White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Tekkeitsertok verschijnt

Overal zijn vechtende wolven te zien. Ondanks de overmacht in aantallen, blijft de strijd behoorlijk in evenwicht. Ik heb een spoor van vernieling achter gelaten, overal liggen dode weerwolven, ik ben de tel kwijt geraakt, hoeveel ik er al gedood heb. Maar het zijn er veel. Ook Richard laat zich niet onbetuigd en James ook al niet. Maar het is Lucas die me het meeste laat verbazen. Hij neemt het tegen 10 weerwolven tegelijk op en is duidelijk de overheersende partij. Opeens zie ik Tanakuliq lopen. Ze is gewoon als mens, maar het is duidelijk, dat ze sterk is. Met een zwaard en een speer maakt ze ontzettend veel slachtoffers, die veelal gewond raken, maar niet gedood worden.

Zodra ze me ziet, loopt ze naar me toe. Dan laat ik pas alle remmen los. Alle krachten die ik bezit laat ik in me bundelen en met een ongelofelijke snelheid val ik haar aan. Ze lacht, zodra ik mijn eerste aanval doe. Dan besef ik, dat ik een fout gemaakt heb. Ik had haar nooit zelf moeten aanvallen. Maar daar is het nu te laat voor en ik vecht voor mijn leven. Ik geef Tanakuliq flink van partij. Ze hijgt en steunt, maar vecht hard door. In mijn ooghoek zie ik Richard met Bulovski vechten, terwijl James en Lucas de rest van ons af houdt.

Maar Tanakuliq is veel te sterk voor me, ze bezit een kracht, die met niets te vergelijken is. De klappen die ik krijg, doen ongelofelijk veel pijn. Dan besluit ik maar mijn laatste troef te spelen, anders ga ik dit nooit winnen. Ik laat mijn rode kracht los. Daar schrikt ze wel even van, want die is sterker als ze had verwacht. Zelfs Bulovski schrikt er zo van, dat Richard zijn kans schoon ziet om hem met een gecoördineerde aanval uit te schakelen. Met zijn scherpe tanden scheurt hij de hals van Bulovski open en heeft dan zijn strijd gewonnen.

Tanakuliq kijkt niet eens naar Bulovski om, alsof het haar niets interesseert. Dan valt ze me aan en ik kan ternauwernood haar aanval pareren. Dan laat ik haar pas zien, wat mijn rode kracht precies inhoudt. Het rode licht wordt zo sterk, dat het amper lukt om er tegen in te kijken, ze wordt volledig verblindt. Maar ze is niet voor niet de god van oorlog en ze pareert zonder problemen de aanval die er op volgt. Maar ze heeft meer moeite met wat volgt. Ik stuur haar mijn herinneringen aan het afgelopen jaar met Sayen. De gelukkige momenten, die ik met haar heb beleefd, mijn huwelijk en de geboorte van mijn kinderen.

Het irriteert haar mateloos en het is duidelijk dat ze er niet goed tegen kan. Nu heeft ze meer moeite om mijn aanvallen te pareren en het lukt me om een paar geslaagde aanvallen te plaatsen, waarmee ze een paar diepe bijtwonden aan over houdt. Dan begint ze er genoeg van te krijgen en begint me als een razende aan te vallen. Tegen die stormvloed van aanvallen ben ik niet bestand en ik begin te bezwijken. Ze heeft me al enkele keren geraakt en dan roept ze: 'Is dat alles wat je hebt? Ik had wel meer van je verwacht!' Maar ze hijgt ook flink van vermoeidheid en doet het even rustiger aan. Maar ze herstelt sneller dan ik en begint dan weer aan een hele serie aanvallen. Ik kan steeds minder aanvallen blokkeren en ik zit onder de wonden en bloed hevig. Ik voel me steeds zwakker worden, maar ik vecht dapper door.

Dan opeens raakt ze me hard met haar speer in mijn zij. Die zit diep en doet me erg veel pijn. Ik zak in elkaar en probeer bij bewustzijn te blijven. Maar het lukt me niet echt. Ik hoor haar lachen, terwijl het donker om me heen wordt.

Opeens verstomt haar gelach en begin ik ergens licht te zien. Ik begin me af te vragen, of ik nu dood ben, of dat ik nu droom. Maar ik voel nog steeds pijn, dus ik kan ook niet dood zijn. Dan hoor ik mijn hart nog steeds kloppen en ik besef me, dat ik nog steeds leef. Dan hoor ik opeens de link van Sayen. Het klinkt zwak, maar wel steeds sterker.

'Mark! Yakome! Blijf bij me. Ga alsjeblieft niet dood. Ik heb je nodig!', klinkt het. En dat zegt ze nog een aantal keren. Dan opeens word ik gewaar van het geluid van een hard vechtende wolf en het gekreun van een gewonde vrouw. Langzaam open ik mijn ogen en zie dan een verblindend wit licht. In het centrum van dat licht zie ik een vertrouwde witte wolf, White. Ze is in een verbitterende strijd verwikkeld met Tanakuliq, die het duidelijk zwaar heeft met haar aanvallen. Opeens voel ik dat de pijn in mijn lichaam begint weg te vloeien, en er kracht voor in de plaats komt. Ik kijk verwonderd om me heen en zie dat mijn verwondingen bijna genezen zijn. Maar ik ben nog niet op krachten en eerlijk gezegd wil ik niet tussen het gevecht van White en Tanakuliq komen. Dat gevecht is dermate hevig, dat ik liever iets uit de buurt blijf en probeer me ietsjes te herstellen.