White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Voorbereiden voor Alaska

Om zeven uur sta ik weer bij Peter en Anouk voor de deur. Ze zien er goed aangekleed uit. 

Als ze instappen zegt Peter: "Je bent een beetje gestoord, weet je dat?" en hij lacht. Ik weet hoe hij het bedoeld, maar ik ben ze echt dankbaar. 

Anouk zit achterin en ik rij rustig weg. Peter bewondert mijn wagen en zegt: "Nou moe, deze wagen is perfect gerestaureerd. En hij klinkt ontzettend goed. Hij zal wel genoeg power hebben." 

Als antwoord druk ik even kort op mijn gaspedaal. Het gegrom van de motor neemt toe en we worden in onze stoelen gedrukt. "Dat is niet mis! Die motor heeft vermogen genoeg!" zegt Peter, behoorlijk onder de indruk. 

"Ja, vermogen genoeg, maar zuipen dat het kreng doet, niet normaal. Ik heb vandaag al weer een keer moeten tanken. De wagen rijdt 1 op 4..." 

"Dat kun je nu toch goed betalen, of niet?" 

"Dat is wel zo, maar ik schaam me als ik aan de tankzuil sta. Er ging meer dan 80 liter in, ik moest meer dan 135 euro betalen! Maar is het wel een fantastische wagen om in te rijden. Ik zou hem niet meer willen missen."

We komen al snel aan bij het restaurant. De ober kijkt goedkeurend als we het restaurant binnen komen. "Mijnheer Carlsson, dat zijn uw gasten, neem ik aan? Ik zal u begeleiden naar uw tafel" 

Hij brengt ons naar een tafel vlak bij een raam. Je hebt er een prachtig uitzicht. Als de ober ons de kaarten brengt, worden mijn vrienden een beetje stil. Goedkoop is anders, maar het kan me niet interesseren. "Niet kijken naar de prijzen, vandaag zijn jullie mijn gasten." 

"Dat hebben we al gemerkt, ja", zegt Peter, "dus dan zal ik me vanavond ook niet inhouden." 

"Vooral niet inhouden, pak wat je lekker lijkt." 

Ik heb een beetje moeite met de kaart, ik kan me bij de meeste gerechten niet eens voorstellen wat het is. Ik laat me adviseren door de ober. Peter en Anouk kijken me dankbaar aan, ze hadden hetzelfde probleem. Met de hulp van de ober hebben we dan ook al snel een keuze gemaakt. 

Ik laat een goede fles wijn bezorgen, waarop Anouk me vraagt: "Je gaat toch niet drinken, als je nog moet rijden?" 

"Geen zorgen, we nemen een taxi naar huis." 

"Nu begin je toch wel echt een beetje door te draaien, maar goed, als jij dat zo wilt, hou ik je niet tegen."

Het is al laat als we de taxi in stappen. Ik heb de ober een goede fooi gegeven, daar stond hij toch even van te kijken. Met een sierlijke buiging heeft hij zich bedankt en als we naar buiten lopen, spreekt hij me even aan en zegt: "Mijnheer, ik moet mijn excuses voor vanmiddag aanbieden. Ik had u niet moeten beoordelen op uw uiterlijk." 

"Al lang goed, je kon het ook niet weten, en ik begrijp het ook wel." En hij zwaait ons uit als we de taxi in stappen.

De volgende dag komt Karel om me te bezoeken. Ik vertel hem van mijn erfenis, en hij vindt ook dat ik naar Alaska moet gaan. 

Hij heeft me overtuigd, ik ga naar Alaska. Als Karel weer weg is, besluit ik eens op te zoeken waar Coyote Heights ligt. 

Op google kan ik het niet eens vinden. Het zal wel een klein dorp zijn, ergens in de wildernis. Ik besluit de notaris in Alaska te bellen. 

Al snel krijg ik iemand aan de telefoon. Hij klinkt nogal slaperig. Ik kijk op de klok en denk nog: "Nu pas wakker?", maar als ik dan even op een kaart kijk, begin ik het te snappen, het is daar 9 uur vroeger... Ik bel de man bijna uit bed. Ik verontschuldig me, dat ik hem zo vroeg bel, maar als hij hoort dat ik uit Nederland bel, en dat mijn naam Mark Carlsson is, is hij een en al oor. 

Ik vraag hem waar Coyote Heights ligt, aangezien ik het niet kan vinden op de kaart. Hij vertelt me, dat hij bijna tegen de Canadese grens ligt, en er zijn maar een beperkt aantal mogelijkheden op er te komen. Je kunt er enkel per vliegtuig, kano, of hondenslee komen. 

