White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Verse ouders

Tevreden aai ik Sherada een keer over haar hoofd en achter haar oren. Dat laat ze zich graag doen, ze is blij met de aandacht. Maar ook Sesi en Tail komen nu hun deel van de aandacht opeisen. Het is nu wel lastiger om mijn aandacht over de drie te verdelen, maar het lukt me toch vrij aardig. Dan stuur ik ook Sesi en Tail naar hun mand en zeg tegen Mary en Richard: 'Pff, en nu ga ik slapen. Ik ben bekaf en ik ben bang, dat ik de komende tijd nog niet erg veel slaap zal krijgen.'

'Dat zit er dik in. Ga dan maar snel wat slapen. Over een uur moet je er al weer uit.'

Ik knik en loop meteen de slaapkamer in. Tot mijn verbazing staat Sayen bij de grote wieg, waar de beide baby's in liggen. Ze kijkt vertedert naar de kleine hummeltjes en als ik achter haar kom staan, leunt ze tegen me aan. Ze zegt: 'Zijn ze niet fantastisch?'

'Het is fenomenaal, het zijn zulke schatjes. Ik kan niet trotser zijn, dan nu.'

Ik druk haar een zoen op haar haren. Ik zeg: 'En jij moet eigenlijk in bed liggen. Probeer nog wat te slapen. Over een uur moet je ze weer de borst geven.'

'Kom je dan bij me liggen? Anders kan ik niet goed slapen.'

'Natuurlijk, ik probeer ook nog een uurtje slaap te krijgen. Hopelijk krijgen we nog zoveel rust.'

Ik help Sayen terug naar bed, het lopen gaat haar toch niet zo gemakkelijk af en ik ondersteun haar zo veel mogelijk. Ik kleed me snel uit en ga naast haar liggen. Eerst wil ze op haar vertrouwde positie gaan liggen, maar het doet haar nog wat te veel pijn. Dan gaat ze maar wat anders liggen, en dat schijnt ook goed te voelen, ze slaapt vrijwel meteen in.

Ik kan echter de slaap niet te pakken krijgen. Ik probeer het wel, maar er gaat me te veel door mijn hoofd, daarvoor is vandaag en de dagen daarvoor gewoon te veel gebeurd. Daarbij zweef ik op een deken van geluk. Als ik zie, dat het bijna tijd is om Sayen te wekken, kus ik haar op haar voorhoofd.

Ze wordt wakker. 'Tijd om de hongere wolven te voeden, Sayen.'

Ze lacht zachtjes. Ze zegt: 'Pff, hoe gaan we dat nu doen?'

'Zal ik ze naar je toe brengen?'

'Ja, graag. Ik denk dat het lopen me toch nog iets te veel pijn doet.'

'Wil je ze allebei tegelijk of één voor één?'

'Doe maar één voor één. Dat duurt wel langer, maar dan kan ik wel het beste vast houden.'

Ik knik en sta dan op om de eerste te gaan halen. Eerst Elisa. Voorzichting pak ik haar vast. Ze slaapt nog, maar doordat ik haar oppak, wordt ze wakker. Ik wikkel haar in een deken, zoals Janine met dat in de weken daarvoor heeft geleerd. Dan houd ik haar tegen mijn borst. Dat kalmeert haar, en schijnbaar heeft ze al honger, want ze probeert al een beetje te zuigen. Glimlachend overhandig ik haar aan een stralende Sayen.

Ze zegt: 'Janine heeft je goed opgeleid om vader te worden.'

'Ik had me geen betere lerares kunnen bedenken. Je moest eens weten hoe streng ze is geweest.'

'Ze heeft me er alles over verteld. Je was een goede leerling, zei ze.'

Sayen maakt haar borst vrij, zodat Elisa kan eten. Het duurt even voordat ze de tepel gevonden heeft, maar dan begint ze gulzig te drinken. Na een tijdje heeft ze genoeg gehad en kan ik haar terug brengen naar haar wieg. Vervolgens is het de beurt aan Atka. Ook hem behandel ik net zo voorzichtig als Elisa, alsof ze de kostbaarste schat ter wereld zijn. En dat zijn ze in mijn ogen ook. Als ook Atka gevoed is, leg ik hem weer terug in bed.

Sayen zegt dan: 'Mark, kun je me even helpen? Ik moet nog even naar de wc.'

Ik help haar naar de wc, maar het gaat haar toch beter af, dan ze zelf dacht. Toch blijf ik haar ondersteunen, uit voorzorg. En ik begeleid haar ook weer terug naar bed. Ik zeg tegen haar: 'Op naar de volgende 2 uurtjes rust.'