, glimlacht hij. 'Jullie lijken iedere keer als jullie terug komen, nog meer verliefd op elkaar te worden. Dat doet me deugd.' 

'En ik zie een oude man, die elke keer als we terug komen, er steeds jonger uitziet.' 

'Was dat maar waar Mark, ik ben een oude man, en het gaat allemaal niet meer zo makkelijk. Maar als je zo lang als ik geleefd heb, en je kunt zien wat er geworden is van je kleinkinderen, dan voelt dat goed. Alsof het compleet is. Niet dat ik nu mijn leven al opgeef, want ik zou best nog wel overgrootvader willen worden.' 

'Dan moet je het toch nog even volhouden, en liefst nog langer. Sayen is wel zwanger, maar ook bij weerwolven duurt het nu eenmaal lang voordat de baby er is.' 

'Dat is waar. Maar zo slecht voel ik me helemaal niet. Het is waar wat Janine zegt, jullie aanwezigheid maakt ons jonger. Als ik mijn dochter hier nu niet in huis had gehad, en jullie niet waren gekomen, dan had ik mijn leven waarschijnlijk al lang opgegeven. Nu verheug ik me weer op iedere dag, dat ik jullie weer mag meemaken. Jullie liefde voor elkaar is de moeite waard om aan te kijken, ik vind het uniek.' 

'Hoe bedoel je? Wat is er zo uniek aan?' 

'Nou, ik bespeur een heel sterke band tussen jullie, het geeft jullie beiden kracht. Jullie stralen liefde uit, en tevens zijn jullie de meest hartelijke mensen die ik ken. En daarnaast is het prachtig om te zien, hoe jullie elkaar ongemerkt volgen. Als ik met Mark zit te praten, kan ik precies zien, waar Sayen zich bevind. Of ze nu in een andere kamer zit, of aan de andere kant van de kamer, Mark kijkt altijd een keer in je richting. En dat doet Sayen precies hetzelfde bij jou, Mark. Het is gewoon leuk om te zien.' 

'Ik wist helemaal niet dat ik dat deed? Ik heb er James en Lucas wel eens over horen vertellen, maar toen dacht ik me er nog niet zo veel bij. Maar nu jij het mij vertelt, zou het best wel eens kunnen.' 

'Het is toch echt waar. Het zijn een van die leuke dingen tussen jullie. Het maakt mijn hart blij, om te zien, dat er nog zo'n pure liefde bestaat.' 

Ik glimlach naar hem en kijk dan naar Sayen. Ze bloost en ik geef haar een zoen op haar voorhoofd. Ze zegt: 'Ik ga me even omkleden, als we dadelijk die man nog moeten spreken. Ik ga hem niet te woord staan in deze kleding.' 

'Je hebt gelijk, ik ga me ook even omkleden. Zie je later, Jack.' We gaan snel naar binnen en kleden ons om. Jack heeft intussen de man gehaald. Hij heeft zich gewassen en heeft een stel oude kleren aan, die hem iets te ruim zitten. 

Ik wijs hem een stoel aan en zeg dat hij moet gaan zitten. De man kijkt me angstig aan, bang dat ik hem wat zal gaan doen. 'Zo, Tyler Fracker. Ik heb gehoord, dat je mijn bevelen heel nauwkeurig hebt opgevolgd. Dat is goed. Ik zal je nu al vertellen, dat je mag blijven leven. Ik ben niet zo haatdragend en zo wreed als de Sheriff. Maar je behoort nu toe aan mijn roedel, dus je zult gaan leren wat het betekent om in een goede roedel te leven. Heb je eigenlijk familie, die moeten weten waar je bent en dat je nog leeft?' 

Tyler kijkt me vol ongeloof aan en staart me aan met open mond. 'Heb je je tong verloren, of heb je me niet verstaan?' 

Nu antwoordt hij snel: 'Sorry, Alpha. Ik had dit niet verwacht. Ik had een hele erge straf verwacht. Ik heb alleen nog een zus, ze woont iets buiten Anchorage, net buiten de buitenwijken. We wonen in een oud vervallen huis. 

Maar het is een bouwval, en geld voor iets anders hebben we niet. Daarom ben ik ook gaan stropen, omdat er goed geld betaald wordt, en dat geld kan ik wel gebruiken om een betere woning te kopen. Mijn zus is nog mijn enigste familie, die ik heb.' 

'Dan schrijf me zo dadelijk op, waar ze woont, dan laat ik haar halen. Jullie hoeven daar niet langer te blijven. Let goed op wat ik je zeg. Ik geef je hier de kans om je te rehabiliteren. Maar je krijgt maar 1 kans.