White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Voorspelling

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Ik loop snel naar Yves en ik klop op de keukendeur en loop naar binnen. "Hoi July, waar is Yves? Ik moet dringend met hem spreken!"

"Goedemiddag Jack, hij is achter in de schuur aan het werk." "Bedankt July."

En Jack loopt naar de schuur. Hij ziet Yves bezig, hij is hout aan het hakken.

"Middag Yves, ik moet je even dringend spreken. Het gaat om de zoon van Elisa. Ik denk dat de voorspelling wel eens uit kan komen."

Yves kijkt met grote ogen op, en zegt: "Hoe bedoel je, de voorspelling kan uitkomen?"

"Ik heb nu wat tijd met de jongen doorgebracht, maar hij vertoont alle voortekenen. Hij is vastberaden en onbevangen. Hij weet nog niets van hetgeen hem hier te wachten staan, maar zijn blik in zijn ogen, vertelt me, dat hij enorm sterk zal worden."

"Dan moeten we maar snel een vergadering gaan beleggen. Weet je al wanneer hij aan de beproeving wil gaan beginnen?"

"Hij wil zo snel mogelijk gaan beginnen, maar hij wil ook eerst zijn familie leren kennen. Dat geeft ons wat tijd. Maar we moeten wel opschieten, hij begint al te reageren op de maan."

"Ow, dat is inderdaad een goed voorteken. Weet hij van de wolven?"

"Hij weet van niets, maar heeft wel gevraagd naar onze band met hun. Het schijnt hem te interesseren. Het is echt een goede jongen, en hij is goudeerlijk. Ik hoop met heel mijn hart, dat hij slaagt voor de beproeving. Hij heeft het in zich, daar ben ik zeker van."

"Dan laten we dat maar hopen. Ik ben erg benieuwd naar hem."

"Ik zal hem straks even naar jou heen sturen, dan kun je hem het gebied uitleggen en kun je hem ook wat beter leren kennen. Je zult wel snel merken, waarom ik denk, dat hij de volgende is. Je kunt het aan alles merken."

Yves knikt en zegt: "Dat is goed, dan haal ik wel even de kaarten uit de kast. Stuur hem maar na het eten, of weet je wat, stuur hem maar voor het eten hier heen, dan kan hij hier eten en kunnen we hem allemaal beter leren kennen."

"Dat is een goed idee. Maar dan mag je wel opschieten, het is al bijna 4 uur. Zou je het niet even tegen July vertellen?" "Dat kan ik inderdaad beter even doen. En dan pak ik gelijk even de kaarten uit de kast. Bedankt Jack. Blijf je vanavond ook eten?"

"Janice is al bezig met het eten, ze zal wel teleurgesteld zijn als ze hoort, dat Mark bij jullie blijft eten. Maar ze zal het wel begrijpen. Dus ik kan haar nu niet laten zitten met het eten." Jack neemt afscheid en vertrekt.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Jack is net naar het huis van Yves gelopen. Ik ga nog even mijn kamer in, en sorteer mijn spullen. Ik ben echt vastbesloten de beproeving te ondergaan. Het gaat me al lang niet meer om de erfenis, al is dat een leuke bijkomstigheid.

Ik wil het mezelf bewijzen, maar het geeft me ook het gevoel, dat ik dan weer bij een familie hoor. Dan ben ik niet meer zo alleen. Niet eenzaam, daarvoor heb ik genoeg vrienden, maar ik voel me wel alleen. En ik weet dat ik me voor hun niet hoef te bewijzen, maar voor mezelf moet ik dat wel. Het geeft me een stimulans om het te gaan doen.

Ik kom de satelliettelefoon tegen. Zou ik Peter eens opbellen? Ik kijk op mijn horloge, hoe laat het is. Het is net twee uur 's middags. Het is dan 11 uur 's avonds thuis. Het is wel laat, maar ik bel toch.

"Met Peter Kleinen."

"Hoi Peter, met Mark."

"Hallo kerel, waar zit je? En hoe gaat het daar?"