White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Transformatie

Ze geniet van mijn aanwezigheid, ik kan duidelijk merken, dat ze me meer vertrouwd en dat ze vrolijker is geworden. Ik merk, dat ik van het dier ga houden.

Zodra ze maar ook even verdwenen is, kijk ik al bezorgd naar haar uit om haar te zoeken. Hetzelfde gebeurt ook bij White. Als ik even uit beeld ben, begint ze me meteen te zoeken. Dat ze me altijd vindt, verbaast me niets.

We zijn al flink opgeschoten, ik denk dat we nog een dag verwijderd zijn van Wolves Peak. Ik ben nu zo'n 18 dagen op pad.

Ik hoef niet veel te jagen, dat doet White voor me. Ik vind het niet erg, dat bespaart me kogels. Ze brengt me hazen en eekhoorns. Ze komt me zelfs een patrijs brengen. Ik vergeet haar nooit een stuk van haar deel te geven. En ze schijnt het te weten. 

En telkens als ik rijpe vruchten tegen kom, pluk ik er zoveel ik er maar kan. En dan staat ze al te bedelen om te delen in de lekkernijen. Ze trekt dan zo'n schattig gezichtje, dat ik niet kan weigeren.

En bovendien, waarom zou ik het niet met haar delen? Ze helpt mij toch ook met jagen? Ik merk goed, dat er hier in het gebied meer wolven zijn. White merkt het ook. 

We hebben er nog geen gezien, maar ik voel hun aanwezigheid.

Dan spot ik de eerste wolf. Hij is waanzinnig groot. Maar als hij ons ziet, loopt hij gewoon weg, alsof hij ons niet gezien heeft. Vanaf dat moment komen we meer wolven tegen. Ze schijnen ons volledig te negeren.

Ze geven geen enkele reactie. Ik vind het maar vreemd. Maar ik merk wel op, dat ze ons volgen. Dat merk ik vooral aan de reactie van White. Ze blijft nu heel kort bij me en ze is zenuwachtig en gespannen. Dat ben ik ook, zeker met zoveel grote wolven om me heen.

Dan komen we aan de voet van Wolves Peak. Ik vind een pad, dat naar boven schijnt te leiden. White is nog behoorlijk gepannen en blijft kort bij me in de buurt. Maar het pad is goed begaanbaar en de beklimming van de berg gaat eigenlijk vrij makkelijk, Snake Mountain was een stuk moeilijker. Maar ik bespeur wel dat het is alsof ons iemand bespiedt. Ik merk het zelf, maar ook aan White, ze is erg nerveus. 

Ik zie de top dichterbij komen. Het zal misschien nog 200 meter boven me liggen. Maar opeens begint White hard te grommen en ze trekt haar tanden op. Uit de struiken komt een groot roedel enorme wolven gelopen. 

Maar ze schijnen niet aan te willen vallen, op grote afstand gaan ze op de grond liggen. Maar ik kan geen kant meer op, als richting de top, alsof ze me daar naar toe willen dwingen. Ik besluit dan maar verder richting de top te gaan. De wolven achtervolgen me, maar blijven op flinke afstand, maar duidelijk zichtbaar. 

Op een gegeven moment stoppen de wolven, maar ik kruip steeds meer richting de top. Ik heb geen idee wat er gaat gebeuren, de wolven schijnen niet aan te willen vallen, het is net alsof ze niet aan willen vallen. Maar weg kan ik ook niet meer. Omdat ik niet anders kan, besluit ik dan maar mijn beproeving te voltooien. Ik ben nu zo kort bij mijn einddoel, dan wil ik mijn beproeving tenminste voltooid hebben. Als ik bij de top kom, zie ik een grote steen, die dezelfde kleur heeft als de steen van mijn grootvader.

Het begint al avond te worden, dwz. de maan komt op. Het is volle maan. De maan, die ik al vanaf kinds af aan heb bewonderd, en me altijd goed deed voelen. 

Maar nu de maan zo hoog boven me staat, voelt het anders. Ik begin onrustiger te worden, alsof er iets in me naar buiten wil. White begint het ook al te bemerken, ze gaat iets van me af liggen, iets wat ze de laatste tijd helemaal niet meer deed. 

Ik voel het maanlicht naar me schijnen, het brandt op mijn huid. Ik begin steeds onrustiger te worden, en klim op de grote blauwe steen. Ik voel me, alsof mijn lichaam ontploft, ik krijg steken in mijn rug en mijn handen en voeten beginnen zeer te doen. Ik kerm het uit van de pijn. Ik voel dat mijn lichaam begint op te zwellen, maar het doet me te pijn om te bewegen. Wat gebeurt er met me?