White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Amber & Lucas op bezoek

Ik heb niets te veel gezegd, want zodra ze horen, dat ik hun namen noem, beginnen ze te janken en te keffen. Ik maak de mand open en enthousiast steken ze hun snuit naar buiten.

Ze kijken me aandachtig aan, of ik geen bezwaar maak, dat ze uit de mand komen, en likken dan mijn gezicht. Ik aai ze een keer, en ze kwispelen vrolijk.

Dan kijken ze nieuwsgierig rond naar de nieuwe ruimte, die ze niet kennen. Ze vertrekken meteen op onderzoek uit, en snuffelen alles af.

Maar als Sayen in de keuken eten gaat klaar maken, staan ze op de eerste rij om te zien of ze wat te eten krijgen. Ze hebben honger gekregen.

Maar Sayen wijst ze meteen de keuken uit. Maar ze blijven aan de rand van de keuken liggen, wachtend op een teken dat ze binnen mogen komen. Een teken, dat Sayen nooit zal geven, de keuken is verboden terrein voor hun.

Maar Sayen heeft hun niet vergeten, in tegendeel. Voordat ze aan ons eten begint, heeft ze het eten voor de pups klaargemaakt. De kok bij Alpha Stanford heeft Sayen een paar tips gegeven voor het voer voor de pups.

Omdat ze nog zo jong zijn, is het beter voor hun wat gekookt vlees te geven. In het wild krijgen de pups voorverteerd vlees, maar dat kunnen we hun niet geven. Gekookt vlees is veel zachter, en daarom beter verteerbaar voor de pups. En ze heeft ook een stevige schaal gevonden om het tweetal drinkwater te geven.

Als Sayen hun het voer komt brengen, springen de pups enthousiast om haar heen en zodra ze het neergezet heeft, vallen ze aan als hongerige wolven. Nadat ze gegeten hebben, gaan ze weer terug in hun mand liggen, wat al een vast ritueel aan het worden is.

Zo kunnen we ook rustig eten en nadat we klaar zijn met eten, probeert Tail de keuken binnen te glippen. Maar als ik hem zie, jaag ik hem snel de keuken uit, en onderdanig en piepend rent hij terug naar de mand.

Het duurt even voordat hij zich weer laat zien. Hij snapt nog niet helemaal wat hij fout heeft gedaan, maar wel, dat ik er boos om was.

Als we dan later in de woonkamer zitten, komt hij kruipend naar me toe en gaat op zijn rug liggen, met zijn pootjes omhoog. Hij probeert het weer goed te maken. Omdat hij nu niets meer fout doet, geef ik hem aandacht en aai hem. Hij probeert me weer te likken, maar ik wijs hem terecht. Dan gaat hij met zijn oren plat op me liggen en kwispelt zachtjes.

Dan streel ik hem, en til hem op mijn schoot. Die aandacht vindt hij dan wel weer fijn, zeker als ik dan met hem speel, waarbij ik heel goed moet oppassen voor zijn scherpe tandjes.

Sesi ligt al de hele tijd tussen Sayen en Mary in. Ze laat zich heerlijk verwennen door de twee vrouwen, die haar aaien en krabben. We hebben veel plezier aan de pups, en dat is ook wederzijds. Ze leren snel de grenzen kennen, wat ze wel mogen, en wat niet.

Dan wordt er aan de deur geklopt, zoals ik al verwachtte, zijn het Lucas en Amber. Ze laten zich zelf binnen, zoals ze wel vaker doen. Het zijn goede vrienden, dat moet kunnen. Maar ze worden wel verrast door Sesi en Tail, die het huis als hun territorium zien en menen het al te moeten beschermen tegen indringers. Ik loop naar Amber en Lucas toe en roep dan Sesi en Tail.

Lucas zegt: 'Dus dat is die verrassing! Wat zijn het schatjes!'

Tail kijk zenuwachtig naar mij en weet niet wat hij moet doen. Als ik Lucas dan een hand geef, besluit hij maar, dat het goed is, dat ze binnenkomen en gaat eens bekijken wie die grote man is, die met mij staat te praten.

Lucas bukt zich om hem te aaien en zegt: 'Hoe heet jij dan, klein hummeltje?'

Tails wringt zich om hem heen, en probeert hem overal te likken. Ik zeg: 'Hij heet Tail, en de andere pup heet Sesi. We hebben ze gevonden tijdens onze vakantie en we konden het niet over ons hart verkrijgen ze te laten verrekken.'