White, Maanprinses & de zoon van Akycha

Peter & Anouk

Als we even later in de keuken komen, kijkt Janine ons lachend aan, de houten huizen, waarin we wonen zijn niet echt geluidsdicht. Ze zegt: "Was ik nog maar eens zo jong als jullie..." Het zorgt ervoor dat Sayen begint te blozen, en ik voel me ook een beetje ongemakkelijk. We gaan maar snel zitten aan tafel en als even later Jack ook nog aan tafel schuift, beginnen we aan ons ontbijt.

Ik vraag aan Jack, waar hij de telefoon gelaten heeft. Ik heb hem nodig, ik moet wat zaken regelen. Sayen kijkt me aan, maar zegt niets. Na het ontbijt pak ik de telefoon en bel eerst naar notaris Mainwaring. Ik vertel hem, dat ik mijn beproeving heb door staan. Hij feliciteert me, en vraagt of ik binnenkort kan langskomen om de zaken af te handelen. Ik vraag hem hoe groot het grondstuk nu werkelijk is. Hij vertelt het me, het is inderdaad erg groot, maar er ontbreekt een stuk, en dat zit me dwars. Ik vraag de notaris, of hij kan informeren, of dat ontbrekende stuk niet te koop is. En ik wil het beslist hebben. Hij zegt me toe er alles aan te doen, dat stuk grond voor me te bemachtigen. Dan bel ik een firma op, die in satellietverbinding gespecialiseerd is. Ik leg de man aan de telefoon uit, wat ik wil, en laat hem een offerte op maken. Dat waren de zaken, die ik vandaag wou afhandelen.

Ik heb zin om Peter en Anouk op te bellen. Ik zal ze moeten gaan vertellen, dat ik in Alaska blijf. Ik kan hier nu niet meer weg. Het is zaterdag, dus ik hoop dat ze thuis zijn. De telefoon gaat over: "Hallo, met Anouk Kleinen" "Hallo Anouk, met Mark. Goed je weer te horen. Maar hoor ik nu, dat je opneemt met Kleinen en niet met Hendiks? Heb ik iets gemist?" "O, hallo Mark! Dat is al weer even geleden! En ja, je hoort het goed, Peter heeft me gevraagd met hem te trouwen, dus ik oefen al vast wat." Ik begin te lachen. "Gefeliciteerd! Ik ben echt blij voor jullie, jullie verdienen elkaar. Is Peter in de buurt, ik heb jullie ook wat te vertellen." "O, nu maak je mij ook nieuwsgierig. Ik zal hem even roepen, hij is in de garage, je wagen aan het poetsen. Hij is niet weg te slaan bij dat ding, ik moet hem elke avond naar binnen sleuren...", lacht Anouk.

Ik hoor dat ze de telefoon even neer legt en even later hoor ik gestommel. Ik hoor wat gepruts aan de telefoon en dan hoor ik Peter en Anouk samen praten. Aha, hij heeft hem op luidspreker gezet. Wel zo handig. "Hoi Mark, ik ben het, Peter. Leuk dat je belt!" "Ja, ik dacht, ik zal even bellen, ik heb al zolang niets van me laten horen. Maar ik hoor dat je mijn wagen goed verzorgt, hartelijk dank. En wat moet ik nu weer van Anouk horen? Heb je haar stiekem, zonder dat ik het weet, haar ten huwelijk gevraagd? Gefeliciteerd man! Ik ben hartstikke blij voor je!" "Dankjewel! Ik heb wel gebeld, maar je grootvader nam op en zei, dat je bezig was met je beproeving. Hoe is dat afgelopen?" "Voor mijn beproeving ben ik meer dan geslaagd. Maar het heeft me veel meer opgeleverd als alleen maar het grondstuk, het is meer dan ik me ooit kon wensen."

"Nu maak je me nieuwsgierig. Maar ik heb een vermoeden, dat er een vrouw in het spel is..." "Je kent me veel te goed, Peter, maar er is inderdaad iemand, met wie ik oud wil worden. Maar het is niet alleen dat. Die beproeving is echt iets aparts, ik snap dat nu pas. Het heeft ook gevolgen voor me. Ik zal tot

burgemeester van het dorp benoemd worden, dat werd me pas duidelijk na mijn beproeving. En ik moet zeggen, dat me die taak op het lijf geschreven staat. Maar ik vind het veel belangrijker, dat Sayen nu in mijn leven gekomen is. Ze is inheems, maar werkelijk beeldschoon. Of ik met haar zal trouwen, dat zal aan haar liggen. Maar als het zo ver is, wil ik dat jullie hier komen. Of, als jullie willen, kunnen jullie ook nu nog komen. Je moet eens zien hoe mooi het hier is. Maar er zijn hier wel al veel wilde dieren. Ik heb zelfs al een beer geschoten!"

