White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Stappen maken op de vergadering

Ik vertel ze over mijn plannen om de wolven van Bulovski te verslaan. En hoe ze zelf krachtiger kunnen worden. En dat werkt aanstekelijk. Zoals ik al verwacht had, waren Jeremy en Sean die openlijk hun steun betuigden. Maar ook Leonard en Samuel zijn er als eersten bij om zich voor me uit te spreken. Al snel volgt de ene na de andere Alpha. Tot op één Alpha, die weigert zijn steun uit te spreken, ook al oefenen de andere Alpha's veel druk op hem uit.

Ik zeg dan: 'Heren, laat Alpha Doherty. Als hij niet durft of niet wil, dan is dat zijn goed recht. Ik kan hem wel begrijpen, de Silver Shadows is één van de grootste roedels van Alaska en hij woont recht naast ze.'

Er roept iemand: 'Reden te meer om juist mee te strijden! Bulovski laat het hier echt niet bij zitten.'

'En dan nog is het zijn goed recht om zijn steun aan mij te weigeren. Ik ga niemand dwingen me te volgen in een strijd, waarvan de uitkomst nog allerminst zeker van is.'

Alpha Doherty kijkt me verbaasd aan en hij zegt: 'Het is niet dat ik u niet wil steunen en dat ik niet mee zou willen strijden, maar ik kan niet. Voor ons is het al te laat. Ze hebben mijn zoon al te pakken en vele anderen van mijn roedel ook al.'

Jeremy roept dan boos: 'Waarom heb je dat dan niet eerder gezegd? Misschien hadden we wat kunnen doen!'

Er beginnen meerdere mannen te schreeuwen tegen Alpha Doherty en dan vind ik het genoeg.

'Stilte!'

Ik zeg het zonder mijn Alphastem te gebruiken, maar wel op een toon, die geen tegenspraak duldt. Iedereen kijkt me geschokt aan, dit is een kracht die ze niet kennen.

'Je kunt Alpha Doherty niet kwalijk nemen, dat hij dit niet eerder gezegd heeft. Plaats je eens in zijn positie, als jullie je kinderen in zijn handen hadden en zelf ook nog enkele van je roedelleden. Wat zou je doen?'

De Alpha's laten hun hoofd hangen na mijn woorden. Er wordt gemompelt naar Alpha Doherty: 'Sorry, we meenden het niet zo.'

Alpha Doherty antwoordt: 'Het geeft niet, ik kan jullie woede ook wel begrijpen. Maar hij is mijn enige zoon en ik zou niet kunnen leven met het feit, dat hij door mijn toedoen misschien wel gedood zou worden.'

Ik zeg tegen Doherty: 'Hoelang hebben ze je zoon en je roedelleden al te pakken?'

'Net voordat ik hierheen zou komen, slechts een week. Hij moest samen met wat anderen ergens wat afleveren, maar hij kwam 's avonds niet thuis. Eerst dachten we, dat hij pech had met het weer. Het is een stevige jongen, die zoiets wel kan overleven. Maar toen kwam hij 's avonds nog niet thuis. Toen zijn we gaan zoeken. Na twee dagen vonden we zijn truck en er waren flinke sporen van gevechten. Toen we thuis waren, stond er een weerwolf ons op te wachten en hij vertelde me, dat ik me aan de instructies van Bulovski moest houden, anders zou ik mijn zoon nooit meer terug zien.'

'Hoe zag die weerwolf er uit?'

'Het was een vrij oude man, grijs, mager en een litteken in zijn gezicht, hij stelde zich voor als Albert.'

'Ik ken die man, maar wat doet hij hier? Ik heb hem verbannen, uit mijn roedel gegooid en op het vliegveld naar Europa gezet.'

Ik kook van woede, want ik besef heel goed, wie die man is. Ik probeer zijn ziel te bespeuren, maar ik kan hem niet vinden. Ik sta op en loop daar een lokaal binnen, de andere Alpha's verbaasd achterlatend.

Ik leg een link naar Steve, mijn mol in het kamp van Bulovski. Ik vraag hem of ik hem even kan spreken. Ik heb geluk, hij gaat net naar zijn slaapzaal, om te genieten van een wel verdiende rust.

Daar gaat hij op het toilet zitten, zodat hij ongestoord met me kan praten.

'Steve, heb je nog wat uit kunnen vinden over die zilveren wolven?'