White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Whites openbaring

White is duidelijk zenuwachtig, het lijkt wel of ze het niet durft te zeggen. Ik begin ongeduldig te worden. "Komt er nog wat van? Anders ga ik!" 

"Nee, wacht. Ik zal het je vertellen. Ik was alleen bang, dat je boos op me zou worden als ik het je vertelde. Maar als je weg gaat, zal het nog erger worden, dus ik moet het je vertellen. Beloof je me, dat je zult luisteren en niet weg zult gaan?" 

"Ik ben nog nooit voor iets weggelopen, waarom zou ik dat nu doen. Vertel het me nu maar!"

White begint te vertellen: "Ik ben de dochter van Luna, de maangodin. Volgens de gebruiken krijg ik de naam van mijn partner, tot die tijd heet ik Lunette. Zo heet iedere eerstgeboren dochter van Luna. Ik word als ieder ander mens geboren op aarde, mijn moeder is dan ook een mens. Ze zal haar plaats als Maangodin pas overnemen, als ze haar fysieke leven op aarde beëindigt heeft. En ik als ik sterf, zal ik haar plaats innemen. 

Mijn moeder leeft nog, ze woont in een kleine nederzetting hier vlakbij. Op haar zestiende verjaardag moet de eerste dochter van Luna haar moeder verlaten en moet ze haar partner gaan zoeken. Ze zal dan ook voor het eerst veranderen in een wolf en in die staat zal ze blijven, tot ze haar partner vindt. Als ze hem vindt, dan moet hij haar eerst een naam geven. 

Als zij de naam accepteert, zal dit haar naam blijven. Maar haar partner moet haar ook nog accepteren. Het is een grote eer, de partner van de maanprinses te zijn, maar het komt met grote verantwoordelijkheden."

"Wat wil je nu zeggen? Dat ik je partner ben? Ik ken je nauwelijks." "Dat klopt, maar je kunt niet ontkennen, dat je niets voelt. Je voelt het als ik ook maar een moment weg ben, het voelt als een onverzadigbaar verlangen naar elkaar."

Ze heeft gelijk, ik voel het in heel mijn wezen. Ik zou doodongelukkig worden, als ze niet meer bij me zou zijn. 

"Ja, ik voel inderdaad wel wat voor jou, maar dat hoeft toch niet eens te betekenen dat je mijn partner bent? Daarvoor moet ik je toch echt beter leren kennen. En ben je trouwens wel een weerwolf, kun je je wel veranderen naar een mens?" 

"Ja, ik ben een echte weerwolf, en ja, ik kan me ook veranderen naar een mens. Daarin verschilt er niets tussen ons, enkel mijn taken houden niet op bij het einde van mijn leven. 

Maar de band die we tussen elkaar voelen, zal enkel heviger worden. Je bent mijn Mate, ik voel het in heel mijn wezen, en ik denk dat jij het ook voelt. Als je me accepteert als je Mate, moet je me markeren. Dan is er geen weg meer terug, dan zijn we voor altijd samen." 

"Je bedoelt, markeren in de zin van..." Ze knikt. Ik twijfel, het is een zware beslissing. Ik ken haar amper, maar aan de andere kant heeft het nog nooit zo goed gevoeld.

White komt dichter naar me toegelopen en wrijft haar hoofd langs de mijne. Opeens voel ik een explosie van gevoelens, die ik nog nooit eerder ervaren had. Overal waar ze me aanraakt, voel ik tintelingen. 

Ze heeft het ook gevoeld. De gevoelens beginnen de overhand te nemen. Ik snuif haar geur op, het is de geur van vers gemaaid gras, met dennen en jasmijn. Het is de heerlijkste geur die ik ooit geroken heb. Onbewust begin ik te grommen. Ze is van MIJ, ze is mijn Mate! Het kan me allemaal niet meer schelen, dat ik haar maar pas ken, en haar nog niet eens als mens heb gezien. 

Ik kan haar wezen speuren en weet dat het goed is. Dat is genoeg voor mij. White bemerkt mijn verandering, maar ze kijkt verschrikt op, maar blijft staan. Ik loop op haar af, en bijt haar hard in haar nek. Ze jankt van pijn, maar ze blijft onbewogen staan. Als ik haar loslaat en haar wond in haar nek zie, begin ik haar wond te likken. Op het moment dat ik haar bloed proef, stroomt mijn hart over van een overweldigende liefde voor haar. Maar ook naar een enorm verlangen naar haar. Ik wil haar nu bezitten, nu direct.