"Ik hoor het al, jij wilt daar niet meer weg! Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Maar heb jij een beer geschoten? Je hebt nog nooit meer dan een handboog in je handen gehad. Wil je nu ook al zeggen, dat je een volleerd jager bent?" "Zo zou je het kunnen stellen ja. De beer wordt nu opgezet door een vriend van me." "Dus je hebt echt een beer geschoten? Wow, dat had ik niet van je gedacht." "Ik denk, dat de beproeving me veranderd heeft. Ik denk dat je versteld staat, hoezeer ik veranderd ben." Anouk zegt: "Dat geloof ik meteen, ik hoor het aan je stem. Je klinkt zekerder en volwassener. Het heeft zelfs iets adellijks over zich, ik kan het niet precies duiden. Maar je vroeg, of we niet eens langs wouden komen. Peter krijgt volgende week vakantie, en ik ook. We waren niet van plan weg te gaan, een vakantie is ons nu veel te duur, we willen sparen voor onze bruiloft." "Waarom kom je dan niet hierheen. Ik regel jullie tickets wel, jullie hoeven alleen maar je koffers te pakken en hier heen te komen. Hoelang hebben jullie vakantie?" "Je bent echt onverbeterlijk, weet je dat? Maar ik ben best wel nieuwsgierig hoe het daar is. Ik heb 3 weken vakantie. Dan moet ik weer terug zijn." "Dat moet dan wel lukken. Zeg maar wanneer je wilt vertrekken, dan regel ik dat voor jullie. Als jullie dat tenminste willen?"

Ik hoor even niets, en ik weet dat Peter met Anouk overlegt. Dan zegt Anouk: "Natuurlijk willen we wel komen! Peter pakt even de kalender erbij, dan prikken we een datum." "Fantastisch! Ik ben zo blij dat jullie komen. Ik kan niet wachten tot ik jullie Sayen kan voorstellen." "Je klinkt oprecht verliefd, ik ben erg blij voor je. O, daar komt Peter al aan. Eens kijken wanneer we kunnen vertrekken. Hoe lang doe je er eigenlijk over om bij jou te komen?" "Dat zal een lange reis worden, ik heb er een week over gedaan, maar je kunt het in 2-3 dagen doen." "Dat is niet mis, dan zullen we onze hele vakantie nodig hebben om je te bezoeken. Dan kunnen we maar beter al vrijdags vertrekken, zodra we afgewerkt zijn. Wacht even, Peter kijkt even wanneer er dan vluchten vertrekken. Waar moeten we eerst naar toe?" "Je moet eerst naar Vancouver en van daaruit een vlucht naar Anchorage. Dan moet je nog een binnenlandse vlucht nemen naar Coyote Heights." "Dat is inderdaad een hele trip. Peter zegt, dat we de vlucht van 7 uur 's avonds kunnen nemen. Dan zouden we zondag in Anchorage zijn. Is dat goed?" "Prima, ik zorg voor alles, en jullie zorgen dat je genoeg kleren bij hebt. Neem zowel dikke als dunne kleren mee. Het begint hier nu al nazomer te worden, maar soms is het hier nog best warm. Maar 's nachts begint het al goed af te koelen. Ik ga aan mijn grootvader vragen, of hij onderdak voor jullie kan regelen. Dus dan zie ik jullie volgende week zondag!"

Anouk lacht: "Jij bent echt onverbeterlijk, als jij iets in je kop gezet hebt, wijk je er ook niets vanaf. Maar ik verheug me er al op, je weer te zien. Ik ben blij dat het goed met je gaat. Tot Zondag!" "Tot zondag!" en ik verbreek de verbinding.

Dan komt Sayen er net aangelopen. Ze had gezien, dat ik aan het bellen was, en ze wou me niet storen. Ze vraagt: "Dat waren je vrienden, is het niet?" "Ja, ik had behoefte ze te horen. Ze betekenen veel voor me. Ik heb ze gevraagd of ze hier heen willen komen, en ze krijgen volgende week vakantie. Dan komen ze hierheen. Dus moet ik nog wel even een logeerplaats voor hun vinden. Ik hoop dat je het niet erg vindt, dat ik ze gevraagd heb om hier heen te komen, zonder dat ik het jou gevraagd heb?" "Waarom zou ik dat erg vinden? Ik voel toch hoe je je voelt. En ik voel dat je je nu goed voelt, nu je ze gesproken hebt. Waarom zou ik het dan erg vinden, als je ze uitnodigt? En ik denk dat je het even aan je grootvader en Janine moet vragen. Het is een groot huis, ze hebben vast nog wel een kamer over. Maar het is hun huis." "Dat weet ik. Ik wou het ze ook al vragen, dat besef ik me maar al te goed. Maar ik was zo blij ze weer te horen, dat ik doordraafde in mijn enthousiasme." "Maak je maar geen zorgen, je grootvader is een wijs man, en Janine zal al blij zijn, als ze hoort, dat je je beste vrienden hebt uitgenodigd om je te bezoeken. Je weet hoe graag ze voor iemand wat lekkers klaar maakt. Het is haar lust en haar leven. Ik heb trouwens al veel van haar geleerd, dat zal je later helemaal niet zo erg vinden, want je bent al net zo'n lekkerbek als je grootvader...", zegt Sayen lachend. Ik moet ook lachen en geef haar een natte kus op haar neus en ik kietel haar. Ze moet lachen en even later kussen we elkaar vurig. Het is alsof de tijd stil blijft staan. Dan klinkt er een gekuch vanaf de veranda. Het is mijn grootvader. Een beetje beschaamd laten we elkaar los. Jack lacht, en zegt: "Je moet je niet schamen, als je zo jong en verliefd op elkaar bent. Maar ik moet even met Mark spreken, als je dat niet erg vindt, Sayen." "Natuurlijk vind ik het niet erg. Ik heb trouwens nog wat anders te doen, Janine wil me helpen kleren voor me te maken. Ik heb nog niet zo veel."