White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Verwelkomingsfeest

Inmiddels het is het altijd geworden om naar het feest toe te gaan en Sayen heeft zich een leuke jurk aangetrokken, die ze zich in Anchorage gekocht heeft. 

Het staat haar erg goed, en ze straalt als ik haar zeg, dat ze er erg mooi uit ziet. Het is een zwart jurkje, dat rijkt tot net over haar knieën, met een mooi decolleté, dat niet al te diep uitgesneden is. Ze heeft er passende schoenen bij, en ze ziet eruit om op te vreten. 

Ze kijkt naar haar juwelen en zegt: 'Ik weet niet of ik die nu om zal doen, of niet. Ze staan erg leuk bij de jurk, daar ben ik zeker van.' 'En waarom doe je het niet? Iedereen mag toch wel zien, dat je ze hebt gekregen?' 

'Ja, maar overmorgen komen mijn ouders, en dan wou ik ze eigenlijk pas dragen.' 'Daar heb je ook een punt. Maar waarom doe je vanavond niet alleen de ketting om, en overmorgen de rest. Dan heeft iedereen weer wat om naar uit te kijken.' 

'Alleen als jij je ketting ook omdoet.' 'Dat is goed. Ik was dat toch al van plan, omdat het uitbeeld wie ik ben.' 

Sayen grijnst en zegt: 'Dat wist ik wel, ik moest alleen voor mezelf een excuus hebben om het om te doen.' 

Ik schiet in de lach en zeg: 'Wat ben je soms ook een raar ding, maar wel mijn lief raar ding.' 

Ik pak de ketting van Sayen en hang die om haar nek. 

Even krijg ik de neiging om haar markeringsteken te zoenen, maar ik weet wat daar van komt. En eigenlijk heb ik daar ook wel zin in, maar er staan mensen te wachten. Dus kus ik haar nek maar aan de andere kant. Sayen sluit haar ogen en laat een zucht. Ze wacht tot ik haar nog een zoen geef, maar dat doe ik niet. 

Teleurgesteld draait ze zich om, en kijkt in mijn lachend gezicht. 'Je bent gemeen. Je weet hoe ik daar op reageer.' 

'Dat weet ik maar al te goed, waarom denk je dat ik je niet op je mark heb gekust.' Ik neem haar in mijn armen en geef haar een zoen op haar zachte lippen. Ik moet me echt inhouden om niet verder te gaan, want ik weet dat ze dat wil, maar we hebben echt geen tijd. 

Ik fluister in haar oor: 'Vanavond, dan zal ik je laten genieten.' 

Ze kijkt me aan en zegt: 'Beloof het me!' 'Dat hoef ik je niet te beloven. Als we nu niet naar dat feest heen moesten, lagen we nu al hier op het bed, geloof me dat maar.' 

'Af en toe haat ik het, dat we Alpha en Luna zijn, op momenten zoals dit.' 'Ik probeer morgen voor ons beiden alleen te plannen. Ik zal toch ooit moeten leren, tijd voor ons vrij te maken.' 

Sayen kijkt me blij aan en zegt: 'Je meent het echt! Daar maak je me echt heel erg blij mee. Het zal nog wel moeilijk genoeg worden voor ons allebei daar de juiste weg in te vinden. Maar ik ben al blij, dat je het probeert.' 

'Wat wil je morgen dan gaan doen?' 'Weet je nog, waar je me ten huwelijk hebt gevraagd? Daar wil ik naar toe. Daar zijn we even helemaal alleen en dan wil ik alleen maar niets doen, als we daar zijn. Gewoon een picknickmand mee en lekker liggen.' 

'Natuurlijk weet ik nog waar dat is, dat zal ik nooit vergeten. Maar je idee klinkt goed. Ik zal weg tegen Janine zeggen, dat we niet thuis zijn met het eten, dan kunnen we tegen 's middags al weg.' 

'Denk je dat je dat lukt?' 'Ik denk het wel. Ik wou trouwens morgenvroeg even met Harley gaan praten over ons nieuwe huis. Ik heb wat in gedachten, en ik wil dat je er dan ook bij bent. Het is tenslotte ons huis, en ik wil dat je er ook aan bijdraagt hoe het huis er uit komt te zien.' 

'Daar wil ik heel zeker bij zijn. Ik vind het wel spannend. Een eigen huis, voor ons allebei alleen.' 

'Dat is het ook. En je weet dat je niet hoeft te kijken naar de kosten. Als jij vindt dat er iets moet komen, dan komt dat er ook. Het maakt niet uit wat het kost.'