White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Een avond vol verrassingen

Als we aankomen, zitten onze vrienden buiten aan een grote tafel. 'Zijn jullie er eindelijk? Waar zijn jullie toch geweest?'

'Ik heb Sayen een verlovingsring gekocht en een bijpassende hanger met ketting. Eigenlijk ging ik er alleen heen voor de hanger, maar de set was zo mooi, dat ik maar alles gekocht hebt. Alleen de oorbellen niet, die had mijn grootvader voor haar gekocht.'

Sayen toont trots haar nieuwe sieraden, en oogst veel bewondering. Als ze de hanger zien, fluiten ze tussen hun tanden. 'Dat moet wel een flinke duit gekost hebben!'

'Ach, ik kan het lijden. Het is niet iets was je iedere dag koopt.'

Sayen zegt: 'Mark, laat hun ook de hanger zien, die je gekregen hebt. Die is anders ook erg mooi.'

Ik laat de hanger zien. Ook die oogst veel bewondering. 'Ik heb deze van Gino gekregen, maar hij heeft voor mij een hele bijzondere betekenis. Mijn vader heeft die 24 jaar geleden laten maken, maar heeft hem nooit opgehaald. Het voelt bijzonder een sieraad te mogen dragen, dat hij ooit heeft laten maken.'

Joe zegt: 'Ik kan me nog goed herinneren dat hij de opdracht daarvoor gaf. Maar ik wist niet, dat hij het nooit meer opgehaald heeft. Hij moest ook zo plotseling weg.'

'Waarom ging hij eigenlijk weg? Dat heeft me nooit iemand verteld. Ik hoor wel verhalen over heimwee, maar ik krijg hoe langer, hoe meer de indruk, dat het iets anders is geweest.'

'Dat weet ik niet, misschien dat je grootvader het wel weet. Ik weet wel, dat je vader in een conflict zat met de Sheriff. Bulovski was toen ook al Sheriff. Maar meer weet ik er niet van.'

Er komt een wagen aanrijden, en tot mijn verrassing is het de notaris met zijn vrouw. Iedereen kijkt verbaasd, maar niemand zegt wat.

Ik loop op de wagen af, en open galant de portier van de wagen om Glyneth uit te laten stappen. Ik help haar uit te stappen. Ze ziet er goed uit. Ze heeft zich duidelijk gewassen en haar haren zitten nu netjes gevlochten om haar hoofd. Haar kleding is wel wat gedateerd, maar ziet er toch netjes uit. Ze straalt, een heel verschil met een paar uren geleden.

Lititia komt rennend op Glyneth af en zegt bijna huilend: 'Welk wonder is jou overkomen? Ik heb je al zolang niet meer gezien, en nu ben je gewoon hier?'

Glyneth zegt: 'Dat wonder heeft een naam en staat nu naast ons. Hij is verantwoordelijk, dat ik nu eindelijk weer naar buiten durf, en nu wil ik het ook genieten. Ik wist dat hij hier naar toe ging, dat heeft hij me zelf verteld. Dus ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben gewoon onuitgenodigd naar hier gekomen. Ik hoop dat je het niet erg vind?'

Lititia snikt: 'Waarom zou ik dat erg vinden, als mijn vriendin, na zo lange tijd weer eens durft buiten te komen? Wat Mark ook gedaan heeft, ik ben hem eeuwig dankbaar'.

Dan vliegt ze me om de nek en geeft me een flinke smakkerd op mijn wang. Ze vraagt: 'Wat heb je eigenlijk gedaan?' 'Ik heb haar verlost van het juk dat Sheriff Bulovski heet. Ik heb Jonathan en Glyneth aan zijn roedel ontfutselt, en aan de mijne toegevoegd. Meer is het niet.'

Lititia kijkt me vol ongeloof aan en kijkt dan naar Glyneth, die knikt: 'Het is werkelijk waar. En hij heeft nog veel meer gedaan.

Net voordat we gingen, kregen we bezoek van drie mannen. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik toen wel even schrik had, want het waren dezelfde drie mannen, die me toen in opdracht van de Sheriff, me hebben aangevallen. Maar ze kwamen niet om me pijn te doen, maar om hun verontschuldigingen aan te bieden. Ze wouden schoon schip maken, en ze hebben altijd spijt gehad van die daad. Ik heb hun excuses aanvaard, en heb hun gevraagd waarom ze nu opeens daarmee kwamen.