White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Ziek...

Zodra Jack me ziet, wenkt hij me en ik ga naast hem op een stoel zitten.

'Het gaat nu echt beginnen, of niet Mark?'

'Ja, maar het voelt als een hele grote verantwoording nu. De druk op me wordt steeds zwaarder.'

'Dat hoort er nu eenmaal bij. Maar jij kunt het wel aan. Je hebt Sayen naast je en iedereen draagt je op handen.'

'Maar het gaat allemaal zo snel. Ik heb nog niet eens de tijd om van mijn gezin te genieten. Elisa en Atka groeien als kool en ik mis veel van de mooie momenten.'

'Als dit voorbij is, dan krijg je vanzelf weer meer tijd. Je bent nu eenmaal voorbestemd voor iets groots. Dat is je lot, en er is maar weinig, wat je daar aan kunt doen.'

'Dat weet ik wel, maar ik stuur dadelijk honderden weerwolven en ook nog eens duizenden dieren in een oorlog. Hoe kan ik straks nog leven met het feit, dat ik ze daar heen heb gestuurd en daar om het leven komen?'

'Daar kan ik je geen antwoord op geven, Mark. Ik heb zelf nooit zulke grote gevechten hoeven meemaken. Wel eens een stevig gevecht, waarbij enkele doden vielen en een hoop gewonden, maar nooit iets in deze omvang. Dit is absoluut uniek.'

'Vertel me dan hoe je om bent gegaan met de doden bij jouw gevechten. Ik wil straks zo goed mogelijk voorbereid zijn en ik wil ook niet, dat mijn geweten aan me gaat knagen.'

'Er is geen manier om je daarop voor te bereiden, Mark. Je leert er mee leven, maar het gaat nooit weg uit je hoofd. Het is niet dat je er iedere dag aan zult denken, maar je denkt er wel eens aan terug. Of je droomt ervan, dan is minder plezierig. Hoe jij het zal ervaren, ik heb geen idee. Het is voor iedereen anders, Mark.'

'Dat dacht ik al, maar ik moest het even vragen.'

'Je doet het erg goed, Mark. Veel beter, dan ik ooit verwacht had. Ik had eerst mijn twijfels over je nieuwe manier van de roedel leiden. Maar ik moet toegeven, dat ik nog nooit iedereen met zoveel plezier en overgave zich heb zien inspannen voor de roedel. Je hoeft het maar te vragen, en ze doen het vrijwillig voor je. En niet alleen je roedelleden. Kijk nu eens om je heen. Zelfs Alpha's doen wat je ze vraagt te doen. Je hebt zelf geen idee, hoe bijzonder dat is. En je hebt het geluk, dat je een heel aantal invloedrijke Alpha's naast je hebt, die je volledig vertrouwen.'

Ik zie dan de wagen van Jim door het dorp rijden. Ik wil hem nog even spreken, voordat hij vertrekt en ik zeg tegen Jack: 'Ik moet nog even weg. Dank je wel, voor je opbeurende woorden.'

'Voor jou zal ik altijd tijd hebben, Mark. Ga maar, je plicht roept je.'

Ik geef hem nog een vlugge omhelzing en ik meen een paar vochtige ogen bij Jack te zien. Glimlachend loop ik dan naar het vliegveld, waar het al weer een heel stuk drukker is geworden. Ik loop recht naar Jim, die staat te praten met Sean. Ze groeten me beiden en ik zeg tegen Jim: 'Eigenlijk zou ik je nu uit mijn roedel moeten zetten, omdat je nu naar de roedel van Sean gaat. Maar wat wil je zelf?'

Jim kijkt me even verbaasd aan en zegt: 'Als je me het echt vraagt, dan zou ik liever nog even in je roedel blijven, tot het moment daar is, dat ik samen met Katey, de roedel van Sean over te nemen. Ik wil nog veel meer van je leren en ik hoop dat Sean nog heel lang Alpha mag blijven.'

Dit had ik niet direct verwacht, maar ik leg me bij zijn beslissing neer. Ik zeg tegen Sean: 'Zo te horen, moet je toch nog even Alpha blijven. Maar je weet dat hij hier dan in goede handen is.'

Sean lacht en zegt: 'Als Jim dat zo wil, dan ben ik de laatste, die hem tegen zal houden. Maar ik kan hem wel begrijpen. Ik zie het bij de mannen van Jeremy, de kleine veranderingen die Kevin daar heeft gedaan, dat heeft een enorm grote invloed gehad op zijn roedel. Hij is nog nooit zo close geweest met zijn roedel, dan hij nu is. En ik zou het niet erg vinden, als Jim dat straks ook zo heeft met mijn roedel. Daar wil ik best nog een aantal jaren Alpha voor blijven. Dan kan hij geleidelijk aan het vak leren, zoals ook de planning was.'