White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Op campagne (deel 2)

De piloot zet me af bij een weiland, waar enkele auto's staan te wachten. Oude terreinwagens, die al een behoorlijke leeftijd hebben. De huizen hier zien er belabberd uit, er is hier dringend actie nodig.

Een vrij jonge man komt op ons af en hij begroet ons. Hij stelt zich voor als hoofd van de gemeenschap, Nethan Alister is zijn naam. Hij zal misschien net 25-30 jaar zijn, en is een boom van een kerel.

Hij zegt: 'Welkom, mijn heer Carlsson. We hebben halsreikend naar uw komst uitgekeken, want we zijn heel erg nieuwsgierig naar uw plannen voor Coyote County. Helaas moeten we het in de open lucht doen, want de opkomst is behoorlijk groot, en we hebben geen groot lokaal, waar we ze allemaal kunnen laten.'

'Geen probleem, Nethan. En noem me alsjeblieft Mark, van mijnheer voel ik me zo oud. Niet iedere gemeenschap heeft de luxe van een gemeenschapslokaal.'

We stappen in zijn auto, een behoorlijk oude terreinwagen, waar de bekleding reeds lange tijd versleten is, en nu afgedekt is met oude dekens. Eenvoudig, maar effectief. De mensen hier hebben het echt niet breed. Dat is duidelijk te zien. In huizen, die we in Coyote Heights afbreken, wonen hier nog steeds mensen. Dit moet ongetwijfeld een van de armste gemeenschappen zijn in de omgeving.

Even later komen we bij een groep huizen, waar op een grasveld een hoop banken en tafels staan. Er zitten zeker 50-60 personen. Dat is meer als ik verwacht had, omdat het hier om een bijzonder kleine gemeenschap gaat. Ik ben er zeker van, dat vrijwel iedereen gekomen is, om me toe te horen.

In plaats van een podium staat er een grote houten kist. Het contrast met het vorige dorp kon niet groter zijn. Ik kijk naar het publiek, dat me aandachtig aankijkt. Het valt me op, dat er vooral veel jeugdigen aanwezig zijn. De meesten zijn zo 20-35 jaar. Er zijn wel enkele ouderen, maar echt veel zijn het er niet.

Nethan gaat op de kist staan en roept: 'Welkom allemaal. Vandaag komt Mark Carlsson langs voor zijn campagne van het burgemeesterschap van Coyote County. Hij zal ons vandaag toespreken en hij heeft me toegezegd dat we ruim de tijd hebben om vragen aan hem te stellen. Laten we hem een groot applaus geven!'

Niet te geloven, met minder mensen, en ook nog buiten, krijgen ze het voor elkaar om meer lawaai te produceren als in Junkins Crossings. Ik doe vrijwel dezelfde toespraak als in Junkins Crossings, maar maak wel meer nadruk op werk creeëren. De stroom vragen begint al meteen. Nethan is een van de eerste die vragen stelt.

'Mijnheer Carlsson, ik heb een vraag aan u. Ik zou graag willen weten, wat u opgevallen is, toen u hier landde en ons dorp zag.'

'Mij zijn wel meerdere dingen opgevallen. Als eerste kan je hier gemakkelijk zien, dat jullie het hier niet breed hebben.

De woningen die jullie hebben, zijn in erbarmelijke toestand, jullie wegen, kun je nauwelijks wegen noemen. Maar toch wonen jullie hier graag. Ik zie namelijk veel jonge gezinnen hier aanwezig. Ik zie jonge moeders die op hun horloge kijken, wanneer ze weer naar huis kunnen, als deze bijeenkomst is afgelopen.

Eerst vroeg ik me af, waarom er vooral jonge mensen hier aanwezig zijn. Maar ik weet de oplossing al. De oudere mensen kunnen niet komen, omdat ze op jullie kroost op moeten passen. Dat toont me een bijzonder hechte gemeenschap.'

Nethan kijkt me verbaasd aan en zegt: 'U bent bijzonder opmerkzaam. U moet weten, dat een van uw tegenstanders, Cleve Smith, ook al hier was. Hij kon ons niet meer vertellen, dan dat het er hier armmoedig uit zag.

En dat klopt ook wel, maar u bent de eerste die het volledig juist heeft gezien. Ik denk dat ik niet de enige ben, die daardoor behoorlijk verbaasd was.'

'Toch is het niet meer, dan zorgvuldig observeren van wat ik zie. Maar daar ben ik wel goed in. Maar ik snap niet, waarom jullie hier zo arm zijn.