White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Kansen geven en kansen krijgen

De volgende morgen heb ik het druk, Harley is al vroeg langs gekomen om een afspraak te maken voor een krediet. Ik vraag hem of hij nu al zou kunnen, maar dan zou ik wel even James en Jack moeten informeren. Dat is geen probleem, dan gaat Harley nog even zijn vrouw en zijn zoon erbij halen, ze willen het samen bespreken. Ik trommel snel Jack en James op en even later zitten we al om de tafel.

"Nou, zeg het maar eens Harley!" "Uhh, ja. Nu ben ik wel wat zenuwachtig. Maar vooruit, het moet toch gebeuren. Ik zou graag willen, dat Dave, mijn zoon, gaat studeren. Hij wil zelf ook wel, maar ik kan het zelf niet betalen. Tenminste, nu niet." "O, dat is even heel wat anders als ik gedacht had, maar ook daar ben ik geïnteresseerd in. Wat wil hij gaan studeren?"

"Dave, waarom vertel je het hem zelf niet?" Dave knikt en zegt: "Ik wil gaan leren als dokter. En dan wil ik hier terug komen. Als je hier naar de dokter moet, ben je lang onderweg. 60km verderop is er wel een, maar u weet ook wel, dat 60km verderop hier geen pretje is. En als er nood is, moet er iemand komen met het vliegtuig. En ik wil graag mensen helpen. Daarom lijkt het me fantastisch als ik mocht leren voor als huisarts."

Jack zegt: "Dat noem ik lovenswaardig. Maar waarom ben je hier niet veel eerder mee gekomen? Dit hadden we ook als gemeenschap kunnen oplossen." Harley antwoordt: "Dat weet ik, maar het is pas echt gaan kriebelen bij hem, toen Mark hier kwam. Mark heeft echt geen idee, wat zijn invloed is op de jongeren hier. Ze kijken tegen hem op als een held. Vooral omdat hij iedereen een kans geeft en ook wil mee werken aan hun toekomst. Ik heb het er met hem sindsdien vaker over gehad, en nu wil hij echt graag, en ik wil hem die kans bieden."

Nu bemoei ik me met het gesprek en zeg rechtstreeks tegen Dave: "Je wilt dus echt gaan leren voor arts, en dan hier weer terug komen?" Dave kijkt me zenuwachtig aan, hij had niet verwacht, dat ik hem direct een vraag zou stellen, maar nu moet hij antwoorden. Toch krijgt hij er een zelfverzekerd antwoord uit: "Ja, dat is wat ik het liefste zou willen."

"En wat als je tijdens je studie je zielsverwant vindt of gewoon de liefde van je leven en die wil niet mee naar hier?" Dave antwoordt meteen: "Dan zou ik haar toch moeten overtuigen mee te gaan. Want ik vind dat de nood hier hoog is. Ik weet dat een liefde zoals het zielsverwantschap rare dingen kan doen, dat zag ik gisteren wel bij Lucas. Maar hier is mijn thuis en ik zou er alles aan doen om hier weer terug te komen."

"Zou je bereid zijn, daar een contract voor te tekenen? Dus dat je wettelijk gebonden zit?" "Hoe bedoelt u?" "Ik zou bereid zijn je een studiebeurs te verschaffen, maar ik wil er zekerheid voor terug. Als je afstudeert als dokter en je komt hier terug, hoef je me niets terug te betalen. En anders heb je gewoon een lening gekregen. Die moet dan gewoon betaald worden, met een rente." Dave kijkt me verbaasd aan, maar zegt dan zelfverzekerd: "Ja, dat zou ik zonder twijfelen tekenen. Daar hoef ik niet over na te denken."

"Dan zorg er maar voor, dat je morgen je papieren bij elkaar hebt voor een aanmelding voor de universiteit in Anchorage. Zaterdag ga ik er naar toe, en dan moet ik met enkele mensen praten. Ik wil best kijken of ik wat voor je kan regelen voor het komende schooljaar. Ik betaal je opleiding en je onderdak in Anchorage. De rest zal je zelf moeten ophoesten, maar dat lijkt me voor een gezonde jonge man als jij geen probleem. Hoe oud ben je?" "Ik ben 19 jaar, Alpha".

Ik heb opeens talloze ideeën voor de jonge man. "Goed, ik ga alles in beweging zetten om jou een toekomst te geven als arts. Ik laat notaris Mainwaring een contract opstellen, en als alles rond is, gaan we dat contract tekenen. Ben je het er mee eens?" "O ja, Alpha, daar maakt u me heel blij mee. Dank u wel!"