White, Maanprinses & de zoon van Akycha

DE vraag...

De zon schijnt door de bewolking, het is een heel mooie dag. We staan op de top van een heuvel, waar we een magnifiek uitzicht hebben. Maar ik heb mijn besluit genomen. Ik wil Sayen niet alleen als Mate, maar ook als vrouw. Ik hoop dat ze me dat toestaat. Sayen bespeurt mijn opwinding en mijn zorgen. Ze vraagt wat er is. Mijn god, waarom is zoiets vragen toch altijd zo moeilijk. Maar als ik in haar ogen kijk, geeft me dat voldoende kracht om de stap te zetten. Ik ga op mijn knie zitten en neem haar hand vast. Ik hoor haar hart kloppen, ze heeft waarschijnlijk al door, wat ik haar wil vragen. "Sayen, ik wil je de meest belangrijke vraag stellen in mijn leven. In korte tijd ben je de reden geworden, waarvoor ik leven wil. Ik kan en wil niet zonder je verder. Ook al is dat bepaald doordat we Mates zijn, is dat niet de reden waarom ik vraag mijn vrouw te worden. Ik vraag het je, omdat je een unieke en lieve vrouw bent, die altijd voor me klaar staat en me aanvoelt. Ik hou van je, meer dan alle sterren aan de hemel. Wil je met me trouwen?" Sayen staat met tranen in haar ogen. Ze snikt: "Natuurlijk wil ik met je trouwen. Er is niets liever dat ik wil doen, dan dat. Vanaf het moment dat ik je zag, was ik al verliefd op je. Natuurlijk zal het feit dat je mijn natuurlijke Mate was, er aan geholpen hebben, maar je bent zo bijzonder. Je bent attent, ontzettend lief en zorgzaam. Welke vrouw zou jou niet als vrouw willen hebben en dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je er zo verschrikkelijk lekker uit ziet. Ja, ik wil met je trouwen. Met heel mijn hart." Ik sta op en sluit haar in mijn armen. We kussen elkaar innig. We lopen langzaam terug, arm in arm tegen elkaar leunend. Als we weer thuis komen zegt Jack. Wat zien jullie er glunderend en vrolijk uit? Is er iets gebeurd, dat ik weten moet. Ik schiet in de lach en zeg: "Hoe oud je ook mag zijn, je lijkt alles op te merken. Ja, er is inderdaad iets wat je moet weten. Ik heb zojuist Sayen gevraagd mijn vrouw te worden. En ze heeft Ja gezegd!" "Maar dat is goed nieuws! Gefeliciteerd! Janine! Kom eens snel! Dit moet je horen!" Even later komt Janine toegesneld. "Wat is er toch loos", zegt ze als ze ons overgelukkig ziet staan kijken. "Mijn god, Sayen, hij heeft je gevraagd!", raad ze. Sayen knikt. "Bij Luna, ik ben zo blij voor jullie! Het gaat natuurlijk wel allemaal heel snel, maar jullie zijn ook niet voor niets Mates. Maar dan moet Sayen toch echt nog even meekomen. Ze kan toch niet in een gewone jurk haar huwelijk gaan vieren, dat moet in een bruidsjurk. Die zal ik voor haar maken." "Dank je wel, Janine, maar dat hoeft werkelijk niet, je hebt al zoveel gedaan voor me!" "Geen gemaar, gewoon aannemen. Ik doe het graag voor je." Ik begin te lachen. Janine en Sayen begrijpen me niet, maar Jack wel. Hij moet ook lachen. Hij zegt: "Janine, je moest eens weten, hoezeer je qua karakter op Mark lijkt. Dat lijken wel kopieën . Hij reageert precies hetzelfde en is minstens net zo koppig als jij." Janine bloost en ik stap op haar af en omhels haar. "Bedankt dat je er voor ons bent en dat je ons zo helpt. Ik waardeer het heel erg van je." Janine krijgt er de tranen van in haar ogen, ze is echt ontroerd. Ik begin een grijns op mijn gezicht te krijgen en ze ziet het. "Mark, als je het maar laat. Dat ga je nu echt niet doen, ik ga gillen hoor!" Maar ik trek me niets van haar aan en lik haar vol over haar wang, als was ik een wolf. Gierend van het lachen slaat ze me van zich af. "Kwajong. Voor straf krijg je geen eten van me." Ik kijk haar aan met puppy ogen, zodat ze onmiddellijk weer week wordt. "Kijk me niet zo aan, daar kan ik niet tegen. Oké, je hebt gewonnen, je krijg gewoon eten van me." Dan loopt ze op me af en omhelst me. Maar net voordat ze me los laat likt ze me over mijn wang en rent lachend weg. Sayen en Jack liggen in een deuk, terwijl ik verbaasd achterblijf. Dan schiet ik ook in de lach en zeg tegen Jack: "Ze lijkt inderdaad erg op me, we hebben dezelfde streken en humor" en veeg dan mijn gezicht met mijn handen af. Sayen ligt nog steeds kreupel van het lachen en ik pak haar vast en begin haar als en wolf te likken. Ze gilt even en giert het dan uit van het lachen en begint me terug te likken. We liggen samen op de bodem van de veranda en komen amper bij van het lachen. Jack kan ook al niet meer van het lachen, terwijl hij in zijn schommelstoel zet. Als we dan uiteindelijk bijgekomen zijn van het lachen zegt Jack: "Het is lang geleden, dat ik zo gelachen heb. Ik ben werkelijk blij, dat je hier bent en mijn laatste jaren van mijn leven zal komen verrijken." Ik loop op hem af en neem de oude man in mijn armen. Het is een innige omhelzing, waarbij we elkaars genegenheid en liefde voor elkaar voelen. Ik mag mijn grootvader erg graag en wil mijn tijd graag ook met hem doorbrengen.