Nowe życie - Loki [ ZAKOŃCZONE ]

Rozdział 6

- Dobra czemu tu jesteśmy?- spytałem szczelniej okrywając się płaszczem.
- Wyczułem tu coś.
- To znaczy?
- Skąd mam wiedzieć? To dla mnie nowość.
- Widać - mruknąłem.
- Loki, nie bądź taki- odparła Val.
- Przepraszam bardzo, ale jesteśmy na Jotunheimie - miejscu wymarłym od jakiś 7 lat, a Thor twierdzi, że coś tu wyczuł.
- Daruj mu - zwrócił się mój brat do wojowniczki - Jest spięty, bo ta planeta wymarła przez niego.
- Co proszę?
- Chciał ją unicestwić, ale tylko doprowadził do zagłady żyjących tu lodowych olbrzymów.
- To było dawno temu- mruknąłem.
- A skutki widać do dziś.
Ruszył przed siebie, a my za nim. Oprócz Val, był z nami jeszcze Heimdall i Sif, która podczas ataku Heli przebywała na innej planecie. Była jedyną wojowniczką z gwardii królewskiej, która ocalała.
- Dokąd w ogóle zmierzamy? - spytała.
- Chyba do dawnego pałacu Laufeya - odparł, a ja zatrzymałem się gwałtownie.
- Że co proszę?
- Loki co jest?
- Nie ma mowy, że tam wejdę.
- Dlaczego? - spytała Valkiria.
- Bo... - Thor chciał jej odpowiedzieć, ale w porę uderzyłem go w brzuch.
Zgiął się w pół.
- Tajemnica rodzinna - odparłem.
- Nie pierwsza- mruknęła.  
- Mogłeś powiedzieć- odparł blondyn.
- Wtedy nie miałbym takiej satysfakcji.
- Chcesz to zostań przed pałacem- mruknął- My wchodzimy.
- Zgoda.
Jeszcze kawałek i w końcu znaleźliśmy się przed potężną lodową budowlą. Przeszedł mnie dreszcz gdy na nią spojrzałem i nie mogłem sobie wyobrazić, że to właśnie tu się urodziłem.
- Nagle straciłam ochotę na tą wycieczkę- wyznała Val.
- To miejsce zawsze odstraszało ludzi - powiedział Heimdall.
- Nie tych co chcieli wywołać wojnę - odparłem patrząc znacząco na Thora.
- To było dawno temu.
- O! Czyli teraz to ma znaczenie? - prychnąłem.
- Dobra raz kozie...
Valkiria nie zdążyła skończyć zdania, bo gdy tylko zbliżyła się do budowli, jakaś dziwna siła wciągnęła ją do środka i zatrzasnęła nam drzwi przed nosem, urywając krzyk wojowniczki.