White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Sayen's Familie

Mark stopt netjes aan de rand van het erf en wacht tot we naar hem toegekomen zijn. Mijn moeder neemt het woord en zegt: 'Als ik het goed begrijp, moet jij Mark zijn, de Mate van Sayen.' '

Ja, mevrouw. Dat klopt. Ik ben Mark Carlsson, en ik ben de Mate van Sayen en de naamgever van haar wolf. Samen zijn we de Alpha en de Luna van de Moonstone Wolves.' '

Zo, ook nog zo'n jonge en knappe Alpha! En nog wel de Moonstone Wolves! Sayen, Luna heeft je echt wel als gunsteling gemaakt, om zo'n knappe en galante man voor je te kiezen.' 'Moeder, hij is niet alleen een Alpha, maar nog veel meer. Hij is ook nog de zoon van Akycha.' 

Moeder slaat haar handen voor haar mond, het wordt haar duidelijk te veel. Ik dirigeer haar naar een steen, die vlak aan de poort van het erf staat, en laat haar daar op zitten. 'Gaat het, moeder?' 

'Ja, het gaat al weer. Ik schrok alleen even. Is hij werkelijk de zoon van Akycha? Deze jonge man, die jouw Mate is, is de meest krachtige weerwolf allertijden?' 

'Ja, dat is hij. Maar hij is een zuivere geest, en heel erg aardig. Jack Wilson is zijn grootvader en hij noemt hem de eerste echte zoon van Akycha.' 

Mark loopt door het poortje, dat de toegang is van ons erf, en loopt naar mijn moeder toe. Galant steekt hij haar een hand toe en helpt haar opstaan. Hij zegt: 'Dat is inderdaad wat men van me zegt, en er zal ook wel waarheid in zitten, want ik beschik over behoorlijk veel krachten. Maar ik ben in bescheidenheid opgegroeid, met eerbied voor anderen. Ik voel me niet meer als ieder andere weerwolf, diep van binnen ben ik die gewone jongen, die nu hevig verliefd is op uw dochter. En geen speciale weerwolf of iets anders.' 

Moeder neemt zijn hand aan en laat zich door Mark omhoog trekken. Ze zegt: 'Kom toch snel naar binnen. Ik heb zojuist koffie gezet, want je vader zal zo wel terug komen van zijn werk en Angie zal zo wel terug komen van school.' 

Mark en ik lopen langs mijn moeder die nog even blijft wachten. Als Frederik langs haar heen loopt, krijgt hij een tik tegen zijn hoofd, waarna moeder hem omhelst. Ze zegt: 'Laat me nooit niet meer zo schrikken, Fred. Want dat overleef ik niet. Dat weet je. Al die jaren zonder Sayen waren al moeilijk voor me, en dan moet jij ook nog eens weglopen?' 

'Het spijt me moeder, maar ik werd gedreven door een kracht, die me er bijna toe dwong. Ik kon het thuis niet meer uithouden, en Mark meent dat hij wat kan doen aan mijn weerwolf, zodat ik weer normaal word.' 

Moeder kijkt Mark aan en zegt: 'Sayen, je brengt een groot mysterie mee naar huis, maar als het waar is, wat Fred zegt, dan zou ik daar heel erg blij van worden.' 

Mark antwoordt voor mij en zegt: 'Mevrouw, ik zal u straks alles uitleggen, maar het is beter even op uw man te wachten, dan hoef ik dat niet te herhalen.' Hij zegt dat op een licht dwingende toon, zoals een Alpha dat doet, maar wel zo, dat niemand het merkt. Mijn moeder protesteert dan ook niet en gaat ons voor het huis in. 

Ik neem de rugzak van Mark over, en vraag waar ik die kan laten. Ze brengt me naar mijn oude kamer, waar nog precies zo alles ligt, zoals ik het achter gelaten heb. Gelukkig heb ik een iets groter bed, zodat we er gemakkelijk met twee in het bed kunnen slapen. 

Mark is achter me aan gekomen en bekijkt mijn kamer. Hij ziet enkele foto's aan de wand, waarop ik nog klein ben en hij vraagt of ik dat ben. Ik knik, hij glimlacht. Hij zegt: 'Vroeger was je ook al zo mooi. Wie is die man daar op de foto? Is dat je vader?' Ik kijk even en herken dan inderdaad mijn vader. Hoe lang geleden is het, dat ik die foto eens goed bekeken heb. 

Ik zie er onze hond, een kat was uiteraard niet toegestaan op ons erf, en ik zie ook Frederik als kleine kleuter op de foto. Ik weet nog wanneer deze foto gemaakt is. Het was op de verjaardag van mijn moeder. Mijn tante was extra overgekomen uit Amerika, en heeft die foto's gemaakt. Het zijn de enigste foto's die ik heb. Ze zijn dierbare herinneringen van me, en ik was al van plan die mee te nemen.