White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Beslagen ten ijs

Ik leg een link naar James en vraag hoe het met hem gaat. Hij vertelt me, dat hij geen problemen heeft gehad, en dat hij zeer goed opgeschiet. Sneller als hij verwacht had, maar hij weet ook dat hij nog een zwaar stuk gaat krijgen met moerassig gebied. Ik wens hem succes en verbreek de link.

Dan beginnen we te lopen. Mijn hart klopt in mijn keel van spanning en ik denk dat iedereen wel wat gespannen is. We lopen dan enkele uren, voordat we onze eerste stop maken. Het is duidelijk, dat mijn mannen duidelijk meer conditie hebben, dan de mannen van andere roedels. Maar we zijn goed opgeschoten, we zijn duidelijk al ingelopen op Sean. Ik kan zijn sporen goed zien, en daarom heb ik al een pauze ingelast. Bovendien zijn we op het punt gekomen, dat we van de route afwijken om de groepen van elkaar te spreiden. We stoppen bij een kleine kreek, waar Coyote Creek zijn naam aan te danken heeft. De naam Coyote Creek komt niet, omdat er hier coyotes voorkomen, maar omdat de kleine kreek zo heet. Geen idee waarom ze die zo genoemd hebben, maar het is nu eenmaal zo. Opeens hoor ik gekraak vanuit het bos en zie een man het bos uitkomen. Iedereen is meteen alert en willen de man aanvallen. Maar ik herken de man en roep ze terug.

Ik loop op de man af en zeg: 'Keaton, wat doe jij hier?'

'Ik kom je even gedag zeggen en je geluk toewensen. Want het spijt me, dat we je niet kunnen helpen.'

'Maak je geen zorgen, Keaton. Ik begrijp dat wel, zeker nu duidelijk is, wat jullie taak is. Wie had dat ooit kunnen denken?'

'Dat klopt, maar ik had je wel al bepaalde beloftes gedaan.'

'Maak je je daarover maar geen zorgen, Keaton. We zijn met genoeg man en we hebben een goed plan.'

Keaton kijkt me even verbaasd aan en zegt: 'Begrijp ik dat goed? Ga je ze nu al aanvallen?'

'Sst! Niet iedereen hoeft dat te weten. Maar het is waar. Maar het is niet zo, dat we de eerste zet gedaan hebben. Ze zijn al op weg naar hier toe.'

Keaton kijkt me geschokt aan en zegt: 'Is dat zo? Dan moet ik ook voorbereidingen treffen!'

'Dat zou inderdaad beter zijn. Ik had het je nog wel laten weten, maar dit is net zo goed. Je hebt nu gewoon een dag meer tijd.'

'Bedankt, Mark. Nou, dan wens ik je alleen maar meer succes toe. Maar Melissa en Darian wilden met je mee gaan. Dan zal ik ze moeten vertellen, dat je al weg bent.'

'Melissa weet het al, Keaton. Ze staat wat verderop te wachten, samen met Darian.'

Keaton kijkt me verbluft aan en zegt: 'Waarom heeft ze dan nog geen afscheid van me genomen? Zoiets doe je toch, als je ten strijde trekt?'

'Wie zegt dat ze dat niet gaat doen, Keaton. Ik wist dat je langs zou komen. Melissa heeft al lang afscheid van haar moeder genomen, en zal dat straks ook met jou doen. Ze is je niet vergeten, hoor!'

Opeens hoort Keaton een vrouwenstem achter zich, die zegt: 'Nee, echt niet! Ik zou niet durven om geen afscheid te nemen van mijn vader.'

Keaton draait zich verrast om en trekt Melissa naar zich toe om haar flink te omarmen. Hij knuffelt haar stevig en ziet dan ook Darian staan. Hij wenkt hem erbij en knuffelt hem net zo stevig als hij met Melissa deed. Hij zegt dan: 'Pas goed op mijn kleine meid op. Ik zou haar graag weer levend terug zien!'

Melissa zegt dan: 'Pap! Ik kan goed op mezelf passen, daar heb ik Darian niet voor nodig!'

Keaton glimlacht en zegt: 'O, daar twijfel ik niet over, maar je kunt niet alles alleen, Melissa. En ik meen wat ik zei, ook al ben je niet mijn echte dochter. Je bent de dochter van mijn hart en ik wil je niet verliezen. En wie kan ik dan beter vragen, dan je zielsverwant om je te beschermen?'