White, Maanprinses & de zoon van Akycha

De Legende

Stuart en nog een aantal mannen hebben dan van het afvalhout een groot kampvuur gebouwd, natuurlijk onder toezicht van Harley. Want het begint al weer koud te worden. De lente is wel ingezet, maar dat wil nog niet zeggen, dat het al warm is. Iedereen zet de banken om het kampvuur en enkele pakken gitaren erbij. Al snel worden er kampvuurliederen gezongen, waar ik er niet zo veel van ken. Het zou ook niet echt klinken, want zingen kan ik echt niet. Jeremy merkt dat ik niet meezing en hij zegt: 'Ken je die liedjes niet?'

'Nee, niet echt. Een paar heb ik wel ooit eens gehoord, maar ik weet helemaal niet hoe ze gaan. Bovendien kan ik het jullie oren niet aandoen om mee te gaan zingen, want dat is nu echt iets wat ik niet kan.'

Jeremy schiet in de lach en roept: 'Hé, moet je horen. Onze super-Alpha kan eens een keer wat niet. Hij kan niet zingen. Wie is er voor dat we dat eens gaan testen?'

Er klinkt luid gelach en er roept iemand: 'Zolang hij dat maar niet met zijn Alphastem doet, ik wil morgen ook nog trommelvliezen hebben.'

Daar wordt flink om gelachen, ook Sayen moet lachen. Ze weet dat ik niet kan zingen, ze heeft het dikswijls gehoord als ik onder de douche sta. Ze roept: 'Jullie willen het zelf, zeg niet dat we jullie niet gewaarschuwd hebben, Mark kan echt niet zingen.'

Jeremy zegt dan: 'Je zegt dat je niet veel liedjes kent, maar welke ken je dan wel?'

Ik lach en zeg: 'Je geeft echt niet op, is het wel? Goed, je hebt het zelf gewild. Welk liedje ken ik wel? Even nadenken.'

Er pingelt iemand op zijn gitaar en de melodie komt me bekend voor. Ik zeg: 'Ik ken de melodie, maar ik kom niet op de tekst.'

'Je bedoelt: Row your boat? Jongens, help Mark even op weg?'

De gitaren beginnen te spelen en de mensen beginnen te zingen. Lachend doe ik mee, maar het is al snel duidelijk, dat ik geen toon kan houden. Jeremy ligt dubbel van het lachen. Als het liedje is afgelopen zegt hij: 'Mark, je mag ophouden. Je hebt je punt bewezen, en vanaf nu is het een feit, je kunt gewoon niet zingen. Ik geloof niet dat er nog een wild dier in een omtrek van 10 mijl te vinden is.'

'Ik zei het je toch, dat is iets wat ik nog nooit heb gekund. Wel kan ik goed dierengeluiden nadoen.'

Jeremy kijkt me verwonderd aan en zegt: 'Doe er eens een paar dan?'

Ik zet mijn handen in de vorm van een trechter voor mijn mond en doe een bronstig hert na. Het is een best goede imitatie en Jeremy is best onder de indruk. Dan doe ik het gekras van een raaf na. Dat lukt me zo goed, dat ik vanuit de bossen antwoord krijg. Ook het gebrul van een beer lukt me redelijk goed. De meesten zijn onder de indruk en nu beginnen de mensen ook allemaal dierengeluiden na te doen. Al snel klinkt het, alsof we in een dierentuin zijn beland. Tail kijkt verwonderd rond en besluit dan ook mee te doen, met het dierengeluid dat hij het beste kan doen: Wolvengehuil. Als snel vallen Sesi, Sherada en Usak in en niet veel later doet iedereen mee in hun gehuil. Dat klinkt spookachtig mooi. Als hier toevallig iemand niet zou weten, dat er hier enkele honderden mensen om een groot kampvuur zitten, die als wolven huilen, zouden ze vast en zeker heel erg ongerust worden.

De avond duurt nog even door en er worden door verschillende mensen prachtige verhalen verteld. Ook Jack doet mee en hij vertelt over een oud indianenverhaal met wolven. Iedereen luistert heel aandachtig, als Jack begint te vertellen.

Heel lang geleden, toen de mensen hier nog in vrede en harmonie met de natuur leefden, was er een jonge man, die vriendschap sloot met wolven. Dat lijkt op zich niet zo bijzonder, maar toen waren er nog geen honden, laat staan dat men paarden had. Dieren waren om op te eten of voor vachten, niet om vriendschap mee te sluiten. De jongeman heette Macha. Hij werd door zijn stamhoofd op weg gestuurd om te gaan speuren waarom er geen water meer door de rivier stroomde. Hun volk had dorst en de rivier was hun enige watervoorziening.