White, Maanprinses & de zoon van Akycha

I'll offer you a deal, you can't refuse...

Thuis doe ik verslag van Fitch en Sayen zegt: 'Wat was er nou gebeurd in Coyote Creek?'

'Ow, dat ben ik helemaal vergeten te vragen. Ach, maar het maakt ook niet zo veel uit. Ik krijg het zo ook wel te horen in Coyote Creek. Ik ga nu niet meer terug naar Fitch, die moet rusten en later kan hij me ook wel vertellen wat er precies is gebeurd.'

'Ja, ik denk ook dat rust het beste voor hem is. Elena zal wel behoorlijk geschrokken zijn.'

'Ja, nogal. En ik kan het me ook heel erg goed voorstellen. Ik heb er met haar over gepraat, en we hebben het er over gehad, dat het misschien nog wel eens kan gebeuren. Ze kan maar beter voorbereid zijn. Ik hoop niet dat het ooit gebeurd, maar ik kan het niet uitsluiten.'

'Dat heb je goed gedaan. Ik zal wel eens met haar praten. Ze is de partner van een Bèta, de roedelleden kijken tegen haar op. Omdat ze nog zo jong is, zien de mensen haar nog niet helemaal als volwaardig, maar omdat ze juist ook dat is, staat ze ook in de publieke belangstelling, net als ik. Alles wat ik fout doe, ligt onder een vergrootglas. En dat is bij haar net zo.'

Ik glimlach en zeg: 'Je ben ook de Luna van dit roedel. Dat hoort er ook bij.'

Met genot eet ik de maiskoeken op, die Sayen voor me gemaakt heeft. 'Sayen, ik weet niet of ik nog genoeg tijd krijg om mijn koffer te pakken, ik moet nog zoveel doen. Zou je dat voor mij kunnen doen?'

'Dat heb ik al lang voor je gedaan. Ik zag wat je allemaal nog moest doen, en dacht dat ik dan maar ook meteen je koffer voor je in zou pakken. We kunnen morgen meteen vertrekken.'

'Je bent echt een engel, Sayen. Wat zou ik toch zonder je moeten?'

Sayen glimlacht breed. Dan sta ik op en geef haar een zoen.

'Ik moet nu naar Coyote Creek om te gaan kijken wat daar nu precies aan de hand is geweest. Ik probeer nog voor de middag terug te zijn, maar het kan zijn dat ik later ben.'

Sayen knikt en zeg: 'Doe maar voorzichtig aan met je nieuwe auto.'

'Dat zal ik doen.'

Ik pak dan mijn sleutels en stap in mijn auto. Ik bekijk hoe de lift van de wagen werkt en ik heb het al snel door. Het is een vernuftig systeem, waar veel instellingen mee mogelijk zijn. Er staan voor ingestelde instellingen in, maar je kunt zelf ook wat programmeren. Ik start de wagen en het geblubber van de grote motor begint te klinken.

Een lichte druk op het gaspedaal doet het geblubber veranderen in een vervaarlijk gegrom. Een diep tevreden grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik zet de de wagen in zijn versnelling en de wagen schiet naar voren. De banden grijpen meteen in de grond, en ik heb er al snel behoorlijk wat snelheid in zitten.

Ik rem toch wat af, er lopen toch mensen buiten en die zijn zulke snelle voertuigen hier niet gewend. Ik stop mij James, die al op me staat te wachten. 'Zo, en ook nog een nieuwe auto! Daarmee zullen we wel een heel stuk sneller in Coyote Creek komen, als te voet. Ik ben blij dat die weg naar Coyote Creek nu klaar is.' James stapt in, en ik druk op het gaspedaal.

We zijn al snel op de weg naar Coyote Creek. Het is niet veel meer dan een vlak geschoven zandpad, maar ik heb plannen om er een gravelweg van te maken. Asfalt is hier niet echt een optie, omdat het ieder jaar kapot zou vriezen. Maar nu is het tenminste netjes vlak gemaakt, zonder dat je over stenen en kuilen moet rijden. Dat maakt de rit best wel comfortabel, ook al is het nog steeds wat hobbelig.

Na een goed half uur zijn we al in Coyote Creek, een hele verbetering. Ik stop bij het roedelhuis en loop naar binnen. Daar worden we al verwelkomd door Mike en Melissa. Jim is er ook, ze waren net de gebeurtenissen aan het bespreken.