White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Richard is boos op me

Ik loop mijn kantoor binnen en op mijn laptop zoek ik me de coördinaten op, waar we die huizen en die vrachtwagen gezien hebben. Op internet zijn diverse luchtfoto's te vinden, maar ze zijn niet erg duidelijk. Richard klopt op de deur en zegt: 'Moet ik er dadelijk bij komen zitten?'

'Ja, graag. Zeg Richard, weet jij geen mogelijkheid om aan betere luchtfoto's te komen? Ik ben hier op internet aan het zoeken, maar die zijn niet echt heel duidelijk.'

'Heb je coördinaten? Ik kan wel een en ander opvragen.'

'Als je dat wilt doen?'

Hij loopt dan naar zijn kamer en een tiental minuten later komt hij met enkele prints terug.

'Ik denk dat dit wel is, wat je zoekt.'

'Wow, dat is inderdaad een heel stuk duidelijker. Je kunt zelfs heel goed zien, dat er daar behoorlijk veel gereden wordt, voor zo'n klein gehucht. En zo te zien, gaan de vrachtwagens ook niet verder dan daar.'

Richard zegt: 'Dat had ik ook al gezien. En daarom heb ik gekeken of er nog meer foto's van waren. Ik denk dat je deze foto wel interessant zult vinden.'

Hij geeft me een afdruk van een luchtfoto, waarop een vrachtwagen een huis lijkt binnen te rijden. Ik bekijk de foto aandachtig. Ze is vrij scherp, je kunt duidelijk de tekst op de zijkant van de vrachtwagen lezen. Ik noteer de naam en zoek hem op.

Het duurt niet lang voordat ik weet, dat het een firma is uit Anchorage. De link met Bulovski is niet erg moeilijk te leggen. Maar het is nog interessanter wat deze firma doet. Deze firma maakt bio-chemische middelen voor de olieindustrie. Wat doet zo'n vrachtwagen van die firma midden in vrijwel onbewoond land?

Opeens krijg ik eeen ingeving. Ik heb een spion in het kamp van Bulovski zitten. Door omstandigheden heb ik hem bijna vergeten, hoewel ik hem toch regelmatig opgeroepen heb. Maar het is nu al een maand geleden, dat ik hem voor het laatst gesproken heb. De laatste keer heeft hij me verteld, dat hij naar een nieuwe locatie ging, waar hij moest gaan werken. Zou het?

Ik beproef mijn geluk en roep hem op per link. Hij vraagt me, of ik even kan wachten, dan gaat hij even naar de wc, daar kan hij ongestoord met me praten.

Een paar minuten later meld hij zich weer. 'Hallo, Steve. Hoe gaat het met je?'

'Relatief goed. Ik zit nu ergens in een bunker, maar waar weet ik niet. Maar het is diep onder de grond. Het is erg hard werken hier. We moeten hier massa's vlees verwerken, iedere dag meer dan 10 vrachtwagens vol.'

'Zie je daar ook wel eens een tankwagen van Artic Chemtec?'

'Ja, die komen hier vrijwel elke twee, drie dagen.'

'Dan weet ik genoeg. Heb je daar een mogelijkheid om weg te komen? Ik bedoel, gewoon naar huis te gaan?'

'Zomaar vrij pakken is er hier niet bij. Maar we mogen wel regelmatig een keer naar huis. Zo eens in de 3 weken. Over anderhalve week mag ik weer naar huis.'

'Dan word je in ieder geval niet helemaal behandeld als een slaaf. Dat is tenminste iets.'

'Nee, dat valt wel mee. We worden zelfs betaald. Genoeg om van te leven.'

'Goed om te horen. Maar ik wil je daar op korte termijn daar weg hebben. Je hebt genoeg risico gelopen voor me, tijd om mijn belofte in te lossen.'

'Bedankt voor je zorgen, maar liever bleef ik hier nog even. Ik ben hier iets op het spoor, iets met wolven.'

'Ik ben bang, dat ik al weet wat dat is. Je hebt het over zwarte wolven, of niet?'

'Heb je daar al van gehoord? Ze zijn behoorlijk angstaanjagend. Maar ik heb toevallig gisteren gehoord van zilveren wolven. Dat schijnt nog erger te zijn.'