White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Mary

We komen aan bij de auto en stappen in. Samuel zwaait ons uit, terwijl we wegrijden. Eenmaal op de hoofdweg zegt Leonard: 'Ik had nooit gedacht dat deze dag zo drastisch zou veranderen.

Mark, volgens mij heb je nog maar half het idee hoe bijzonder je bent. Echt, je doet dingen waar iedereen verstelt van staat, en je doet het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En daarnaast ben je een ontzettende aardige man, maar wat me nog wel het meest verbaasde is je wijsheid. Je bent nog zo jong, maar je praat alsof je een oude man bent.'

Ik lach en zeg: 'Dat heb ik toch al eens vaker gehoord, Leo. Met iedereen waar ik kennis mee maak, ze vertellen me allemaal hetzelfde. Dan geneer ik me wel eens. Ik ben nog steeds die eenvoudige jongen, die nu toevallig een Alpha is geworden.

Je kunt je niet voorstellen hoe anders mijn leven was, tot afgelopen april. Toen overleed het sterfelijk lichaam van mijn vader. Hij is natuurlijk een god, en die kunnen niet sterven. Maar zijn aards lichaam kan dat wel. Maar ik wist echt helemaal niets van weerwolven, laat staan dat ik wist dat mijn vader een god is, Akycha nog wel.

Tot April was ik zelfs heel erg arm, ik had schulden. Nu ben ik zo rijk, dat het me nooit lukt om dat geld in dit leven ooit op te krijgen. Maar nu ik dit allemaal heb, verandert niets aan het feit, dat ik ben wie ik ben. En ik heb ook geen interesse om dat ooit te veranderen. Bovendien is Sayen wel gecharmeerd vanwege het feit dat ik zo normaal ben. Waarom zou ik dan ook veranderen, als zij dat leuk vindt?'

Leonard blijft zijn hoofd schudden. 'Mark, je blijft me verbazen. Als ik niet beter wist, dan zou ik nooit je verhaal geloven. Wie zou dat eigenlijk zomaar geloven? Dat zullen niet veel mensen zijn. Ze zouden je eerder voor een fantast verklaren, maar je bent verre van dat.

Je hebt een duidelijke visie en wijkt voor niemand. Je kunt behoorlijk angstaanjagend zijn als je boos bent. Zelfs als je niets laat merken, dat is dat angstaanjagend. En de snelheid die jij hebt, ik kon het amper volgen. Het ene moment sta je nog als mens, het andere moment ben je een wolf. Dat heb ik nog nooit gezien, en ik dacht dat ik nog wel snel kon transformeren. Je hebt trouwens een prachtige wolf, die tekening van vacht heb ik nog nooit eerder gezien. Hoe heet hij?'

'Mijn wolf heet Yakome, wat Rode Aurora betekent.'

'Dat is een zeer passende naam, zijn vacht herinnert me ook daaraan.'

'Dat klopt. Ik ben dan ook heel erg blij met hem. Hij is een gemakkelijke wolf, we hebben veel dezelfde meningen, en hij helpt me ook in de besluiten die ik maak. Bovendien kan hij goed vechten, ik ben echt een geluksvogel.'

'Het was inderdaad heel erg indrukwekkend, wat hij daar deed. Mijn complimenten, ik had het je niet na kunnen doen.'

'Yakome zegt me, dat hij de complimenten waardeert. En hij hoopt dat hij snel weer mag rennen over uw uitgestrekte landerijen. Hij heeft daar genoeg wild gespot.'

'Zeer opmerkzaam, er zit inderdaad genoeg. Natuurlijk mag hij rennen waar hij maar wil. Ik zal de laatste zijn die hem tegenhoud.'

We rijden richting de grens, waar men nu bezig is om de blokkade weg te halen. Een paar nieuwsgierige blikken kijken ons na, maar ze halen het zich niet in hun hoofd ons te stoppen. Een kwartier later rijden we het erf op van Leonard. Daar worden we opgewacht door zijn familie en door Sayen. Als ik uitstap, vliegt ze me om de nek en drukt haar zachte lippen om die van mij. Ze zegt: 'Ik heb je gemist. Wil je nooit meer zo lang weg gaan?'

'Sorry schat, maar het was toch echt heel erg nodig. Maar nu is alles in orde, maar we hebben wel behoorlijk wat meegemaakt.'

'Ja, ik kon dat bespeuren. Maar het was allemaal zo snel en onduidelijk. Het ene moment ben je nog mens en het andere moment ben je Yakome. Om dan weer mens te zijn. Het was moeilijk het allemaal te volgen.'