Er zijn geen verharde wegen om er te kunnen komen. Ik vertel hem, dat ik van plan ben naar Alaska te komen en mijn erfenis op te eisen. Hij vertelt me, hoe ik bij hem kan komen, en hoe ik in Coyote Heights kan komen.

Mijn besluit staat vast, ik ga naar Alaska. Het voelt niet meer als een uitdaging, het voelt als thuiskomen. Ik begin een behoorlijke drang te ontwikkelen om er naar toe te gaan. Ik lees me suf over Alaska, en begin er hoe langer hoe meer interesse te tonen in dit laatste stukje wildernis, dat de wereld nog kent. 

Peter en Anouk komen nog eens langs, maar als ze me hele huis vol met foto's en kaarten van Alaska zien behangen, vragen ze zich af, of ik toch niet een beetje aan het doordraaien ben. Maar ik heb me al in een hele tijd niet meer zo goed gevoeld. 

Het is moeilijk uit te leggen, maar ze begrijpen het dan toch een beetje. En ze zijn blij, dat ik in ieder geval niet in een zware dip raak. Als we samen in de woonkamer zitten, gaat opeens mijn telefoon. 

Het is mijn baas, die ben ik door alle perikelen helemaal vergeten. Hij vraagt of ik nog eens van plan ben om op te komen dagen. Ik vertel de man, dat hij maar beter een andere werkkracht kan gaan zoeken. Ik neem ontslag. De man flipt helemaal door en begint te dreigen. Pff, dat heb ik helemaal niet nodig, en ik hang op. 

Peter en Anouk kijken me aan, en ik vertel, dat mijn baas een week geleden gedreigd had, me te ontslaan, als ik niet kwam werken. En dat terwijl mijn vader net overleden was. Ik had al niet meer veel zin om er überhaupt nog te gaan werken, die zin was me ook wel zonder erfenis al over gegaan. We lachen er maar om, zulke gestoorde gasten blijf je toch wel houden.

De komende dagen begint ik me serieuzer voor te bereiden op mijn tocht naar Coyote Heights. Het is me duidelijk, dat het niet even een vliegtuig pakken is dat ik er zomaar ben. Er zijn geen wegen, geen vliegveld, en het ligt in onherbergzaam gebied. 

Ik ben blij, dat mijn vader altijd samen met mij aan survival gedaan heeft, daardoor heb ik wel wat ervaring met ruw terrein. Mijn bergschoenen zijn wel versleten. Ik besluit meteen nieuwe te gaan halen, zodat ik ze al een beetje kan inlopen. 

Ik duik de eerste de beste outdoor shop in, en haal me een nieuwe uitrusting. Mijn oude troep gooi ik weg. Ik pak mijn nieuwe rugzak vol en daarna bel ik op naar de luchtvaartmaatschappij om mijn ticket te activeren. Ik kan al met de volgende vlucht mee. 

Eerst moet ik naar Canada vliegen, naar Vancouver, en van daaruit naar Anchorage. Daar zal ik eerst de notaris opzoeken, zodat hij me verder kan helpen. 

Ik bel Peter op, of hij me naar Schiphol kan brengen. Hij gaat akkoord, maar alleen als hij mag rijden in mijn Mustang. Ik grijns en stem toe. Ik heb nog een klusje voor hem, ik wil hem vragen voor mijn wagen te zorgen, tot ik weer terug ben. In de tussentijd mag hij er dan mee rijden. Ik denk dat hij dat niet erg zal vinden, hij is verliefd op die wagen...

De volgende dag komt Peter bij me aan. Ik overhandig hem de sleutels en vraag hem of hij voor de wagen wil zorgen, als ik weg ben. Hij kijkt me aan, en zegt: "Natuurlijk wil ik dat. Mag ik er dan ook mee rijden?" 

"Daar reken ik op. Als je hem maar heel houdt. Er ligt een tankpas in het dashboardkastje, dus over benzine hoef je je geen zorgen te maken." 

Peter kijkt blij verrast, en stapt blij als een kind in. Als we op Schiphol aankomen, begint de stemming toch wel wat bedrukter te worden. Hij vraagt: "Hoe lang wil je eigenlijk weg blijven?" 

"Ik heb nog werkelijk geen idee. Ik weet nog helemaal niet wat me daar allemaal op me af komt, en hoe lang het gaat duren, maar ik zal contact met je blijven houden." Als we dan afscheid moeten nemen, wordt het toch nog emotioneel. We omhelzen elkaar en hij wenst me veel succes en een goede reis. Met een beetje weemoed stap ik in het vliegtuig.